Wat is er toch aan de hand met onze media? In welk hokje zitten ze? Wiens brood men eet, diens woord men spreekt?
Oftewel wie gelooft nog wat ze ons dagelijks voorschotelen?

Ik stelde de vraag in Palestina aan een ingewijde, een redacteur werkzaam bij de Duitse media en aan een Nederlandse jurist die werkt voor de overheid en de waarheid over een heikel thema zelf terplaatse wilde achterhalen.

Daar de media over het algemeen een vals en geweldadig beeld ophangen van de situatie hier vroeg ik deze mensen naar hun persoonlijke ervaringen. Waren zij beïnvloedt door dat beeld en hadden ze angst vooraleer naar hier te komen?

Klaus is redacteur bij een bekende Duitse radio- en TV-zender.

Elias: 'Hoe werkt dat in Duitsland? De media berichten bij jullie toch ook niet altijd even waarheidsgetrouw?'

Klaus: ‘Daar heb je gelijk in. De Duitse media zijn in handen van een kleine groep van families. Je moet weten dat de afgelopen jaren de vaste redacteurs meer en meer werden ontslagen. Ze kunnen dan wel weer als freelancers aan de slag. Officieel hebben de eigenaars geen vinger in de pap van wat er verteld of geschreven mag worden. Het is wel zo dat als er iets naar buiten komt dat de eigenaars niet bevalt, de betreffende redacteur geen opdrachten meer krijgt. Het is een feit dat de ze onder die omstandigheden wel uitkijken wat ze wel en niet schrijven of zeggen omdat het voortbestaan van hun boterham daar van afhangt. Zo werd er een klimaat geschapen waarin een redacteur niet meer in vrijheid zijn mening kan uiten.’

Elias: ‘Onder invloed van juist die media hebben mensen angst om naar hier te komen. Dit tengevolge van de pro-Israelische propaganda in het Westen die veelal door de pers, radio en tv verkondigd wordt.  Hoe was dat bij jou? Ook angst?’

Klaus: ‘Bedoel je Palestina? Neen, helemaal niet. Daar ik zelf voor de media bezig ben, weet ik precies hoe daar wordt gewerkt. In Duitsland is het net zoals in de rest van Europa: van Palestina wordt een zeer onrealistisch beeld geschetst waarbij vooral geweld naar voren komt en waarbij graag over het hoofd wordt gezien hoe dit ontstaan is en tot uitdrukking komt.

Het nieuws bericht hoofdzakelijk dat vooral het geweld van Palestina uitgaat en tegen alles gericht is en natuurlijk tegen Israël. Dat is absoluut niet het geval. Ik heb de laatste jaren veel gereisd maar me nergens zo veilig gevoeld als bijvoorbeeld in Hebron.

Hebron in 1839

De mensen zijn er ongelofelijk vriendelijk, tenminste aan Palestijnse kant.  Aan de Israëlische kant heb ik me een stuk minder zeker gevoeld. Natuurlijk loop je daar ook geen gevaar, maar het moet gezegd worden dat de Israëlische soldaten werkelijk alles uit de kast halen om zich bij de Palestijnen zoveel mogelijk ongeliefd te maken, om het maar eens zacht uit te drukken..

Hebron: een van de vele standjes aan de rand van de straat

Voor ik kwam had ik al van vrienden gehoord dat het reizen hier zeer aangenaam is. Het spijt me wel te moeten zeggen dat wij als toeristen door het leger hier een voorkeursbehandeling ontvangen terwijl de Palestijnse mensen in een ware apartheidsstaat leven en dat doet pijn, dat doet me werkelijk pijn. Maar ik houd het persoonlijk voor zeer, zeer belangrijk en juist, dat er meer en meer mensen naar hier komen, ook dat ze rustig in vol vertrouwen kunnen komen, want ik vermoed dat de Israelische politiek daarop gericht is om het land zoveel mogelijk te isoleren zodat de media er geen lucht van krijgen wat hier in werkelijkheid gaande is. Overigens jammer dat Sanders weinig kans heeft om president van Amerika te worden, want dan zou het conflict hier wel snel een oplossing kunnen vinden. Dat heeft hij ook zo gezegd.’

Elias: ‘Toch zijn er hier en daar eerste voorzichte tekenen van een kentering in de Westerse mainstream pers. In het Duitse blad ‘Die Zeit’ lees ik regelmatig over allerlei onderwerpen artikelen die er geen doekjes om winden. Maar in het Nederlandstalig gebied is er ook zo’n buitenbeentje: ‘Knack’ in Belgie:

http://www.knack.be/nieuws/wereld/israelische-vernielingen-van-palestijnse-eigendommen-tijd-voor-europese-actie/article-opinion-700505.html

Maar er zijn natuurlijk ook heel wat rechtvaardige Joden, ze zijn wellicht net in de minderheid in dat land en er is tenminste één objectieve Israëlische krant.: Haaretz

Één voorbeeld is de Joodse Pulitzerprijs winnaar Michael Chabon met de uitspraak: ‘Israël Occupation 'The Most Grievous Injustice I've Ever Seen in My Life' en dat in de Israëlische krant ‘Haaretz’, wellicht de enige krant in Israël die het regelmatig voor de Palestijnen opneemt en de politiek van Netanyahu resoluut van de hand wijst.'

http://www.haaretz.com/jewish/features/1.716323

 De muur

Misschien heeft deze uitspraak van een vooraanstaande Jood ook in het leger iets in beweging gebracht, want een moedige Israëlische Generaal vergelijkt nu de toestanden in Nazi-Duitsland in de jaren dertig met wat er vandaag de dag in zijn eigen land gebeurt. Natuurlijk heeft Netanyahu, de verantwoordelijke voor die toestanden hier, hem dat niet in dank afgenomen:

Een Israelisch generaal en adjunct stafchef als whistleblower

 http://www.knack.be/nieuws/wereld/holocaust-vergelijking-netanyahu-weigert-in-eigen-hert-te-kijken/article-normal-700799.html

Een ander voorbeeld betreft een groep van Joodse mensen die elke zaterdagmorgen naar een ander Palestijns gebied vertrekken om daar de boeren te beschermen tegen het leger.

http://www.taayush.org/

En nog een voorbeeld: de Israëlische jongeman die uit solidariteit met het Palestijnse volk hier in het Hostel in Ramallah een prachtige muurschildering maakte:

 Muurschildering door de Israëlier Hillel Eflal in het Hostel in Ramallah

Ook in het Westen wordt men langzaam wakker:

50 UGent-professoren willen einde samenwerking met Israëlische onderzoekspartners.

'Deze samenwerking komt neer op medeplichtigheid aan oorlogsmisdaden en misdaden tegen de mensheid', klinkt het.

 http://www.knack.be/nieuws/wereld/50-ugent-professoren-willen-einde-samenwerking-met-israelische-onderzoekspartners/article-normal-702023.html?utm_source=Newsletter-11/05/2016&utm_medium=Email&utm_campaign=Newsletter-RNBDAGKN&M_BT=13681390198983

Ruben werkt als jurist voor de Nederlandse overheid, kent de situatie in het Heilige Land als geen ander en heeft er zelf uitgebreid over geschreven. Ook hem liep ik in het Hostel tegen het lijf.

 Hostel in Ramallah: Dakterras. 

http://hostelinramallah.com/index.php

's-Avonds in het Hostel in Ramallah:

Elias: 'Wat bewoog je om de eerste keer naar hier te komen?'

Ruben: 'Ik was al lang geinteresseerd in het Midden-Oosten en in het bijzonder in het Palestijns-Israëlisch conflict. Ik wilde dat altijd al eens van kortbij zien. In 2008 kreeg ik de kans om hierheen te komen met een soort solidariteitspelgrimage van IKV-Pax Cristi, een katholiek samenwerkingsverband dat zich bezig houdt met vrede en verzoening. En dit conflict is er een waar ze zich mee bezig houden. Zo ben ik hier de eerste keer beland.'

Elias: 'Ik hoef je niet te vragen hoe jij de situatie hier ziet, want dat heb je zelf al heel gedetailleerd beschreven. Ik schrijf momenteel een artikel over angst. Angst in het algemeen en angst om naar hier te komen in het bijzonder. Mijn vragen naar jou toe gaan dus in de eerste plaats over angst. Was je zelf een beetje angstig voor je de eerste keer naar hier kwam?’

Ruben: ‘Een beetje wel, want ik wist natuurlijk niet wat ik moest verwachten. Ik leed ook onder de beeldvorming die in Nederland leeft: de Westbank is gewelddadig, er wordt constant gevochten, er is haat en zo voort. Toen ik hier kwam, bleek dat helemaal niet zo te zijn. Bij de checkpoints is het altijd wel wat grimmig. Israëlische soldaten met mitrailleurs, dat is wel een beetje intimiderend, maar als je eenmaal in Palestina bent, ja, ik voel me nergens veiliger dan hier, eigenlijk. Het is een hele gastvrije bevolking met een Westerse levensstandaard en het is hier prima om te vertoeven, als je een westerling bent met een westers paspoort.’

Elias: ‘Sindsdien heb je hier een jarenlange ervaring opgedaan. Is dat beeld ondertussen veranderd?’

Ruben: ‘Het is absoluut niet veranderd. Sterker nog, ik raad zoveel mogelijk mensen aan om naar hier te gaan om het met eigen ogen te zien.’

 
Hiking in het Heilige Land

Elias: ‘Om aan waarheidsvinding te doen?’

Ruben: ‘Ja om aan waarheidsvinding te doen over de Palestijnse zaak, over het Israëlisch-Palestijns conflict, maar zelfs als daar niet in eerste instantie de interesse naar uitgaat, gewoon om een eigen indruk van een fantastisch land te kunnen krijgen.

Wat mijn ervaring hier was is, dat je vindt dat je als Westerling alles wel weet omdat we zo’n goeie pers en media hebben en dus denk je al snel dat we van alles op de hoogte zijn. Maar als je hier de situatie met eigen ogen ziet, dan blijkt eigenlijk pas dat de Westerse pers in een soort frame zit, in het frame dat door de Israëlische propaganda is gevormd en dat de media ook worden meegezogen in allerlei beeldvorming die hier over ontstaat.

Dit was ook mijn ervaring, namelijk dat wij in het Westen helemaal niet alles weten, dat wij helemaal niet zo ontwikkeld zijn en dat je inderdaad ook ergens heen moet gaan om alles met eigen ogen te zien. Pas dan ben je echt op de hoogte. En dat geldt niet alleen voor Israël en Palestina. Dat geldt voor een heleboel gebieden in de wereld waarvan we denken er veel van te weten. Maar in feite weten we er helemaal niets van.

Als Westerling zijnde is het gewoon goed om zelf eens naar een zo’n gebied te gaan om met je eigen ogen te zien wat er werkelijk aan de hand is. Je zult bijna altijd tot de ontdekking komen dat de media daar een verkeerd beeld over ophangen.’

Elias: ‘Wat heb je uiteindelijk geleerd om naar hier te komen? Reizen werkt naar mijn ervaring verhelderend en is altijd goed voor je persoonlijkheidsontwikkeling.’

Ruben: ‘Voor mij was het een enorme bewustwording, als een eye-opener werkelijk indrukwekkend. Je gaat door een bewustwordingsproces, je gaat kritischer kijken naar de dingen als je eenmaal terug bent. Je kijkt kritischer naar berichtgeving, je stelt jezelf veel andere vragen, je gaat scherper interpreteren, je gaat scherper analyseren en dat komt omdat je de berichtgeving naast je eigen feitenkennis kunt leggen. En die bewustvorming, dat was een enorme verrijking. Je wordt een kritischer mens.’

Het befaamde Kanafeh gebak van Nablus

Elias: ‘Wat zou je oordeel zijn, mocht je er een hebben over de kwaliteit van de berichtgeving door de mainstream media?’

Ruben: 'De media zijn erg bevooroordeeld. Ze zitten vast in een soort van frame. Er speelt ook een economisch aspect mee dat ze het nieuws als het ware moeten kunnen verkopen.

Ik heb eens met een Palestijnese filmmaker gesproken en ik vroeg hem of hij niet eens een film wilde maken waarin niet één keer het woord Israël wordt genoemd, geen enkele keer het woord conflict. Puur en alleen over het Palestijnse normale leven. Want je ziet, als je hier bent, dat de mensen In Palestina net zo leven als wij Nederlanders. Net zo goed en zo kwaad als wij het kunnen en daarbij moeten zij wel nog proberen om er onder de bezetting iets normaals van te maken.

Elias: 'Ja, dat hebben wij onder de Duitse bezetting ook meegemaakt. En er zijn zeker nogal wat parallelen te trekken.'

Ruben: 'Als je dat in het Westen zou zien, dat Palestijnen mensen zijn zoals wij zijn, in plaats van ze altijd in een slachtofferrol of in een heel geweldadige rol te willen zien, dan hadden de mensen er een heel andere indruk van. Ik vind vooral dat het veel indrukwekkender is om  hier ter plaatse vast te stellen hoe normaal ze zijn. Want dan, denk ik ook, dat de mensenrechtschendingen die hier plaatsvinden, dan ook veel harder bij ons zullen binnenkomen.

Ik vroeg dus die filmmaker waarom hij niet eens een film over de normale kant van het leven hier wilde maken. Hij zei dat hij dat wel wilde maar daar geen subsidie voor kon krijgen. Het is niet wat men over Palestina wenst te zien. Men wil stenengooiers zien, men wil geweldadigheden zien, de wapens zien en dat is echt heel jammer.

            Straatverkopers in Ramallah                                                                      Ingang markt Ramallah

De mainstream media zitten in een bepaald frame vast. Dat zie je in allerlei lagen van berichtgeving over Palestina in het Westen, in de pers maar ook in films. Het gaat steeds over een bepaald frame. Het is jammer dat men daar niet uit wil stappen door in plaats daarvan de situatie uit verschillende hoeken te belichten. Het is best wel vaak verraderlijk.

Israël weet zichzelf meesterlijk te presenteren als slachtoffer en weet ook vaak vanuit de Westerse landen steun te oogsten. Dit terwijl als je goed naar de situatie kijkt, dan zie je dat Israël een van de sterkste militaire machten is en eigenlijk het hele gebied onder controle heeft. En het gekke is, in het Westen weten we het allemaal, in het Westen zien we Israël toch nog liever als slachtoffer, als een klein jongetje tussen sterke Arabische landen die als een octopus hun tentakels om het land willen slaan. Maar tegelijkertijd weten we goed genoeg dat Israël de sterkste militaire macht is die in feite al die Arabische landen onder controle heeft.

Waarom wordt er hieruit niet meer waarheid gedestilleerd? Waarom schieten we toch altijd weer door naar die slachtofferrol van Israël? En zo wordt het dan ook nog gerechtvaardigd dat ze geweld gebruiken.’

Elias: ‘Ja, het misbruik van de holocaust om constant in die slachtofferrol te kunnen blijven zitten’

Ruben: ‘Ze weten precies hoe ze het Westen om de vinger kunnen winden, ook omdat Israël een soort van Westers land in het Midden-Oosten is. Het punt is, denk ik ook echt, dat je dit het land uiteindelijk ook niet kwalijk kunt nemen, want iedereen trapt er in. Alle Westerse landen, die trappen erin. Kun je het Israël dan nog kwalijk nemen dat ze daar zo’n misbruik van maken?’ Natuurlijk bedoel ik dit ironisch, want in feite is het een aanklacht tegen het Westerse stilzwijgen.’

Elias: ‘Natuurlijk kun je het zo bekijken. Persoonlijk denk ik dat de doorslaggevende factor de Joodse lobby in Amerika is die nog steeds beslist wie er al dan niet president wordt. Verder denken de Amerikanen dat Israël een stabiliserende factor in het Miden-Oosten uitmaakt en ze daarom de status-quo koste wat kost moeten handhaven. Maar die zogenaamde stabiliteit zou ook wel eens als een zeepbel kunnen uitpakken en van het ene moment op het andere uit elkaar kunnen spatten.’

Ruben: ‘Ik denk hierbij aan het boek ‘De Israël lobby’ van twee Amerikaanse auteurs. Ze beschrijven dat Amerika blij is met een bruggenhoofd in het Miden-Oosten, maar dat dit bruggenhoofd meer problemen dan voordelen oplevert. Want elke terroristische organisatie heeft als nummer één op de lijst staan: de bevrijding van Palestina.

Dat is heel goed benoemd en bekend, maar toch blijft men op de zelfde weg voortgaan door het steunen van Israël en door het niet bereid zijn kritisch aan de orde te stellen, wat daar eigenlijk gebeurt. Het is heel doofpotachtig. En dat zie je ook bij de Nederlandse regering. Als ik de pers moet geloven, als er een Nederlandse delegatie naar China vetrekt proberen ze steeds een lans te breken voor de mensenrechten. Waarom doen ze dat nooit bij Israël? Wat weerhoudt er ons van om eens tegen Israël te zeggen, kijk nu eens naar wat je doet?'

Ruben heeft uitgebreid bericht over zijn belevenissen in dit prachtige land:

In het Engels:

 https://rubenopreis.wordpress.com/

Conclusie: Het is zoals het is.

Ook al worden mensenrechtenorganisaties in Israël  steeds meer bespioneerd, getreiterd en bedreigd. Joden die zich sterk maken voor mensenrechten, zijn eigenlijk Joden die heulen met de vijand, zo is de heersende stemming in Israël, publiceerde de NOS:

http://nos.nl/artikel/2103896-critici-in-israel-mensenrechtenactivisten-of-landverraders.html

Ook al vindt de ex burgermeester van Londen, Ken Livingstone, dat het een grote ramp was om de staat Israël op te richten:

http://www.knack.be/nieuws/wereld/ex-burgemeester-londen-oprichting-staat-israel-was-grote-ramp/article-normal-700235.html

Ik heb daar zeker geen oordeel over. We moeten alleszins leven met de situatie zoals ze is en trachten vanuit die acceptatie de verder ontwikkelingen in een positieve richting om te buigen.

Dat doen we al door massaal naar dit prachtige land te komen. Dat ondersteunt niet alleen de Palestijnse bevolking maar verbreedt en verrijkt ook de eigen horizon. Door het land decennialang te isoleren met medewerking van politiek en media in het Westen hebben de meeste mensen er geen weet van dat langs de ene kant de Palestijnen warme, open, bijzonder hartelijke en gastvrije mensen zijn en langs de andere kant wat de gevolgen zijn van de bezetting van het land.

De Westbank, Palestina zonder de Gaza-strip heeft een zekere autonomie, maar de Palestijnen kunnen niet vrij reizen in hun eigen land en moeten voor vliegreizen uitwijken naar Jordanie, waar ze aan de grens nog moeten betalen om te mogen passeren. Een groot deel van het land mist deze autonomie. Daar heerst het leger en daar lijden de Palestijnse mensen het meest onder de bezetting. Maar zoals Ruben al zei: Westerlingen met een westers paspoort worden ook door het leger geen strobreed in de weg gelegd.

Natuurlijk is het Heilige Land aan de Israëlische kant ook heel bijzonder om te ontdekken: Jeruzalem, Bethlehem, Nazareth, Kana, Tiberias, de Dode Zee ...

Drijven op het water van de Dode Zee

Daarom kom naar het Heilige Land. Vlieg naar Tel Aviv (voor nog geen 300€ retour), neem aan de uitgang van het vliegveld de sharoud (mini-taxibus) naar Jeruzalem voor nog geen 70 NIS (17€).

http://www.neshertours.co.il/taxis-from-ben-gurion

Stap uit aan Jaffa Gate ...

Jeruzalem - Jaffa Gate

... en je bent zo in het Citadel Hostel (mijn bevoorrecht plaats en dag en nacht geopend). Overnachten vanaf 50 NIS (12€)  in de zomer op het open dak, 80 NIS (19€) voor een bed in de slaapzaal of natuurlijk in een privé eenpersoons- of tweepersoonskamer. Loop vanaf Jaffa Gate langs het touristenbureau, rechtdoor de trappen af van David Street en neem het eerste straatje rechts en voor je het weet sta je voor het Citadel Hostel.

Receptie Citadel Hostel in Jeruzalem

http://www.citadelyouthhostel.com/index.php

Neem dan een of twee dagen om Jeruzalem te ontdekken. Bezoek de heilige plaatsen en de hof van olijven met de bomen die zo oud zijn dat Jezus ze nog heeft gezien.

Jeruzalem: Hof van Olijven

Ga een dag of halve dag naar Bethlehem ...

Bethlehem: Maria geeft Jezus de borst

... en neem dan de bus op een steenworp van Damscus Gate naar Ramallah.

Van het busstation in Ramallah loop je de straat naar beneden tot aan het plein met de leeuwen, Neem de middelste straat aan de andere kant tot aan het Jasser Ararfatplein met de hoge mast waar een man naar de Palestijnse vlag aan de top klimt en dan weer de middelste straat aan de overkant. De weg loopt iets omhoog en je ziet al vanaf het plein het hoge gebouw links waarin het hostel gevestigd is.

Het overnachten in het Hostel in Ramallah is nog goedkoper dan in het Citadel in Jeruzalem. Hier slaap je al in een slaapzaal voor 50 NIS (12€) met een eenvoudig ontbijt inbegrepen of natuurlijk in een privékamer voor iets meer.

Na de bezienswaardigheden van Ramallah te hebben gezien (er is vanuit het hostel elke maandag een gratis rondleiding) kun je ook vanuit het hostel begeleide excursies maken door heel het Palestijnenland. Bezoek Nablus en Sebastia, Jericho, Hebron, Jenin of ga in groep of alleen hiken om ook daar de voetsporen van Jezus te volgen.

Wat me ook opviel in Ramallah is de culturele kant van de stad: je hebt er de Barenboim-Saidstichting, ja van de beroemde Joodse pianist en dirigent, met een muziekschool voor kinderen. Een organisatie die ook regelmatig concerten organiseert. Zo ging ik naar een kamermuziekavond met solisten uit o.a. Skandinavië. Ik werd meegesleept vooral door het spel van de celliste die volledig één was met de muziek en haar instrument, Een heel bijzondere ervaring: ze was gewoon die muziek van Mozart.

Kamermuziek in Ramallah

Verder op muzikaal gebied de muziekschool, opgericht door de violist Ramzi Aburedwan, die als kind nog stenen naar het leger gooide en nu door muziek tracht om met een achtiental leraren ruim tweehonderd kinderen warm te maken om met muziek geweldloos door het leven te gaan en met regelmatige optredens met als hoogtepunt:

Het jaarlijkse Baroque Music Festival. 

Ik was ook in de circusschool in Birzeit-Ramallah, met een zelfde geweldloze doelstelling. Maar daarover later meer.

Dus alleen het bezoek aan Palestina helpt de mensen hier. Maar we kunnen er meer doen, mochten we dat willen. Plaatselijke culturele projecten of vredesinitiatieven ondersteunen, Mensen met een spirituele achtergrond kunnen ter plaatse bidden voor vrede of zelfs, mochten zij dat voelen en kunnen, overal daar lichtzuilen plaatsen waar veel mensen samenkomen of waar er bijzondere spanningen worden waargenomen, zoals bij checkpoints, maar ook in markten en gebedshuizen bijvoorbeeld.

Meer weten over het plaatsen van lichtzuilen:

http://www.elias-medium.info/NL/seminars/50-herfstseminar-celwerk-update

Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.