Vanaf het ogenblik dat we begrijpen dat het aardse leven op de eerste plaats dient als school voor zelfherkenning, kunnen we al hetgeen om ons heen gebeurt zien als een projectie van ons eigen innerlijk en zijn zo in staat de gebeurtenissen beter in te schatten en te relativeren.

Dit omdat we ze zien binnen het kader van ons leerprogramma, waarbij we de negativiteit in de buitenwereld niet als een bedreiging ervaren, niet alsof het iets betreft dat er eigenlijk niet zou moeten zijn en dus geen recht van bestaan heeft, maar als een uitdaging.

Wat ik hiermee bedoel is dat de buitenwereld en al wat er plaats vindt een spiegel biedt die ons toont hoe we reageren ten aanzien van de gebeurtenissen om ons heen. Dus voor ons gaat het er minder om, wat er gebeurt, maar de uitdaging bestaat uit te bekijken hoe we daar mee omgaan, hoe we daar op reageren. Zo krijgen we inzicht in onze emoties en voorgeprogrammeerde reacties die ons zijn opgedrongen door ouders, onderwijs, religie, cultuur enzovoort, in mijn ogen enkel een verzameling van voorbijgaande modeverschijnselen.

De afgelopen tienduizenden jaren, sinds ons vetrek uit Lemuria, hebben we alles kunnen bekijken door de bril van de dualiteit. Dat leverde automatisch en aan de lopende band oordelen op: "dit is goed, maar dat is slecht".

Nu we aan het eind van onze dualistische kleuterschool zijn aangeland, kunnen we promoveren naar de laagste klas van de hogeschool van de werkelijkheid. De hedendaagse overgangstijd brengt echter nogal wat verwarring met zich mee. Maar daarom niet getreurd. Ook het beleven van verwarring is een waardevolle ervaring en helderheid en duidelijkheid wachten om de hoek.

Hebben we vroeger overal een stempel van óf goed óf kwaad op geplaatst, nu zijn we begonnen met ons te openen voor echte Liefde, die niet oordeelt, niets verwacht, die begrijpt dat wat er ook moge bestaan dat, spiritueel gezien, altijd zin en betekenis heeft. Alleszins als leerstof.

We leren dingen te aanvaarden zoals ze zijn. Enkel vanuit deze aanvaarding kunnen we realiseerbare verbeteringen aanbrengen. Natuurlijk moeten we ons inzetten om alles te verbeteren in ons leven, we zijn immers creatieve wezens met verantwoordelijkheidsbesef en met enig inzicht in de natuur van de werkelijkheid? Zelf geloof ik in evolutie en niet zo zeer in revolutie. Vrijwel elke revolutie gaat immers gepaard met nog meer ellende. Ofschoon ook revoluties, als leerstof, eigen waarden bezitten, wordt daarbij de bestaande toestand verworpen, wordt de bestaande toestand bevochten. En wie vecht, verliest, zegt Jezus.

Gelukkig leren we door onze meest pijnlijke ervaringen nog het meeste. Het zet ons te denken: "Waar komt mijn pijn vandaan? Is het de ander die schuldig is? Heeft die mijn pijn veroorzaakt of ben ik zelf verantwoordelijk omdat ik de ander niet aanvaard zoals hij is"?

De cardinale vraag is echter: "wat houdt dat in, de ander aanvaarden, zoals hij is? Betekent dit, dat ik me moet wegcijferen voor de ander"? Voor mijn gevoel betekent deze houding letterlijk: "ik besta zelf niet meer, uitsluitend het welzijn van de ander is van belang". Zo lieten en laten velen zich manipuleren.

De aanvaarding van het gedrag van anderen betekent dat ik erken dat de ander het recht heeft te zijn zoals hij is en dus vrij is om te doen en te laten naar eigen goeddunken. Alleen, als ik in een relatie zou zitten waarin de ander mij tracht te manipuleren, waarin de ander probeert om mij aan hem of haar te binden, dan laat ik dat niet toe. Dit zonder kwaad te worden, zonder meteen weg te hollen.

 Ik zou beginnen uit te leggen, wat voor mij de basis voor een liefdevolle relatie is: waarheid en vrijheid. Ik blijf bij je als ik dat heel fijn vind, als we steeds dieper tot elkaar kunnen komen, samen kunnen groeien, elkaar waarderen, respecteren en onvoorwaardelijk kunnen liefhebben. En lukt dat niet meer, dan is het beter dat onze wegen scheiden. 

In mijn meer als dertigjarige ervaring als therapeut en healer heb ik heel wat mensen over de vloer gehad die innerlijk en uiterlijk kapot en gebroken waren omdat ze zich heel hun leven hebben weggecijferd. Eerst voor hun ouders, dan voor hun levenspartner en vervolgens voor hun kinderen. Ze hebben steeds een rol gespeeld die werd opgedrongen, waarbij totaal werd voorbij gegaan aan hun eigen behoeften, aan hun eigen Zijn.

Nu lijkt me zo'n onderdanige, diep depressieve ouder ook niet bepaald een voorbeeld voor de kinderen. Enkel een levenslustige, liefdevolle, creatieve ouder kan een kind de werkelijke waarde van het leven tonen, toch?

Wat Jezus in mijn vorig artikel over Liefdesrelaties doorgaf was beslist geen uitnodiging voor egoïstisch gedrag. Het was een uitnodiging om onvoorwaardelijk lief te hebben. En dat kan alleen als je om te beginnen echt jezelf bent en sterk in je schoenen staat. Dit wil zeggen goed verbonden bent met de Bron alsook met moeder Aarde. Door je verbinding met de Bron, met je Hoger Zelf en je Ziel ontvang je impulsen vanuit je hart die tot handelen uitnodigen dat volledig in harmonie is met jouw eigen Goddelijk Plan en dat van de ander. Door je verbinding met moeder Aarde ben je instaat om de ontvangen impulsen vanuit je hart ook werkelijk in de materie om te zetten.

Je handelt niet meer vanuit je verstand of vanuit een of ander overgenomen, maar niet naar waarheidsgehalte geverifieerd programma van anderen. Je handelt vanuit je eigen, gezuiverd Zijn. Je handelt authentiek. Authentiek handelen respecteert en eert de Goddelijkheid van jezelf en van de ander. Sterker nog, een authentiek iemand ziet altijd de Goddelijkheid in de ander, ook als het gedrag van die ander blijk geeft dat hij of zij geen weet heeft van zijn of haar eigen Goddelijkheid.

Jezus stelde in het vorig artikel ook de vraag of er bij het beleven van een kortstondig, diep en mooi moment ook sprake van echte Liefde kan zijn.  Natuurlijk kan in een enkel moment een heel diepe Liefde uitgewisseld worden. Dat kan zelfs gebeuren door het uitwisslen van één enkele blik.

Ik heb zoiets beleefd toen ik verleden jaar door het oude gedeelte van Jerusalem liep en mijn blik zich kruiste met die van een mooie Palestijnse vrouw. In mijn blik lag zeker bewondering en diep respect besloten, wat de ander ook als zodanig ontving. Wat ik terugkreeg was een blik van diepe dankbaarheid. Echte Liefde in een enkele oogopslag.

Dat gebeurt en dan laat je los en je gaat het volgende diep moment weer tegemoet. Door dat aanvaarden en loslaten kan inderdaad elke ontmoeting een liefdevol avontuur zijn. Je leven wordt één groot liefdevol gebeuren, één groot feest. Je bent jezelf en de ander wordt daardoor aangespoord om ook zichzelf te zijn. Onvoorwaardelijke Liefde is dus enkel mogelijk tussen twee mensen die tijdens een ontmoeting volledig authentiek zijn.

Een egoïst is iemand die de vrijheid van een ander niet respecteert. Iemand die tracht anderen naar zijn pijpen te doen dansen. Iemand die het altijd beter weet. Iemand die Liefde verwart met bezit, met verwachting en manipulatie.

Een authentiek iemand zal altijd anderen helpen als hij daarvoor een impuls uit zijn hart ontvangt. Deze hulp dient de ander dan ook werkelijk en druist niet in tegen het Goddelijk Plan van dat ander mens.

We kunnen de noden van mensen vergelijken met ziekte. Sommigen hebben de ervaring van het ziek zijn nog nodig en alle artsen en genezers van de wereld zouden, ook gezamenlijk, zo iemand niet kunnen genezen. Want het is aan God om te beslissen wanneer het leerproces is afgerond.

Samenvattend zou ik willen zeggen. Waar het in deze fase van ons transformatieproces om gaat is zelfkennis, het transformeren van oude schema's en programmeringen. Het doorvoelen en loslaten van oude emoties en pijn, onze vrijheid en die van alle anderen omarmen, onszelf worden en zijn, authentiek zijn en onvoorwaardelijk liefhebben, onszelf, alle anderen en alles wat is.

Elias, medium voor Chrisus Healing- en Transformatielicht.

Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.  -  http://elias-emmanuel.blogspot.nl/?view=magazine