Regelmatig lezen we dat kinderen zelfmoord plegen omdat ze op school worden gepest.

Wat gaat er mis?

Het is uitermate belangrijk dat kinderen in moeilijke omstandigheden zich tot een vertrouwenspersoon kunnen wenden die daadwerkelijk hulp kan bieden. Deze moet moet daarom de problematiek terdege kennen en raad kunnen geven hoe ze het beste met de gegeven situatie kunnen omgaan.

Veel kinderen voelen zich in hun nood alleengelaten en als ze vaak gepest worden kunnen sommigen dat uiteindelijk niet meer verwerken. Ze weten geen raad meer en kunnen met hun gevoelens en pijn geen kant meer uit. Ze kiezen er dan soms voor om maar uit het voor hun ondragelijke leven te stappen of vinden een andere extreme uitweg zoals wereldwijd de regelmatige schietpartijen in scholen ons tonen.

Het ontbreekt nu heel vaak aan volwassenen die als raadgever instaat zijn om echt te luisteren. Veel leraren en soms ook ouders ontbreekt het aan inlevingsvermogen en kijken liever weg om maar niet geconfronteerd te worden met de hele problematiek van hun kinderen en jongeren. Dit lijkt me wel de kern van het probleem. De volwassenen steken vaak hun kop in het zand en willen gewoon niet zien wat er gaande is. Toch is het uit de gedragspatronen van de kinderen wel degelijk op te maken dat er iets fundamenteel mis is.

Als een leraar, die voor de klas staat, elke scholier eens goed bekijkt dan zal hij meteen zien wie het goed gaat en wie er in de knoop zit.

Meestal zijn de leraren er enkel op uit om hun leerstof over te brengen en geven geen acht meer op de psyche of ziel van de kinderen of jeugdigen die aan hun zijn toevertouwd. Naast het pesten in of om de school neemt tegenwoordig cybermobbing een belangrijke plaats in.

Het op de een of andere manier lastig vallen van mensen via het internet of mobiele telefoon neemt een grote vlucht, vooral onder jongeren. Een onderzoek in Duitsland toonde al in 2011 aan dat tussen de 32 en 36% van jeugdigen of jonge volwassenen hier het slachtoffer van werden, terwijl 21% van de ondervraagden aangaf niet te schromen om als dader op te treden. Het cyberpesten is nog veel makkelijker dan het direct verbale aanvallen. Via internet is de afstand tussen slachtoffer en dader veel groter en het pesten kan dan ook nog anoniem gebeuren.

Veel lesgevers maar ook ouders zouden gebaat zijn met een gedegen voorlichting zodat ze instaat zijn hun empatisch vermogen te ontwikkelen en leren hoe zij zich beter in de innerlijke wereld van de kinderen en pubers kunnen verplaatsen. Het lijkt wel of velen hun hart hebben gesloten terwijl ouders die wel diep bezorgd zijn voor hun kinderen vaak geen hulp en steun vinden bij schooldirecties of andere hulpinstanties. Dan is zeker ook het controleren van het internetgebruik van de kinderen noodzakelijk mochten ze plots vreemd gedrag vertonen.

We kunnen onze kinderen in ieder geval beter wapenen tegen dergelijk psychisch geweld door hun systematisch te helpen hun zelfvertrouwen op te bouwen. Dat kan door hun steeds te prijzen voor alles wat ze goed doen, maar ook door hun bij te brengen hoe relatief de mening van anderen is en dat mobbers vaak zelf heel onzeker zijn en dat gebrek overcompenseren.

Ik kan me nog goed herinneren hoe overgevoelig en emotioneel ik zelf als kind reageerde als ik door een bepaalde groep werd uitgesloten. Enige hulp heb ik destijds nooit ontvangen. Ik heb er met mijn ouders ook nooit over gesprokent, net zoals veel gepeste kinderen dat nu ook zeker zullen vermijden. Zelf heb ik me destijds daartegen steeds meer en meer kunnen immuniseren, ook al door het zoeken en vinden van vriendjes met wie ik een echte vriendschappelijke en warme relatie kon opbouwen.

Hoe dan ook: het is een groot maatschappelijk probleem geworden en de oplossing lijkt me in eerste instantie bij de volwassenen en niet bij de kinderen te zitten.

https://www.elias-medium.info/NL/