Veel mensen cijferen zich weg omdat ze naasten niet willen kwetsen. Ze offeren de diepste verlangens van hun eigen ziel op om anderen te dienen of te beschermen. Dat ze daar in feite niemand mee helpen, daar hebben ze geen weet van.
Sterker nog, ze kwetsen daarmee hun eigen ziel en laten de betreffende mensen in de waan dat het hun recht is om hun verwachtingen op anderen te projecteren en daar voldoening van te eisen.
Dit is een van de diepste thema's waar mensen vroeg of laat mee te maken krijgen. Het gaat hier duidelijk niet om egoïsme. Het gaat hier zeker niet om ellebogenwerk
Het probleem is dat mensen ten gunste van anderen een aantal stappen terugzetten waardoor ze inderdaad hun eigen ziel verloochenen omdat ze denken dat het 'heilig' is om zich zo voor anderen op te offeren en dat ze later, in de 'hemel' daarvoor wel beloond zullen worden. En dat God hun daarvoor op aarde wel zal beschermen.
In werkelijkheid zou elk mens zich moeten inzetten om het hun eigen ziel mogelijk te maken om zich op aarde helemaal te kunnen ontplooien om zo een heel eigen vorm te kunnen aannemen.
Wordt die subtiele vorm van manipulatie geweigerd dan helpen we wel onszelf en de ander die ons vraagt ons voor hem of haar op te offeren. Want dan krijgt ook die de mogelijkheid zichzelf te ontplooien achter dat scherm van onzekerheid en illusoire machteloosheid.
Ook hier zien we hoe sterk we met elkaar verbonden zijn. Als er in een bepaalde gemeenschap iemand kiest voor zijn eigen vorm en processen dan worden alle anderen in die gemeenschap ook met hun neus op hun processen gedrukt.
Besluiteloosheid blokkeert dan ook steeds het geheel en ieder afzonderlijk om zich verder te ontwikkelen.
Enkel authenticiteit betekent zekerheid in een leven. Al het andere is slechts deel van de illusies van het dualistisch denken. Afscheid nemen van de eigen ziel ten behoeve van anderen brengt steeds opnieuw wonden, pijn en lijden.
Aan het einde van zijn leven moet een mens vaststellen dat hij niet zijn eigen leven heeft geleefd, maar enkel dat wat anderen daarin hebben geprojecteerd. En dat betekent uiteindelijk weer groot verdriet en machteloosheid, want de ziel geraakt niet verder. Dat heeft ook mijn vader meegemaakt. Ik heb daar onlangs in mijn Blog nog over geschreven:
http://www.elias-medium.info/NL/2013-08-16-08-22-32/blog/36-even-heel-persoonlijk
Waar het enkel om draait in het leven is de ontwikkeling van de eigen ziel. Het gaat erom dat de ziel kan leren en de nodige ervaring kan opdoen. Vaak is het zo dat mensen in relaties zichzelf buiten spel zetten door te vechten om door anderen aanvaard en bemind te worden.
Ze kwellen zichzelf en vergeten wie ze eerst en vooral zouden moeten liefhebben: zichzelf. Daarom zoeken mensen Liefde steeds in de buitenwereld.
Om iets of iemand te kunnen vasthouden verstart men innerlijk nog liever. Men neemt dat op de koop toe. 'Collateral damage'. Zoiets is in alle culturen en in alle klassen van de samenleving waar te nemen. Overal zijn er mensen die met hun eigen ziel geen contact hebben en daardoor niet authentiek zijn.
De grote vraag is natuurlijk, hoe kan ik dat contact met mijn ziel totstand brengen? Wel, dat is uiterst eenvoudig. De ziel manifesteert zich behalve via de intuitie, de innerlijke impulsen die vaak niet worden waargenomen ook door middel van lichamelijke gewaarwordingen. Maar de mensen zijn over het algemeen zo afgestompt dat ze hun lichaam nauwelijks nog voelen.
Als camouflage wordt het dan behangen met kleding en sieraden die voor die mens een zekere betekenis hebben. Maar de gevoelens die daarachter steken daar hebben ze geen voeling mee..
In de gewaarwordingen van het lichaam duiken is een excellente manier om met de ziel contact te nemen. Sluit je ogen, concentreer op je lichaam en voel alle druk, pijn en spanning. Dooradem die gevoelens met de bedoeling de daarachter liggende processen waar te nemen. Valt dat niet mee, lukt het niet meteen, geef het dan niet op maar vraag God om hulp.
http://www.elias-medium.info/NL/
Je opofferen...ik denk inderdaad,dat dit iets is,wat in de huidige,en toekomende tijd niet meer past.
Maar het hangt wel af van de omstandigheden.
Tja,dat een moeder met kleine kinderen soms x maal per nacht haar bed uit moet,dat zou je een offer kunnen noemen,en is meestal onoverkomelijk,tenzij ze een heel lieve man naast zich heeft staan Of een vriendin,kan natuurlijk ook.
Overigens heb ik het moederschap nooit aan den lijve ondervonden,dus ik probeer me maar in te leven.
Ik kan me voorstellen,in een oorlogssituatie,dat het een keuze is van jij of ik---en dat iemand het dan op zich neemt zijn leven te offeren.
Kan.
Maar met je opofferen wordt toch wat anders bedoeld.
Kijk naar het huwelijk.Toen ik een kind was,dacht ik vaak:ik trouw nooit,want het huwelijk is een gevangenis,en dan moet je al je idealen opgeven. Mijn moeder zei ook:"Trouw maar nooit"
Maar voor de liefde ben ik altijd heel erg open geweest,en dat is niet het zelfde.
Anders gezegd:tijdens die ene relatie,die ik ooit had,dacht ik,dat ik mezelf moest opofferen,en onbewust dacht ik misschien wel,.dat mijn moeder dat van mij verwachtte...?...dat dacht ik,ik weet niet,of het echt zo was.
Dus ik offerde me op.Toen de relatie ten eind liep,kon ik in therapie gaan.
Ik wist niet meer,wie ik was.
Een dergelijke vorm van zelf-verlies kan zeer beangstigend zijn,en heeft niets,maar dan ook helemaal niets te maken met het loslaten van het ego.
Dat is iets heel anders.
Goed,ik dacht,dat het zo hoorde.
Bij vroegere generaties was dat misschien ook wel zo.
Om te beginnen leverde je als vrouw je naam in,dat hoorde zo.
Je deed alles,omdat het zo hoorde.
Je cijferde jezelf weg. Ach,als hij maar gelukkig is..
Maar de tijden zijn veranderd (dank je,Bob Dylan,en anderen)
Een groot deel van de vrouwen is nu wel economisch onafhankelijk.
Ik zou er niet aan moeten denken,om financieel van een man afhankelijk te zijn.
Al ben ik het wel eens met het feit,dat het misschien wat anders ligt,als er kleine kinderen in het spel zijn.
Heden tendage draait het om authenticiteit.
Dat heeft niets te maken met egoïsme,maar wel met het feit,dat we nu de inhoud van onze ziel waar gaan maken op Aarde,en ja,dat veroorzaakt nogal eens de nodige strubbel
ingen,waar ik -op zich - ook niet blij mee ben.
Dus offer je niet langer op--
ook niet voor de goede zaak--
al is het beeld hier in het westen wel wat anders dan bijvoorbeeld in het Midden-Oosten--
daar wordt er misschien iets anders tegenaan gekeken,en misschien,ik zeg misschien,wordt het wel als een eer beschouwd,om een martelaar te zijn;ik weet het niet.
Wat ik wel weet,is,dat iedereen dezelfde pijn lijdt;mensen en dieren.
We gaan er alleen niet het zelfde mee om.
Mijn hart huilt om het lot van die drie kinderen in Gaza.
Ik ga er niet aan onderdoor,zoals vroeger,bij dergelijke zaken.
Wel ben ik me ervan bewust,dat het lange tijd op de oppervlakte van mijn onderbewustzijn heeft gelegen--duidelijk waarneembaar--van een afstandje.
Maar,om weer wat dichter bij huis te blijven:we moeten ons niet meer opofferen-
is onzichtbaar maken--
maar juist in al onze authenticiteit,duidelijk naar buiten komen,als ons ware zelf,als de glanzende ster,die binnenin ons straalt.
Dat ook dat niet zonder pijn zal ,gaan is een ander verhaal,
Misschien kan dat soms een offer zijn,maar zeker geen opoffering
Ga iets anders doen dan. Waarom ga je iets lezen waarvan je zelf al lang weet dat je het toch niet begrijpt (wat verder helemaal prima is)? Waarom kan je kennelijk veel energie besteden aan het oproepen van emoties bij jezelf waar niemand beter van wordt?
Instant karma zo zou je het kunnen noemen Lilian. Waarschijnlijk ben ik niet te volgen omdat ik weliswaar vanuit ervaring spreek, maar me hier op het net niet geheel wil openbaren. Woorden zijn vaak niet voldoende, het geschreven en het gesproken woord niet
verraders en leugenaars, zoete koek verkopen, gat verderie wat een slappe hap!
Je inzichten zijn prachtig, hoewel ik eerlijkheishalve moet toegeven dat ik ze niet allemaal kan volgen. Da's ook niet erg, want wellicht kan een andere lezer daar wel weer raakvlakken uit halen.
De theorie dat mensen opzettelijk goedbedoelde hulp opdringen wil er bij mij nog niet in. Er zijn nog teveel dingen die nu naar buiten komen waarvan ik achterover val, zo van "dat kan toch niet waar zijn". Ik moet het even rustig laten bezinken of langs me heen laten gaan en me er van los maken. Instant karma bedoel je waarschijnlijk met die snelle ziel. Ja, ook dat heb ik al ervaren en het voordeel is dat je meteen het verband ziet tussen oorzaak en gevolg. Werkt mooi :)
Ja juist opschonen, mensen met te veel beestachtigheid in zich, behoren niet thuis tussen de andere mensen, brengen kwaad en veel verdriet, en dat hoeft niet getolloreerd te worden, als het niet links om gaat, met redeneren, dan maar recht om, kijk eens hoe de 1% zijn geld verdiend, over bergen lijken van dooie mensen, zou die 1% van onmensen dan niet beter kunnen worden buitenspel gezet, natuurlijk wel, alleen veel softisch blijven kletsen tot in het oneindige zo als Ixie, nooit een beslissing nemen kakelend hun kop verliezend, dat is de instructie van het kwaad, vooral geen daad stellen!
Ik twijfelde gister al om vooral het laatste stukje uit het citaat weg te laten, ik onderstreep het nu
De remedie bij de Inuit is deze personen vervolgens tot de jacht te dwingen en dan op een onbewaakt ogenblik van het ijs af te duwen.(46)
Dit had ik weg moeten laten, mijn twijfel bleek terecht. Of ik had er op zijn minst toevoegingen bij moeten plaatsen. Mijn verontschuldiging voor dit. Uiteraard ben ik er niet voor om mensen van het ijs te duwen, wel om integriteit als een belangrijke maatstaf van een samenleving in te voeren. (vele wegen leiden naar .....)
Om terug te komen op het stuk van Elias; bij integriteit hoort inderdaad dat ieder individu zijn eigen ziel zodanig serieus neemt dat deze in al zijn glorie kan/mag bestaan (ontwikkelen).
De ziel kan zonder deze integriteit namelijk niet bestaan. Gezien recente ervaringen zou ik het ook de zuivering van de ziel willen noemen. Het zwaarste dat een mens kan ondergaan, tegelijk het mooiste dat een mens kan ondergaan. Kan moet hier eigenlijk vervangen worden door Mag ondergaan. Mag met een hoofdletter.
Na deze zuivering, openbaart de ziel zich weer in al zijn glorie en is hiermee kwetsbaarder dan ooit voor onzuivere zaken. Waarmee een mens meteen het kostbaarste in handen heeft. Een onzuivere handeling en de 'afstraffing' volgt als vanzelf. Dit is geen afstraffing van buitenaf, maar een puur individueel iets. Zoals het onzuivere ook niet van buitenaf hoef te komen. En zie daar het besef van integriteit is geboren vanuit de gezuiverde ziel.
Waarmee de ziel weer de positie inneemt die hem/haar (?) toekomt; de eerste plaats ver boven al het andere.
Met zo een ziel is het snelle leven ook bijna niet meer te volgen. Althans; in het begin niet, misschien later wel want iedere handeling naar buiten toe moet vanaf nu weloverwogen zijn. Iedere onzuiverheid van anderen wordt nog een uitvergroot, waardoor leven juist hier en nu een zware klus is. Echter het proces is al van alle tijden en was in alle tijden op persoonlijk vlak zeer zwaar.
Vanuit dit perspectief is het besef groot dat niets behalve de zuivering van de ziel er toe doet, om deze vervolgens de plek te geven die de Ziel vanuit zijn geboorterecht toekomt. Geen enkele aansluiting bij een groep met welke reden dan ook, geen enkele uitsluiting van bepaalde groepen mensen, geen politiek, geen geld doet er werkelijk toe.
Vanuit deze ervaring kan ik me grotendeels aansluiten bij het artikel van Elias.
Al schrijvende kom ik tot besef wat een bepaalde persoon die in mijn leven is bedoelt met; ik lijk uiterlijk heel langzaam, maar ben veel sneller dan men beseft. Een ziel die zijn gehele integriteit heeft terug bevochten. Voor mij is het zeer aangenaam om te zien hoe iedere vuiltje van buitenaf deze persoon niet (meer) kan raken. Hoe zuiver iedere handeling van deze persoon is, ik wist lang niet dat zulke mensen bestaan.
Groet Ixie
assasineren dus.
fff
Ik moet zeggen het komt op mij allemaal over als een literaire Stijl oefening, van uit dat standpunt mooi om te lezen, maar we zijn op dit soort [censored] aan het te proberen, om ons zelf te bewegen, naar een positief maar hard standpunt, ben genoeg gelauterd door het leven, maar ik zie overal om mij heen die gelatenheid, en dan kom zal er maar weer is een stukje over schrijven, de uitlaatklep even openen, en alles bleef zo het was.
Vandaag het volgende mbt de verdraaide scheve verhoudingen;
De Inuit eskimo’s spreken van “kunlangetaâ€; “wiens geest weet wat te moeten doen maar het vervolgens niet doet.†Het zijn pathologische leugenaars en bedriegers die niet mee op jacht gaan maar thuis blijven en dan de vrouwen exploiteren. De remedie bij de Inuit is deze personen vervolgens tot de jacht te dwingen en dan op een onbewaakt ogenblik van het ijs af te duwen.(46)
Er staat exploiteren Lilian. Het artikel vond ik via een link in het vorige artikel http://www.wijwordenwakker.org/content.asp?m=P2189
Wat dan op wegcijferen lijkt of als helpen (ongevraagd) is een combinatie van vele zaken, maar eindigt altijd in een verdraaide toestand, soms/vaak gevaarlijke toestand voor de persoon die exploiteert werd, levensgevaarlijk soms/vaak
Graag gedaan Ixie, goed om te lezen, jij ook bedankt :)
En wat spiegelt dit artikel bij jou, jenne?
Ik krijg het gevoel dat deze psychologische ontleedkunde in het artikel iets bij je triggert. Jaren geleden had ik me beslist aangesproken gevoeld door dit artikel, maar dankzij nieuwe inzichten heb ik dat niet meer nodig. Het geeft namelijk zoveel rust als je een keer achter de schermen mag kijken waar het werkelijk om draait.
Ixie
RSS lijst met reacties op dit artikel