Een zeer interessante geopolitieke uiteenzetting rondom het conflict in Syrië. Er zijn veel belangen bij het militair verbond van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) om een weg vrij te maken in het Middellandse Zeegebied. Rusland, met een marinebasis in Syrië, ligt in de weg en wat hebben de Argentijnen te maken met het conflict in Syrië…?

EXCLUSIEF VERSLAG van een correspondent uit de Navy van Argentinië

GOUD PORTAL – 16 september 2013 – De recente ontwikkelingen in het Midden-Oosten zijn positief voor de positie van Argentinië. De redenen hiervoor zijn als volgt:

Sinds de Krimoorlog, de Eerste en Tweede Wereldoorlogen en na de val van de Sovjet-Unie hebben de Atlantische grootmachten hun invloed in de wereld sterk vergroot.

NB: Atlantische grootmachten = Groot-Brittannië, het Britse Gemenebest (Canada, Australië, Nieuw-Zeeland, enz.), de Verenigde Staten van Amerika (VS) en Frankrijk.

Navo lidstaten

Aan Rusland werd beloofd dat de NAVO nooit richting het oosten zou uitbreiden. Niet lang daarna breidde de NAVO zich richting het oosten uit (Polen, Baltische landen, enz.). Deze NAVO-uitbreiding werd uiteindelijk gestopt toen de Russen de president van Georgië, Sakasvilli, een lesje leerden over Zuid-Ossetië.

Geostrategische afwegingen. Op de zwarte lijst van de NAVO staan verder nog alle landen waarvan de regering niet samenwerkt met de Atlantische grootmachten: Afghanistan, Irak, Libië. (Syrië is aan de gang, Iran moet nog komen.) De zogenaamde ‘ondemocratische regimes’ in deze landen worden vervangen door andere ‘ondemocratische regimes’. Verandering van bestuur is het doel in al deze landen. Men wil een machtswissel naar besturen die vriendelijk zijn voor de belangen van de Atlantische grootmachten omwille van geostrategische afwegingen.Officieel heeft het te maken met humanitaire redenen (Libië en Syrië) of zelfverdediging (Afghanistan en Irak). Militaire operaties krijgen namen als ‘Iraqi Freedom’ (‘Irakese Vrijheid’) om de mensen thuis tevreden te houden. Tijdens de verandering van regime in Libië bespraken de Amerikanen de democratie in Libië met Saudi-Arabië. Voor iedereen die ook maar iets weet over de ‘democratie in Saudi-Arabië’, zegt dat genoeg.

BRICS-landen. Maar sinds de financiële crisis van 2008 worden de Atlantische grootmachten economisch ieder jaar zwakker. De BRICS-landen (Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika) worden daarentegen juist sterker. Langzaamaan groeit de weerstand tegen de uitbreiding in deze landen. In China gebeurt dit stilletjes, maar in Rusland meer in het openbaar.Syrië is de plek waar het momentum van deze beweging aan het veranderen is. Het is heel interessant om getuige te zijn van deze grote historische verandering in de wereldgeschiedenis. Vooral nu voorraden van bijvoorbeeld goedkope energie steeds schaarser worden. Zonder goedkope energie zal er geen economische groei plaatsvinden. En zonder economische groei is de verbazingwekkende, alsmaar stijgende schuld van de Atlantische grootmachten onhoudbaar.

Ze zullen moeten kiezen tussen het niet afbetalen van de schuld of nog sneller geld drukken. Ik ben er vrij zeker van dat de keuze op de laatste optie zal vallen. Maar met het drukken van geld wordt alleen tijd gekocht. Met een ineenstortend financieel systeem zullen de Atlantische grootmachten hun grip op de ‘neo-koloniën’ (Saudi-Arabië, enz.) verliezen. De geschiedenis herhaalt zichzelf. De staat van Athene en het Romeinse Rijk verloren hun macht eveneens door inflatie en ononderbroken oorlogen. Te veel hebzucht.

Frontlinie van de onzichtbare oorlog. Syrië is de frontlinie van de onzichtbare oorlog tussen de alsmaar toenemende Atlantische grootmachten en de sterker wordende BRICS-landen, met name Rusland en China. De grote vraag is: zal het momentum veranderen? Of verandert het Middellandse Zeegebied weer in een Mare Nostrum?

Syrië is het laatste land dat ‘bevrijdt’ moet worden door de Atlantische grootmachten om zo de volledige macht over het Middellandse Zeegebied te vergaren. Na de geplande machtswissel in Syrië zal de Middellandse Zee het Mare Nostrum, oftewel ‘Onze Zee’ van de NAVO zijn. Nu zitten de Russen nog steeds in de weg met hun marinebasis in Tartous. Syrië is het kruispunt van verschillende grote conflicten tegelijkertijd.

Dan is er ook nog de onzichtbare oorlog tussen Saudi-Arabië en Iran, waarin gevochten wordt voor religieuze overheersing in het Midden-Oosten. Saudi-Arabië financiert de strijd van de jihadisten in Syrië door strijders uit de hele wereld naar het land te vliegen. Iran stuurt speciale krijgsmachten naar Syrië en traint en bewapent het Syrische nationale leger (SNL).

Amerikaanse bondgenoot. Van alle islamitische staten in het Midden-Oosten is Saudi-Arabië de belangrijkste bondgenoot van de Verenigde Staten. Sinds 1971 wordt de dollar niet meer door goud gedekt, maar door olie: de oliedollar. In ruil hiervoor werd de koninklijke familie van Saudi-Arabië, de al-Saud familie, door de VS beschermd. Op deze manier kunnen zij hun eigen bevolking onderdrukken met behulp van het Westen. Het gaat dan met name om de sjiitische moslims in de nu salafistische, wahabitische dictatuur van de koninklijke familie.Saudi-Arabië is het enige land in de wereld dat naar zijn dictator vernoemd is. Khadaffi zei het meerdere malen: het leiderschap van Arabië onder de al-Saud familie is gecreëerd door de Britten en wordt beschermd door de Amerikanen.

Qatar. Qatar en Frankrijk zijn economisch nauw met elkaar verbonden. Qatar is aandeelhouder in vrijwel alle grote bedrijven in Frankrijk. Op deze manier kan Qatar invloed uitoefenen op het buitenlandse beleid van Frankrijk. Vooral nu Frankrijk zich in een slechte economische situatie bevindt. Het is geen toeval dat het buitenlandse beleid van Sarkozy en Hollande precies hetzelfde is, hoewel zij theoretisch gezien elkaars politieke tegenpolen zouden moeten zijn.Vijanden van Qatar zijn automatisch ook vijanden van Frankrijk. (Libië en Syrië). Qatar wil een toevoerkanaal door Syrië creëren om hun benzine via de Mare Nostrum (‘Onze Zee’) naar Frankrijk te vervoeren.Nu wordt dit gedaan via een lange weg die voor hogere kosten zorgt. Daarnaast is deze route niet veilig, omdat hij langs Hormuz loopt. Qatar’s vijand Iran kan de export van Qatar bedreigen wanneer ze willen, simpelweg door de Straat van Hormuz te blokkeren. Maar om deze geplande toegang tot de Middellandse Zee te realiseren, moet de Syrische president Bashar al-Assad eerst weg. Naar schatting heeft Qatar alleen al 500 miljoen dollar in de bewapening van de rebellen geïnvesteerd (wat weinig is vergeleken met de hoeveelheid die Saudi-Arabië hieraan heeft uitgegeven).

Onderschat de macht van propaganda niet. De dictator van Qatar is de eigenaar van de satellietnieuwszender Al Jazeera. Dit is een uiterst effectieve manier om de publieke mening te beïnvloeden.Andere media knippen en plakken vaak het nieuws van Al Jazeera zonder eerst te controleren of het verhaal wel klopt. Misschien kunt u zich het nieuws nog herinneren dat Khadaffi containers vol met viagra vervoerd zou hebben. Dit zou bedoeld zijn voor zijn soldaten, zodat zij ‘nog meer vrouwen en kinderen konden verkrachten’. Het was een complete leugen, maar werd toch door persbureaus over de hele wereld overgenomen. Op deze manier werd de publieke opinie beïnvloed en ontstond er steun voor een ‘no-fly-zone’ boven Libië.

Egypte De regering van Egypte heeft nu alle stations van Al Jazeera en Al Arabya gesloten vanwege de propaganda, leugens en steun voor de Moslimbroederschap. Bovendien steunden Al Jazeera en Al Arabya de jihad in Syrië. Salafistische moslims over de hele wereld horen deze oproep en willen ‘een islamitisch rijk in Syrië creëren om hun moslimbroeders te helpen’.Op het schiereiland Sinaï in Egypte werden trainingskampen voor dit doel opgezet. In deze kampen werden de recent aangekomen salafistische moslims opgeleid en bewapend om als jihadistische rebellen in Syrië te vechten; zoals ook in Turkije gebeurt.

Arrivederci Morsi. Maar nu is president Morsi weg. Op dit moment vecht het Egyptische leger in de Sinaï om de terroristen/rebellen – die door media zoals Al Jazeera en Al Arabya gesteund worden – te verdrijven. Dit is de reden dat deze zenders nu verboden zijn in Egypte.Morsi beloofde de VS meer jihadstrijders voor de oorlog tegen het seculiere bewind van president Assad. In ruil daarvoor beloofden de VS Morsi dat Egypte goedkope olie van Libië zou ontvangen. In Egypte groeit het tekort aan goedkope energie, eten en schoon water. De bevolking groeit ieder jaar met een miljoen. 70 % van de bevolking is jonger dan dertig jaar. Dit is de ware reden voor de sociale onrust en Morsi begreep dat.Morsi ontving ook veel geld van de VS, de Europese Unie (om de ‘democratie te bevorderen’) en de eerder genoemde Arabische staten. Nu is Morsi weg en blijft de relatie tussen Egypte en de VS moeilijk. Hetzelfde geldt voor de relatie tussen Egypte en Qatar / Saudi-Arabië nadat hun pers/propagandabureaus gesloten werden en de geldtoevoer stopte.

Turkije.Turkije is veranderd onder Erdogan. Het land heeft nu een meer islamitisch beleid en daarnaast ambities voor uitbreiding. De militaire coup tegen de islamisering was deze keer niet succesvol. Het zorgvuldige beleid van Ataturk bestaat niet meer. Het is vervangen door een beleid van machtsuitbreiding in het historische Ottomaanse gebied. Het trainen en bewapenen van rebellen met behulp van het Westen, Qatar en Saudi-Arabië gaat verder.Het hoofdkwartier van deze rebellen, het ‘Vrije Syrische Leger’, ligt in Adana in Turkije en wordt beschermd door Nederlandse en Duitse patriotraketten. De Turkse grens met Syrië is volledig geopend voor de rebellen, die eerst getraind en bewapend werden in Turkije. Als de jihadisten gewond raken in de strijd kunnen zij veilig terugkeren naar Turkije voor medische zorgen. Daarna kunnen ze weer terug om de strijd voort te zetten. De familie van jihadisten die deze heilige oorlog tegen de christenen, alevieten, druzen, Koerden en sjiitische moslims niet overleven, ontvangen een bonus van Saudi-Arabië.

Proxi-oorlog. De oorlog in Syrië is een gevolmachtigde oorlog. Meestal zijn dit soort conflicten eindeloos (zoals de dertig jaar durende oorlog in Duitsland van 1618–1648 zonder een winnaar) alhoewel president Assad de laatste maanden aan de winnende hand is nadat de Libanese verzetsbeweging Hezbollah zich in de strijd mengde. Het is niet logisch dat Assad chemische wapens zou gebruiken; net als je al aan het winnen bent. Daarentegen is het voor de rebellen wel logisch om chemische wapens te gebruiken, aangezien zij eveneens tegen elkaar vechten en bovendien aan het verliezen zijn.De rebellen hebben hulp van de Atlantische grootmachten nodig, hulp in de vorm van bombardementen op de militaire basis van Assad en de infrastructuur en niet alleen in de vorm van wapens zoals het nu is. Het punt is dat de Atlantische grootmachten het conflict nog steeds niet gewonnen hebben. President Assad leeft nog steeds. Het ziet ernaar uit dat het momentum gestopt is.Hopelijk zijn de Atlantische grootmachten niet zo gek dat ze agressief worden en zich direct in het conflict mengen door de militaire basis te vernietigen met Tomahawk raketten om op die manier het momentum weer op gang te brengen (nadat ze eerst een nieuw konijn uit de hoed hebben getoverd natuurlijk, om het publiek van de BBC en CNN tevreden te houden).

Rusland en China. In dat geval zullen Rusland en China moeten kiezen: of ze accepteren dat ze grond verliezen in deze onzichtbare oorlog of ze ondernemen actie. Rusland zou Assad bijvoorbeeld kunnen voorzien van het S400-raketverdedigingssysteem. Rusland heeft beloofd het S300-raketverdedigingssysteem te leveren, maar dit is inmiddels een verouderd systeem. Syrië beschikt momenteel over het S200-verdedigingssysteem. China kan bijvoorbeeld zijn dollarobligaties verkopen om zo druk op het ‘economische herstel’ van Amerika uit te oefenen. Hopelijk zorgt de angst voor dit soort acties van Rusland en vooral van China ervoor dat Amerika zich niet direct in het conflict mengt.

Financieel gezien zijn de Atlantische grootmachten erg zwak. Als er geen ‘humanitaire interventie’ plaatsvindt zal er een nieuwe balans ontstaan en komt er een eind aan de uitbreiding. De positie van de BRICS-landen zal dan veel sterker zijn. Als deze nieuwe balans stand houdt, zal Argentinië hiervan profiteren. Het betekent namelijk dat Groot-Brittannië zich in zal moeten houden wat betreft de strijd om de Falklandeilanden en de toekomstige strijd om Antarctica.

Bron: Mediawerkgroep Syrië