De aankondigingen en ontkenningen van de regering-Trump over militaire ontwikkelingen in het noorden van Syrië onthullen een zwaar geheim. Paradoxaal genoeg is Turkije de Verenigde Staten te hulp gekomen om "de fout" van haar hogere officieren te corrigeren.

De ontkenning op 17 januari uitgesproken door minister van Buitenlandse Zaken Rex Tillerson, over de verklaringen van de opperbevelhebber van CentCom, generaal Joseph Votel, van 23 december, en deze van de woordvoerder van de anti-Daesh Coalitie, kolonel Thomas Veale, op 13 Januari, zaait verwarring.

De ontkenning was helemaal niet naar de zin van Turkije, dat, na de Amerikaanse zaakgelastigde Philip Kosnett, op 10 januari te hebben gewaarschuwd, op 13 januari militaire operaties in Afrin en Manbij begon voor te bereiden, en deze ook effectief op 20 januari lanceerde.

In tegenstelling tot de verklaringen van de verschillende betrokkenen, heeft het Amerikaanse plan niet de bedoeling om een soevereine, onafhankelijke staat in het noorden van Syrië te creëren - dat is het Franse voornemen - maar een niet-erkende staat, zoals de staat Puntland van Somalië of het Iraakse Koerdistan. Deze laatstgenoemde structuur is absoluut onafhankelijk en reageert ondanks de Iraakse grondwet niet op orders van Irak, waarvan het toch deel uitmaakt. Ook heeft Iraaks Koerdistan zijn eigen ambassades in het buitenland.

De Syrische grensbewakingsmacht zou officieel 30.000 man sterk moeten zijn, waarvan de helft gerekruteerd wordt uit de rangen van het SDF, de Democratische Syrische strijdkrachten. Deze strijders zouden een drie wekenlange training krijgen in ondervragingstechnieken en biometrisch scannen. 230 cadetten van hen hebben deze opleiding ondertussen al gevolgd.

In de praktijk zou de andere helft moeten bestaan uit 15.000 ex-jihadisten uit Daesh, die op deze manier discreet gerecycled zouden worden.

In werkelijkheid is de speciale vertegenwoordiger van president Trump voor de coalitie, Brett McGurk, ook de advocaat die, samen met John Negroponte en kolonel James Steele, eerder in 2006 deelnam aan de oprichting van het Islamitische emiraat in Irak. Met kolonel James Coffman kreeg hij indertijd de taak om president George Bush verslag te doen van deze geheime operatie, die bedoeld was om het Iraakse verzet tegen de bezetting te bestrijden, door hun troepen te verdelen in Soennieten en Sjiieten, en zo kunstmatig een burgeroorlog te veroorzaken.

Na een passage op Harvard werd Brett McGurk, onder John Kerry opnieuw toegewezen aan het ministerie van Buitenlandse Zaken. Daar hielp hij met de transformatie van het Islamitische Emiraat in Irak naar Daesh en organiseerde op 27 mei 2014, de voorbereidende bijeenkomst voor de jihadistische invasie van Irak in Amman. Hij reorganiseerde Irak en trainde vervolgens de Internationale Coalitie die de taak had om … Daesh(!) te bestrijden.

Als een goede student, stemde McGurk ermee in president Trump te dienen om zich te ontdoen van de jihadistische organisatie die hij zelf had gecreëerd, waarvan hij nu probeert enkele leden te recycleren.

Laatst nog op 18 augustus bood Brett McGurk een vriendelijk onthaal aan de leiders van Daesh,
hoewel de Verenigde Staten toen ’officieel’ voorbereidingen troffen om de jihadistische organisatie te verpletteren.

Het project van de ’Syrian Border Security Force’ zegt veel over de oprechtheid van de Koerdische YPG-militie, die de milde anarchie van Murray Boochkin belijdt, maar die zonder aarzeling klaar staat om een eenheid te vormen met de moordenaars van Daesh, in opdracht van de VS.

In tegenstelling tot het uiterlijk vertoon, werd de Turkse aanval op Afrin en waarschijnlijk binnenkort ook op Manbij, op 8 en 19 januari goedgekeurd door de Russische militaire staf, dewelke door het nummer 2 van het regime en hoofd van de geheime diensten, de directeur van de MIT (Milli İstihbarat Teşkilatı) Hakan Fidan, werd gewaarschuwd en om die reden ook speciaal naar Moskou reisde. De Turkse aanval werd vergemakkelijkt door de onmiddellijke terugtrekking van Russische troepen uit de gevechtszone ....

Op eenzelfde manier heeft Turkije Syrië via een schrijven, van de aanval op de hoogte gesteld, ook al beweert Damascus dat ze de brief nooit hebben ontvangen.

President el-Assad, die zijn land onmogelijk in een directe confrontatie met een wereldmacht als de Verenigde Staten kan plaatsen om de recyclage van de jihadisten van Daesch te stoppen, laat daarom Turkije toe om , als lid van de NAVO, hier mee om te gaan.

President Trump zelf werd niet op de hoogte gebracht van het plan van Votel-McGurk. De minister van Defensie, James Mattis, bevestigde aan zijn mensen de instructies van het Witte Huis met betrekking tot de jihadisten. Niettemin zijn zowel Votel als McGurk nog steeds in functie.

Het syndroom van Oost-Aleppo

Terwijl Grote machten die de jihadisten van Oost-Aleppo encadreerden doen alsof ze zich iets van het lot van de bewoners van de stad aantrekken om hun soldaten te kunnen exfiltreren, schijnt niemand het drama dat de Syriërs hebben doorleefd te begrijpen. In tegenstelling tot de Westerse beweringen hebben ze niet geleden van de bombardementen, maar van de bezetting van de buitenlandse jihadisten en het bewind van hun « charia ». Bepaalde bewoners lijden aan een een ernstige psychotische verstoring, het syndroom van Oost-Aleppo.

Aan het eind van vier en een half jaar oorlog heeft de bevolking van Oost-Aleppo door het Syrisch-Arabische leger bevrijd kunnen worden met de hulp van de Hezbollah, Rusland en van Iran. Deze overwinning werd met vreugde verwelkomd door de meerderheid van de door de Staat geregistreerde 120.000 bevrijde inwoners. Maar door de meerderheid alleen.

Vreemd genoeg, ondanks dat Syrië hun voedsel aanbiedt, medische zorg en een precair onderdak hebben bepaalde inwoners van Oost-Aleppo verklaard dat « ze de Staat niet vertrouwen » Waar zijn ze bang van ? Ze werden niet gearresteerd en worden in tegendeel verwelkomd als kinderen van het vaderland na lange tijd gevangenen van de vijand te zijn geweest.

Alsof ze de vrijheid waarin ze leefden vòòr de « arabische lente » hadden vergeten, en alsof er niets gebeurd was in de laatste vier jaar, houden ze vast aan het discours van Al-Jazeera van 2001. Ze verzekeren dat de Republiek een dictatuur is, dat de kinderen foltert, dat de soennieten afslacht, enz.

Voor de eerste keer observeert men op het niveau van een stad een al wel bekend psychologisch fenomeen op individueel niveau. Zoals een kind dat geslagen wordt of een mishandelde echtgenote soms hun vader of hun wrede echtgenoot verdedigen en diens gedrag rechtvaardigen, houden bepaalde inwoners van Oost-Aleppo vandaag het discours van de jihadisten door wie ze juist onderdrukt werden.

In 1973 analyseerde een Zweedse psychiater Nils Bejerot, de schok die door bandieten gegijzelde cliënten van een bank hadden gekregen tijdens een gewapende overval. De affaire eindige in een nachtmerrie. Twee politieagenten werden gewond, waarvan één ernstig. Premier Olof Palme poogde vergeefs de misdadigers die de gegijzelden hun gevangenen dreigden neer te schieten, te raisonneren. De gegijzelden die onder een enorme druk kwamen te staan, besloten zich niet te verzetten, maar hun beulen mild te stemmen om aan een waarschijnlijke dood te ontsnappen. In het verdere verloop van de gebeurtenissen hielden ze tenslotte hetzelfde discours als hen. Ze poogden de politie te weerhouden tot de aanval over te gaan en één van de gegijzelden werd zelfs verliefd op één van de misdadigers. Dit is wat men het « syndroom » van Stockholm noemt, naar de naam van de Stad waar dit nieuwsfeit plaats had.

Tenslotte slaagde de politie er met gebruik van verdovende gassen in de bandieten te arresteren en de gijzelaars te redden. Hoewel hun gevangenschap maar zes dagen geduurd had, hebben de laatsten nog lange tijd geleden aan dit syndroom, zelfs zo, dat ze gedurende het proces dat volgde weigerden te getuigen, en dat de jonge vrouw haar relatie met de bandiet gedurende zijn gevangenschap voortzette.

Vorig jaar toonde de klinische psycholoog Saverio Tomasella aan dat het « syndroom van Stockholm » het merkteken is van een zeer ernstige inbreuk van het onbewuste van de mens dat direct en onmachtig « de rapt van zijn subjectieve identiteit » doorleefd heeft.

We moeten niet verwachten dat de enkele inwoners van Oost-Aleppo die aan dit syndroom lijden zich snel weer aan de werkelijke wereld zullen kunnen verbinden. We zullen ze in tegendeel een totale veiligheid moeten bieden, en nogmaals blijk geven van een een groot geduld. Zelfs indien we eerst aan onze soldaten en aan allen die zich verzet hebben hulp verschuldigd zijn, zijn deze civielen vòòr alles onze landgenoten.

Bron: http://www.voltairenet.org/nl