Het woord "Ver" impliceert voor mij meestal beweging, iets in beweging brengen.  "Geving" het aanbieden van iets aan iemand. Zo kunnen we "vergeving" ook beschouwen als een beweging naar iemand anders toe. waarbij we onszelf geven. We geven wat we zijn en liefst zoveel mogelijk van wat we werkelijk zijn. En dat is liefde.

In het woord "beweging" zit het woord "weg" besloten. Vergeven kunnen we dus zien als de weg naar iemand anders inslaan. En als we op weg zijn naar een ander mens, dan wordt de afstand steeds kleiner en kleiner. En hoe kleiner de afstand wordt, hoe dichter we bij elkaar komen en hoe meer wederzijds begrip er mogelijk wordt. Natuurlijk kunnen we iemand omhelzen en er toch lichtjaren van verwijderd zijn.

Iemand werkelijk willen ontmoeten vereist openheid, want laten we eerlijk zijn, wat voor zin heeft het iemand tegemoet te treden zonder deze openheid, zonder de ander respectvol te willen leren kennen? Dat schept toch alleen maar meer problemen? Als we geven wat we werkelijk zijn, dan geven we liefde. We treden de ander in liefde tegemoet.

Vanaf een zeker niveau van bewustzijn begrijpen we dat de mensen die we op onze levensweg ontmoeten, ons een spiegel voorhouden. Komen we een liefdevol iemand tegen, dan kunnen we de liefde in de ogen van de ander alleen zien indien we deze liefde ook zelf uitstralen. Anders zouden we deze hoge trilling niet eens kunnen waarnemen. We zien wat we zelf zijn.

Is ons hart nog geblokkeerd, dan kan het ontmoeten van een liefdevol iemand, een bres in onze muur slaan, zodat de onvoorwaardelijke liefde, die overigens ieder bezit, daardoor kan beginnen uit te stromen. Misschien met mondjesmaat, maar het begin is er.  Door de spiegel van de ander herinneren we ons wat er in de kern van ons hart aanwezig is. Het is het eerste begin dat we beseffen wie en wat we werkelijk zijn.

Maar wat, als we negativiteit ontmoeten? De spiegel die de ander ons dan voorhoudt zal ons meestal tonen hoe we zelf ooit waren, in dit of in een ander leven. Ook tijdens mijn individuele sessies ontmoet ik soms mensen die een of zelfs twee hartvochtige ouders hebben gehad en maar moeilijk kunnen aanvaarden, dat ze juist deze ouders zelf hebben uitgezocht. De reden voor hun keuze: het aan den lijve ervaren wat hun eigen kinderen gevoeld moeten hebben, toen ze zelf de rol van hardvochtige ouder speelden. Meestal is een dergelijke ervaring maar één keer nodig om in alle toekomstige levens juist liefdevol met kinderen te kunnen omgaan. De les is dan voor eens en altijd geleerd. Niet geleerde lessen (niet geaccepteerde ervaringen) nemen we mee van leven tot leven totdat de daarmee gepaarde emoties kunnen worden getransformeerd en de ervaringen als zodanig worden geaccepteerd. Tijdens mijn individueel werk zie ik de onverwerkte bagage die iemand meebrengt uit andere incarnaties en kan dan als spiegel fungeren om het bewustwordings- en transformatieproces op gang te brengen.

We leren op aarde, we evolueren op aarde door de negativiteit die we ontmoeten te neutraliseren door er bovenuit te rijzen. De negativiteit die anderen op ons richten is dan niet meer ons probleem maar het probleem van de ander. We zijn dan zo sterk geworden, dat de negatieve trillingen niet meer in ons energieveld kunnen infiltreren. De gaten in onze aura zijn gedicht. We worden immuun voor het negatieve gedrag van anderen, omdat we de illusie van het bestaan van "goed" en "kwaad" zijn ontgroeid en we niets meer van wie dan ook verwachten, ook niets meer van onszelf. We zijn dan in volledige acceptatie. Het vergeven van onszelf en van anderen wordt vanzelfsprekend en we ontdekken wat ware vrijheid betekent en beginnen door dit diepgaand besef ook steeds meer meedogen te ontwikkelen en te verankeren.

In plaats van te oordelen (gedrag van anderen bestempelen met "goed" of "kwaad"), observeren we wat er gebeurt. We zien dan de dingen zoals ze zijn: neutraal en begrijpen dat er altijd een goede reden is, waarom er iets plaats vindt, ook als we die reden niet meteen waarnemen, ook als het een afschuwelijke kant heeft. In feite hoeven we de diepere reden waarom er iets gebeurd ook niet te begrijpen. En hebben we dit inzicht, dan herkennen we ons altijd zelf in eender welk  gebeuren. We herinneren ons, dat we ook ooit zo waren, in dit of in een ander leven. Wat valt er dan nog te oordelen?

Het aards leven kunnen we ook zien als een gigantisch toneelstuk waarin ieder zelf het script van zijn eigen stuk heeft geschreven, zijn rol en die van de co-acteurs heeft uitgezocht, maar na het opengaan van het doek vergeten is dat het slechts om theater gaat.

De meeste mensen identificeren zich volledig met de rol die ze spelen, ze vallen ermee samen, ze zijn als het ware hun rol en zien slechts wat er in het leven aan de oppervlakte gebeurt. Deze beperkende vorm van waarnemen houdt mensen gevangen in de illusies van het dualistisch denken. Vaak is het zo, dat men zelfs het meest gehecht is aan het diepste drama.

We hoeven inderdaad de diepere reden waarom er iets gebeurt in het leven van anderen niet altijd te begrijpen of er ook een rol in gaan spelen. Het is immers het theaterstuk van de ander. En alle verdere acteurs hebben zelf gekozen daarin een rol te spelen. En hebben wij een open communicatie met onze ziel, dan voelen en weten we of en in welke mate we aan een toneelstuk van een ander moeten deelnemen.

En hebben we de  illusies van de dualiteit doorgeprikt, dan herkennen we ons altijd in alles wat is. Aan waarlijk vergeven ligt altijd deze zelfherkenning ten grondslag, anders betreft het een concept dat we wel als "waar" aannemen, maar emotioneel nog niet hebben kunnen omzetten. Zo van, ja maar ... We zijn dan nog niet bereid onze slachtofferrol op te geven. We hebben nog allerlei verwachtingen en blijven liever in de pijn die dat meebrengt. En of we die verdringen of niet, het lijden blijft aanwezig en zal ons gedrag verder beinvloeden.

Nadat we iemand echt hebben kunnen vergeven is de volgende stap iemand ook nog kunnen bedanken voor het spelen van de negatieve rol, die ervoor gezorgd heeft dat we zelf konden ervaren wat we anderen ooit hebben aangedaan. Dat heeft ons immers geholpen een waarlijk grote stap vooruit te zetten in onze evolutie. En hebben we dit bewustzijnsniveau van eenheid bereikt, dan begrijpen we het leven.  We kunnen er zo in alle vrijheid en grenzenloos creatief mee bezig zijn, schoonheid scheppen voor onszelf, voor onze omgeving, voor het geheel van de samenleving, voor het geheel van de schepping. Want alles is met alles verbonden.

Elias, medium voor Christus Healing- en Transformatielicht.

Individuele sessies met Elias in Nederland zijn weer mogelijk van 15 t/m 31 oktober in Kerkrade.                                                              

Een workshop over de Russische Genezingstechnieken vanuit een 5-dimensionaal bewustzijn vindt plaats op 8 en 9 december in Opoeteren, België (tussen Genk en Maaseik).

Inlichtingen: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.