Wat zou er van de invloed van de Verenigde Staten in de wereld geworden zijn zonder hun aanvullende troepen, de jihadisten?

Vijftien jaar geleden werd in de Verenigde Staten op 11 september 2001 het « plan van de continuïteit van regering » tegen 10 uur van de ochtend door de nationale coördinator voor veiligheid, bescherming van de infrastructuren en contra-terrorisme, Richard Clarke, geactiveerd [1]. Volgens hem ging het erom te antwoorden op de uitzonderlijke situatie van twee vliegtuigen die het World Trade Center in New York hadden getroffen, en van een derde die het Pentagon zou zijn ingevlogen. Dit plan zou echter alleen worden gebruikt in geval van vernietiging van de democratische instellingen, door een kernaanval bij voorbeeld. Het was nooit voorzien het te activeren zolang, de vice president en de presidenten van de Assemblees in leven waren en geschikt hun functies te vervullen.

De activering van dit plan heeft de verantwoordelijkheden van de president van de Verenigde Staten naar een alternatieve militaire autoriteit overgedragen, gesitueerd op Mount Weather [2]. Deze autoriteit heeft president George W. Bush Jr zijn functies pas aan het eind van de dag weer teruggeven. Tot op de dag van vandaag zijn de samenstelling van deze autoriteit en de beslissingen die ze heeft kunnen nemen geheim gebleven.

Aangezien de président in strijd met de Grondwet van de Verenigde Staten gedurende ongeveer tien uur van zijn functies ontheven is geweest, is het technisch exact de 11-september 2001 een « Staatsgreep » te noemen. Natuurlijk schokt deze uitdrukking omdat het hier gaat over de Verenigde Staten, omdat dit heeft plaats gehad onder uitzonderlijke omstandigheden, omdat de militaire autoriteit dit nooit heeft geclaimd en omdat de macht zonder probleem aan de grondwettelijke president is gerestitueerd. Maar het is niet minder waar dat het stricto sensu een « Staatsgreep » is.

In een in 1968 verschenen beroemd werk, maar dat heruitgegeven is en in de verkiezingscampagne 2000 op het nachtkastje van alle neo-conservateurs belandde, legde de geschiedschrijver Edward Luttwak uit dat een Staatsgreep des te geslaagder is als niemand merkt dat hij plaats heeft, en dus zich er tegen verzet [3]. Zes manden na deze gebeurtenissen publiceerde ik een boek over de politieke gevolgen van deze dag [4]. De media’s reppen slechts over de eerste vier hoofdstukken, waarin ik de onmogelijkheid van de officiële versie van deze gebeurtenissen aantoonde. Men heeft mij vaak verweten niet mijn eigen versie van deze dag te hebben gesuggereerd, maar ik heb er geen, en vandaag nog blijven er meer vragen over dan antwoorden.

Hoe het ook zij hebben de laatste 15 jaar ons bijgelicht over wat er die dag gebeurd is.

Sinds de 11 september is de federale Staat ongrondwettelijk

In de eerste plaats en hoewel bepaalde disposities een ogenblik in 2015 opgeheven zijn geweest, leven de Verenigde Staten nog steeds onder de greep van de USA Patriot Act. 45 dagen na de Staatsgreep aangenomen, vormt deze tekst een antwoord op het terrorisme. Als men zijn volume in aanmerking neemt zou het correcter zijn te spreken over een Antiterroristische Code dan een eenvoudige wet. De tekst was voorbereid gedurende de voorafgaande twee jaren door de Federalist Society. Slechts vier parlementariërs verzetten zich ertegen.

Deze tekst heft de grondwettelijke beperkingen van de « Bill of rights » op —dat wil zeggen de eerste tien amendementen van de Grondwet—, ten behoeve van alle initiatieven van de Staat om het terrorisme te bestrijden. Het is het principe van de permanente noodtoestand. De Federale Staat kan zo buiten zijn grondgebied folteringen plegen en zijn bevolking massaal bespioneren. Na vijftien jaar van deze praktijken is het technisch niet meer mogelijk nog van een « Rechtsstaat » te spreken.

Om de Patriot Act toe te passen heeft de Federale Staat eerst een nieuw departement gecreëerd, de Veiligheid van het Vaderland. (Homeland Security). De betiteling is dermate choquant dat met het over de hele wereld vertaald door « Binnenlandse veiligheid », hetgeen onjuist is. Vervolgens heeft de Federale Staat zich een geheel van politieke politiemachten gecreëerd waarin volgens een uitgebreid onderzoek van de Washington Post van 2010 in die tijd minstens 850.000 nieuwe functionarissen werkzaam waren om 315 miljoen inwoners te bespioneren [5]. De grote institutionele vernieuwing van deze periode is de herlezing van de scheiding van machten. Tot dan toe beschouwde men sinds Montesquieu, dat men hierdoor een evenwicht kon handhaven tussen Uitvoerende macht, Wetgevende macht en de Rechtspraak, onmisbaar voor een goede werking en het behoud van de democratie. De Verenigde Staten konden er trots op zijn de enige Staat ter wereld te zijn waar dit letterlijk werd toegepast. Voortaan, in tegendeel, betekent de scheiding van machten dat de Wetgevende macht en de Rechtspraak niet meer de mogelijkheid hebben de Uitvoerende macht te controleren. Het is trouwens op grond van deze nieuwe interpretatie dat het Congres niet toegestaan werd over de omstandigheden van de 11-september te debatteren.

In tegendeel tot wat ik in 2002 schreef, hebben de West-Europese landen zich tegen deze ontwikkeling verzet. Pas anderhalf jaar geleden heeft Frankrijk gezwicht en het principe van de permanente noodtoestand aangenomen ter gelegenheid van de moord op de redacteurs van Charlie Hebdo. Deze binnenlandse transformatie gaat samen met een radicale verandering van de buitenlandse politiek.

Sinds de 11-september heeft de ongrondwettige Federale Staat het Groot Midden-Oosten geplunderd

In de volgende dagen verklaarde George W. Bush —sinds de avond van 11 september weer president van de Verenigde Staten— aan de pers: « Deze kruisvaart, deze oorlog tegen het terrorisme, zal tijd kosten » [6]. Hoewel hij zijn excuses zou presenteren zich op deze manier te hebben uitgelaten, gaven de presidentiële woorden duidelijk te kennen dat de vijand zich op de Islam beriep en dat deze oorlog lang zou duren.

Inderdaad, voor de eerste keer in hun geschiedenis voeren de Verenigde Staten sinds 15 jaar ononderbroken oorlog. Ze hebben hun Strategie tegen het terrorisme gedefinieerd [7] welke de Europese unie onverwijld heeft gekopieerd [8].

Hoewel de opeenvolgende Amerikaanse administraties deze oorlog als een achtervolgings-race hebben gepresenteerd, van Afghanistan naar Irak, van Irak naar Afrika, Pakistan, en de Filippijnen, en vervolgens over Libië naar Syrië, heeft de voormalige Hoogste commandant van de Navo generaal Wesley Clark in tegendeel het bestaan van een langetermijnsplan bevestigd. Op 11-september hebben de daders van de Staatsgreep besloten alle met het « Groot Midden-Oosten » bevriende regeringen die zich in dit gebied verzetten, te veranderen. Deze order werd vier dagen later door president Bush geregistreerd in Camp David. We kunnen slechts constateren dat dit programma ten uitvoer is gebracht maar niet beëindigd is.

Deze veranderingen van bevriende regimes door gekleurde revoluties en de oorlogen tegen de opponerende regimes hadden niet tot doel deze landen te veroveren in de klassieke imperiale zin —Washington had al zijn bondgenoten al onder controle—, maar die te plunderen. In dit gebied van de wereld, vooral in de Levant, stootte de exploitatie van deze landen niet alleen op het verzet van de bevolkingen, maar op de absoluut overal aanwezige ruïnes van antieke beschavingen. Het was dus onmogelijk te plunderen zonder « eieren te breken ».

Volgens president Bush waren de aanslagen van de 11-september gepleegd door al-Qaeda, hetgeen de aanval op Afghanistan beter rechtvaardigde dan de onderbreking van de olie-onderhandelingen met de Taliban, in juli 2001. De theorie van Bush werd ontwikkeld door zijn Staatssecretaris Colin Powell, die beloofde een rapport over dit onderwerp over te leggen voor de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties. Niet alleen hebben de Verenigde Staten niet de tijd gevonden dit rapport te redigeren in de loop van de laatste 15 jaren, maar op 4 juni laatstleden beweerde de Russische minister van Buitenlandse zaken Sergey Lavrov dat zijn Amerikaanse homoloog hem had gevraagd niet zijn bondgenoten van al-Qaeda in Syrië te treffen; een duizelingwekkende verklaring die niet werd weersproken.

In het begin heeft de ongrondwettelijke federale Staat zijn plan gevolgd en daarbij schaamteloos de rest van de wereld belogen. Na een rapport te hebben beloofd over de rol van Afghanistan in de 11-september, loog dezelfde Colin Powell zin voor zin in een lange redevoering voor de Veiligheidsraad die erop doelde de Iraakse regering met de aanslagen in verbinding te brengen en te beschuldigen, daarmee door te willen gaan met massavernietigingswapens [9].

De federale Staat doodde in enkele dagen de meerderheid van het Iraakse leger, plunderde de zeven belangrijkste musea en verbrandde de Nationale bibliotheek [10]. Hij installeerde de Tijdelijke autoriteit van de Coalitie, die geen orgaan van de Coalitie van de Staten tegen president Hussein was, maar een particuliere firma, voor het grootste deel eigendom van de Kissinger Associates, op het model van de sinistere Oost-Indische Compagnie [11]. Gedurende een jaar plunderde deze firma alles wat maar kon. Tenslotte gaf ze de macht over aan een Iraakse marionettenregering, niet zonder deze te hebben laten ondertekenen dat deze nooit herstelbetalingen zou vragen en niet gedurende een eeuw de economische door de Tijdelijke autoriteit geredigeerde beestachtige economische regels zou bestrijden.

In 15 jaar hebben de Verenigde Staten meer dan 10.000 van hun medeburgers opgeofferd, terwijl hun oorlog in het « Groot Midden-Oosten » meer dan twee miljoen doden heeft gekost. [12]. Om een eind te maken aan hen die ze als hun vijanden beschouwen hebben ze meer dan 3500 miljard dollar uitgegeven. En ze kondigen aan dat de slachting en de chaos door zal gaan [13].

Vreemd genoeg hebben deze duizenden miljarden dollar de Verenigde Staten niet economisch afgezwakt. Het ging hier om een investering die het hen mogelijk maakte een heel gebied van de wereld te plunderen, en voor nog veel hogere bedragen te bestelen.

Anders dan de retoriek van de 11-september, is die van de oorlog op het terrorisme logisch. Maar ze steunt op een grote hoeveelheid leugens die als bewezen feiten worden gepresenteerd. Bij voorbeeld legt men verband tussen Daesh en al-Qaeda via de persoonlijkheid van Abou Moussab al-Zarkaoui, aan wie kolonel Powell in februari 2003 een groot deel van zijn rede voor de Veiligheidsraad had gewijd. Desalniettemin heeft dezelfde Powell toegegeven dat hij schaamteloos had gelogen tijdens zijn toespraak, en het is volgens de CIA onmogelijk ook maar het minste element van de biografie van Zarkaoui na te gaan.

Als we er van uitgaan dat al-Qaeda de continuïteit van het Arabische legioen van Ben Laden is, dat tijdens de oorlogen van Joegoslavië [14] en van Libië als een aanvullende groep geïntegreerd werd in de Navo, moeten we er ook van uitgaan dat al-Qaeda in Irak, dat de islamitische Staat van Irak werd, en Daesh is daar de continuïteit weer van.

Aangezien de plundering en de vernietiging van historisch erfgoed illegaal is onder het internationaal recht, heeft de ongrondwettelijke federale Staat eerst zijn vuile werk uitbesteed aan privé-legers zoals Blackwater [15]. Maar zijn verantwoordelijkheid was nog te zichtbaar [16]. Daarom heeft de Staat ze uitbesteed aan zijn nieuwe gewapende arm, de jihadisten. Voortaan is de plundering van de olie —verbruikt in het Westen— toe te schrijven aan deze extremisten, en de vernietiging van van het historisch erfgoed aan hun religieus fanatisme.

Om deze samenwerking van de Navo en de jhadisten te begrijpen, moeten we ons afvragen wat de invloed van de Verenigde Staten zou zijn als de jihadisten er niet waren. De wereld zou multipolair zijn geworden en Washington zou de meerderheid van zijn militaire bases in de wereld gesloten hebben. De Verenigde Staten zouden een macht tusen de anderen zijn geworden.

Deze samenwerking tussen de Navo en de jihadisten choqueert talrijke hoge Amerikaanse verantwoordelijken, zoals generaal Carter Ham, commandant van AfriCom, die in 2011 weigerde met al-Qaeda te werken en ervan heeft moeten afzien de aanval op Libië te leiden; of generaal Michael T. Flynn, commandant van de Defense Security Agency, die weigerde de creatie van Daesh te ondersteunen en in 2014 gedwongen werd ontslag te nemen [17]. Deze samenwerking is het echte onderwerp van de presidentscampagne: aan de ene kant Hillary Clinton, lid van The Family [18], de sekte van de stafchefs van de strijdkrachten [16], en aan de andere kant Donald Trump, geadviseerd door Michael T. Flynn en 88 hoofdofficiers [19].

Net zoals Washington tijdens de Koude oorlog zijn Europese bondgenoten onder controle hield via « de geheime legers van de Navo », Gladio [20], zo houdt hij ook het Groot Midden-Oosten, de Kaukasus, de vallei van Ferghana tot aan Sinkiang met « Gladio B » [21] onder controle.

15 jaar later zijn de gevolgen van de Staatsgreep in het geheel niet afkomstig van de Moslims, noch van het Amerikaanse Volk, maar van hen die hem hebben gepleegd en van hun bondgenoten. Zij zijn het die de foltering hebben gebanaliseerd, de buitengerechtelijke executies waar dan ook in de wereld gegeneraliseerd, de Verenigde Naties verzwakt, meer dan twee miljoen personen gedood, Afghanistan, Irak, Libië, en Syrië geplunderd en verwoest.

Jean-Marc Ayrault

Na de vernietiging van de parel van de Marine van de Verenigde arabische emiraten op 1 oktober, aarzelen de legers van de oliedictaturen van de Golf de oorlog tegen de Syrisch-arabische republiek voort te zetten. Het is voor ieder duidelijk dat de grond-zee raket die de golf-klievende catamaran heeft vernietigd een hoog ontwikkeld wapen is dat men nog nooit op het slagveld had gezien. Hij was niet door de Houthis gelanceerd, noch door de partizanen van de vroegere president Saleh, die niet over zo’n wapen beschikken, maar door Rusland, dat in het geheim sinds de zomer in Jemen aanwezig is.

Het idee van een coördinatie van de jihadisten zonder de inmenging van de Verenigde Staten, via hun locale bondgenoten alléén, kan men zich des te moeilijker voorstellen daar de rivaliteit tussen Saoedi Arabië en Qatar niet heeft opgehouden de voorafgaande etappes van de oorlog te ondermijnen.

Washington anticipeert dus de enige optie die overblijft: directe militaire confrontatie.

De Verenigde Staten hebben de 64 Staten en de drie internationale instellingen, die zich bij de zogenaamde anti-Daesh coalitie hebben aangesloten, gesolliciteerd om een aanval op Damascus te lanceren. In de praktijk zijn alleen Canada, Frankrijk, Nederland en het Verenigd Koninkrijk aanwezig. Het idee is kruisraketten op Damascus en Latakia te lanceren, en het Syrisch-arabische leger te bombarderen. Het project was tijdens de Atlantische Raad van 27 september aan de leden van de Navo aangekondigd. Het werd gesteund door senator John McCain in het Wall street Journal.

Deze operatie houdt in een reorganisatie van de huidige voorbereiding van de bevrijding van het door Daesh bezette Mossoul in Irak. Nu al heeft een ieder kunnen constateren dat het objectief van deze Coalitie niet meer het aangekondigde is, maar de verandering van bezetter van Mossoul. Het gaat er niet om daar de representatieve Iraakse autoriteiten voor in de plaats te zetten, noch zijn historische bevolking, maar alleen de Soennietische Irakiërs om op die wijze een « Soennistan » te creëren. De Coalitie heeft Daesh niet gebombardeerd, maar heeft niet geaarzeld « bij vergissing » een militie van vrijwillige Sjiieten die de stad van het obscurantisme kwam bevrijden te vermorzelen. President Recep Tayyip Erdoğan heeft uit de school geklapt door in het journaal Sabah te hebben verklaard dat wanneer Mossoul eenmaal bevrijd was de stad aan zijn bewoners zou behoren, « alleen de arabische soennieten, de turkmenen en de soennietische koerden kunnen er blijven ». In andere woorden stelt de Coalitie zich voor het werk dat Washington aan Daesh had toevertrouwd af te maken. Diens werkelijke objectief is zijn goedkeuring te hechten aan de door de jihadisten uitgeoefende etnische purificatie, met name het afslachten van de christenen en de Yezidische Koerden, om een religieus homogene Staat te creëren.

Zoals we al meerdere malen hebben aangekondigd zou Daesh van Mossoul naar Rakka en Deir ez-Zor moeten migreren, op de manier waarop het Jarablous heeft geëvacueerd: zonder strijd te leveren.

Reagerend op het project het Syrisch-arabische leger te bombarderen heeft Rusland de installatie in Syrië van de luchtafweergeschut batterijen S-300 en S-400 onthuld. Volgens de Russische experts zijn deze wapens niet alleen in staat welk vliegtuig dan ook in de vlucht te vernietigen, de steelse vliegtuigen inbegrepen, maar ook de kruisraketten. Daar deze situatie zich op het slagveld nog nooit heeft voorgedaan, weet niemand of het waar is. Maar sinds eeuwen hebben de Russen nog nooit gelogen over de prestaties van hun bewapening.

Deze aankondiging heeft in Israël tot grote onrust geleid waar de experts er sindsdien van zijn overtuigd dat het deze Russische wapens waren die één van hun vliegtuigen heeft neergehaald en een andere geraakt toen Tsahal op 13 september het staakt-het-vuren tijdens het Aïd [het Grote Feest of Offerfeest] heeft geschonden. Het Israëlische hoofdkwartier heeft verklaard zijn militaire machtspositie zowel in Syrië als in Libanon te hebben verloren.

De Verenigde Staten hebben geantwoord door de Russische ambassade in Damascus door jihadisten te laten bombarderen. Rusland heeft de aankomst in de Middellandse Zee van drie nieuwe oorlogsschepen aangekondigd, terwijl zijn vliegdekschip —dat in juli verwacht werd— onderweg is.

Bewust van het gevaar van een kernoorlog, heeft Frankrijk zijn minister van Buitenlandse Zaken naar Moskou gestuurd. Deze heeft een resolutie-project over Aleppo gepresenteerd dat hij wil deponeren bij de Veiligheidsraad. Dit zou voor het Westen een middel kunnen zijn met opgeheven hoofd aan deze confrontatie te ontkomen. Daar ik het niet heb gelezen kan ik dit resolutie-project niet commentariëren. Maar de Franse pers loopt over van op verkeerde gegevens gebaseerde artikelen over de crisis van Aleppo. Momenteel herbergt de stad tussen 1,4 et 1,5 miljoen personen die partizanen van de Republiek zijn. Het Oostelijk deel herbergt tussen 25.000 en 30.000 personen. De verhouding ligt dus tussen 46 en 50 keer meer bevolking in het Westen dan in het Oosten, en is niet dus evenredig zoals men suggereert. Het zijn de Jihadisten die de bewoners van Oost-Aleppo, die probeerde te ontvluchten tijdens de wapenstilstand van het Aïd hebben neergeschoten. Het zijn ook zij die het voor de door hen in gijzeling gehouden civiele bevolking van Aleppo bestemde humanitaire konvooi van de Syrische Rode Croissant hebben verbrand. Na aan alle bewoners van Oost-Aleppo, hetzij burgers of strijders, hetzij Syriërs of buitenlanders tijdens de Aïd de mogelijkheid te hebben aangeboden de stad te verlaten, hebben het Syrische leger en diens Libanese, Russische en Iraanse bondgenoten een operatie tegen de jihadisten gelanceerd met het risico eveneens de burgers die in gijzeling worden gehouden te doden. Dit op basis van resolutie 2249 van 2015 welke de Lidstaten van Uno vraagt « een eind te maken aan de speciaal door Isis, eveneens bekend onder de naam Daesh, zowel als door het el-Nosra Front en welke andere aan Al-Qaeda verbonden individuen, groepen, ondernemingen of eenheden dan ook gepleegde terroristische acties ».

De Russische minister van Buitenlandse zaken, Sergey Lavrov, heeft zijn Franse homoloog Jean-Marc Ayrault op de hoogte gebracht van verschillende amendementen die hij wenste opgenomen te worden in het resolutie-project. Hij heeft voorgesteld dat men terugkeert naar de termen van het akkoord van het Aïd. Maar het is niet waarschijnlijk dat Washington accepteert hier op terug te komen, dat wil zeggen dat het erkent dat er geen gematigde rebellen zijn in Syrië. Het project —geamendeerd of niet— zal zaterdag aan de Veiligheidsraad gepresenteerd worden. President Poetin komt op 19 oktober naar Frankrijk.