Wetenschappers bestaan in alle soorten en maten. Er zijn onderzoekers die echt bezig zijn om de mensheid te dienen. Anderen hebben zich verkocht aan de industrie, waaronder de wapenindustrie of aan grote bedrijven om vervalste ‘wetenschappelijke’ onderzoeken te publiceren die voorwenden dat bijvoorbeel genetisch gemanipuleerd voedsel met een hele serie van E-nummers je gezond kan maken en houden. En dan zijn er nog hele volksstammen die meelopen  met de massa en zich niet durven te uiten, bang om hun baan te verliezen. Of degenen die enkel geloven wat hun prof hun heeft verteld, vaak aan een universiteit die de industrie wordt gefinancierd.

In Jeruzalem verblijf ik steeds met veel plezier in het Citadel Youth Hostel. Deze herberg ontvangt, ondanks wat de naam doet vermoeden, gasten van alle leeftijden. Het hostel ligt op een steenworp afstand van Jaffagate in St. Mark Street. Het eeuwenoude gebouw heeft een rijke geschiedenis. Het bestond al in de tijd van de kruistochten. Veel later werd het een klooster maar nu is het een bijzondere ontmoetingsplaats waar een bont gezelschap van gasten, van jonge backpackers tot oudere academici graag verblijft en dit vanwege de bijzondere sfeer. Niet enkel door de energie van het gebouw maar ook door het vriendelijke en behulpzame personeel en natuurlijk door de openheid van de meeste gasten. Contact maken met andere mensen gebeurt hier haast vanzelf.

In de gemeenschappelijke keuken, waar ik mijn eigen maaltijden toebereid, kwam ik een wetenschapper tegen, die naar het bleek, zich bezig hield met het onderzoek van menselijke cellen en meer bepaald naar de werking van stamcellen. Ik vertelde hem dat ik ook met celonderzoek bezig was, dat  ik verbluffende resultaten had bereikt en dat ik erin geslaagd was om mijn eigen cellen te verjongen door ze van nieuwe energie te voorzien. Ook dat ik de celwanden kon versterken zodat ze hun nieuwe kracht niet meer verliezen. „Zo is het mij gelukt“, vertelde ik hem, „om mijn eigen verouderingsproces op een dood spoor te zetten.“ Ik voegde hier aan toe, dat ik geen enkele studie in die richting had gevolgd en dat het in wezen om een heel simpele methode gaat, die elk mens zelf kan toepassen. Dit om in eerste instantie het aftakelen van het fysieke lichaam af te remmen om het vervolgens geheel te stoppen en om uiteindelijk zelfs in staat te zijn om het proces van het verouderen geheel om te draaien door het lichaam concreet te verjongen. Om mijn verhaal af te sluiten zei ik nog “Je kunt het in enkele stappen leren en niet alleen om de cellen te verjongen, maar ook om zieke cellen te genezen. Zo kan in de toekomst elk mens met deze methode zichzelf genezen en heeft daarvoor niemand anders meer nodig.”

Hij keek me eerst verbaasd en dan ongelovig aan. Maar ik nam in zijn ogen ook duidelijk waar dat ik hem door mijn verhaal van zijn stuk had gebracht. ik zag en voelde zijn twijfels en onzekerheid. Het leek wel alsof hij mijn verhaal ervoer als een aanslag op zijn eigen geloofssysteem.

 Wel luisterde hij aandachtig zonder ook maar een woord te zeggen, maar toen ik klaar was zei hij: „Dat geloof ik niet“, draaide zich om, verliet de keuken en liet mij verbluft staan. Ik had nog geen tijd meer om hem uit te leggen hoe deze celverjonging in drie stappen functioneert en dat ieder deze methode haast spelenderwijs, zonder ingewikkelde studies kan leren en toepassen.

Nu zou je kunnen denken dat wetenschappers steeds op zoek naar nieuwe methoden, naar nieuwe wegen, vaak voortbordurend op de resultaten van anderen, ook open staan voor ontdekkingen die niet door het volgen van de platgetreden paden tot stand zijn gekomen.  Maar hier stootte ik op een muur van onbegrip en ongeloof. Wat ik hem niet had verteld was, van wie ik deze methoden had geleerd.

 Dat een wetenschapper schermt met begrippen van geloof en ongeloof, daar sta ik van te kijken, want bij onderzoek gaat het toch om resultaten die herhaalbaar zijn? 

 De dag te voren ontmoette  ik op dezelfde plaats twee universiteitsprofessoren, de jongere van een Parijse en de oudere van een Canadese universiteit. Ik had een kort gesprek met beiden dat we besloten om de volgende dag voort te zetten. Praktisch aansluitend aan het gesprek met de wetenschapper vond het tweede gesprek met de professoren plaats: Marius, van Roemeense afkomst en Alejandro met Mexicaanse roots, de laatste verbonden aan een Parijse universiteit. Beiden hebben een religieuze achtergrond maar ook een ongewoon frisse kijk op wetenschap en religie. Ze waren bereid om hun inzichten en ontdekkingen nader te belichten. Onder andere over wetenschap, politiek, 'kunstmatige' religie, Monsanto, manipulatie en controle.

Marius, studeerde aan de medische faculteit van een Canadese universiteit en wel een discipline die naar het schijnt enkel daar wordt onderwezen en die tot doel heeft om gezondheid in werksituaties en hygiëne van het milieu te bevorderen. Hij kwam naar Jeruzalem omdat hij vindt dat ieder een keer in zijn leven de heilige plaatsen zou moeten bezoeken. Hij behoort tot de orthodox Christelijke kerk en stelt vast dat zij die het voor het zeggen hebben in de wereld mensen bewust zoeken te verdelen in plaats ze te verenigen 'Dat is zo met religies en is het niet het geloof, dan zijn het vaak de verschillende nationaliteiten of opleidingen die mensen als argument nemen om muren op te richten zodat het samen een biertje drinken of ideeën uitwisselen onmogelijk wordt. Ook de verschillen tussen rijk en arm zijn gecreëerd om te verdelen.' zegt Marius.

                                                                                                             Marius en Alejandro

Hij vindt dit het grootste probleem van deze samenleving en daar zijn Alejandro en ik het helemaal mee eens. "Wat mijn afkomst betreft', grapt hij 'zijn de vooroordelen wel bijzonder groot, want alle Roemenen zijn toch dieven en Roma?"

Daarbij is hij zelf heel open, tolerant maar vooral kritisch ten aanzien van de veelal corrupte politici en collega wetenschappers die zich door de industrie laten omkopen om respectievelijk wetgeving naar de belangen van de industrie aan te passen of vervalste 'wetenschappelijke' onderzoeken te publiceren, om deze politici argumenten te kunnen leveren om de wetgeving, gunstig voor de industrie te kunnen goedpraten.

Ik voegde daar aan toe: "De slapende massa zal bij de volgende verkiezingen voor het Europarlement wel weer de corrupte meerderheid van het parlement hun plaats op het pluche in Brussel bevestigen zodat Monsanto en co nog meer rotzooi en giften op de Europese markten kunnen dumpen. Ook zijn er in Brussel mensen en krachten aan het werk om meer en meer soevereiniteit van de lidstaten naar de industrie over te hevelen, getuige de geheime onderhandelingen voor het TTIP-verdrag. Maar zoals altijd is mijn standpunt: 'Dat het zo is als het is, O.K. Maar willen we dat het zo blijft als het is?'

Soms springen we enigszins van de hak op de tak. We spraken over de lopende transformatie op aarde en dat de frequentie van de trilling van de energie nu dagelijks door de geestelijke wereld wordt verhoogd, zodat er meer Licht op aarde komt. Marius was hiervan op de hoogte en noemde me zelfs cijfers in dit verband.

Ook haalde hij het feit aan dat de tijd tegenwoordig sneller verloopt als vroeger en dat we daardoor niet meer in staat zijn om op een dag al dat te realiseren waartoe we vroeger in staat waren. Ook hier noemde hij weer cijfers: Een huidige dag bevat volgens hem nog maar rond zeventien tot achttien uur van wat onze vroegere dagen inhielden. Ik wist dan weer dat dit komt omdat ons hele zonnestelsel een stuk richting centrale zon is opgeschoven.

Alejandro, de Mexicaans-Parijse wetenschapper is ook van dat alles op de hoogte en knikt regelmatig ter bevestiging van onze stellingen. Hij geeft onderricht aan een Parijse universiteit en is net begonnen aan een nieuwe studie van het Palestijns recht en de cultuur tijdens de eerste eeuwen van onze jaartelling.

Ik vertelde hem dat ik ooit een voordracht aan de Vrije Universiteit van Parijs had gehouden over het placebo-aspect.

Nu voegt hij aan de discussie over de devaluatie van de tijd toe dat het leven in Parijs even jachtig is als in de grote steden van de V.S., terwijl in Mexico in vergelijking de tijd veel rustiger verloopt.

Nu heb ik zelf het gestreste leven in Parijs heel goed leren kennen, omdat ik er ook gewoond en gewerkt heb, maar ken er ook plekken waar de tijd lijkt te zijn stilgestaan. En daar heb ik me graag teruggetrokken misschien wel om nog een overblijfsel van de sfeer te proeven uit mijn vroegere incarnaties ter plaatse.

Uiteindelijk een vreemd fenomeen wat we 'tijd' noemen. Naar gelang het niveau van bewustzijn kan ieder naar eigen goeddunken tijd rekken of inkorten en invullen. Don Juan in Carlos Castaneda's boeken zei eens dat het geheim van het leven daaruit bestaat om de tijd te doen stilstaan. Indertijd wist ik niet goed wat hij daarmee bedoelde. Nu is het zo dat ik weet dat we de tijd doen stilstaan als we met ons bewustzijn in het Hier en Nu gefocaliseerd zijn en blijven. Tijd heeft dan zijn vroegere betekenis grotendeels verloren, het gaat enkel nog om de kwaliteit van dat, wat we doen, de kwaliteit van het moment. Kwaliteit wordt dan de maatstaf.

We praten ook over de opgroeiende jonge mensen waarvan velen de opdracht hebben om de huidige samenleving te transformeren. Mensen zoals Marius, die een medisch preventieproject ontwikkelt en ik van mijn kant spelen voor de dertigjarige Alejandro een pioniersrol die zijn later werk vereenvoudigt en mogelijk maakt, zoals hij ook ooit pionier zal zijn voor de daarop volgende generaties. 'That is the way it works'.

Marius drukt het zo uit: "De aan ons volgende generaties nemen ons werk op waar wij het hebben laten liggen en zetten het voort. Maar als ik terug kijk dat moet ik vaststellen dat de mensheid in de laatste tweeduizend jaar niet veel heeft bijgeleerd. De machthebbers bouwen nog steeds muren om de onderlinge communicatie en uitwisseling van ideeën onmogelijk te maken. Een grove fout van de wetenschap is het uitsluiten van God, de verwijdering van de spirituele dimensie. Zo ontstaan er twee verschillende wegen, de wetenschappelijke en de spirituele, terwijl het in feite om een enkele weg gaat.

Hoe meer wetenschappelijk onderzoek je doet hoe meer het duidelijk wordt dat er een macht bestaat die het universum regeert. Ik noem die kracht God. Officieel volgt de wetenschap enkel de logica waarbij de spirituele aspecten worden uitgeschakeld. En dat kunnen we gewoon niet doen omdat het spirituele wel degelijk deel van onze werkelijkheid uitmaakt. Hoe kan iemand dat in Gods naam van elkaar scheiden?”.

Ik voeg daar aan toe: 'Uit de hermetische filosofie blijkt dat in de oudheid wetenschappers en machthebbers eerst als priesters dienden te worden ingewijd, voordat ze hun beroep mochten uitoefenen. Deze priesters waren op de hoogte van de kosmische wetten zodat hun wetenschap steeds een spirituele basis had. De scheiding begon toen met name de medische wetenschap uit de tempelwetenschappen werd geïsoleerd.'

Marius zegt hierop dat er meer en meer wetenschappers zijn die de twee wegen weer samenvoegen en de spirituele dimensie in hun werk integreren. Volg je de officiële weg, dan ben je verplicht je steeds verder van het spirituele te verwijderen.

Alejandro voegt er aan toe dat de officiële wetenschap het spirituele gewoon tracht te vernietigen. Hij noemt als voorbeeld de onrust onder deze wetenschappers als er gesproken wordt over een leven na dit leven. Marius zegt daarop dat deze wetenschappers op die manier iets kunstmatigs scheppen dat geen steek houdt. Ik haal hierbij de veel gebruikte uitspraak aan: 'Wat ik niet zie bestaat ook niet' en voeg er aan toe dat dit soort wetenschap gelimiteerd wordt door haar eigen definities.

Marius knikt en zegt dat in werkelijkheid enkel onze eigen verbeelding ons grenzen stelt. 'Het is juist daarom dat we met elkaar discussiëren en onze ideeën uitwisselen om onze grenzen te kunnen verleggen, om onze lat hoger te kunnen leggen.

Een van de grootste filosofen van de twintigste eeuw', vervolgt hij, 'was ongetwijfeld René Guénon, die naar mijn overtuiging de meest duidelijke en directe visie had over het leven en de spirituele aspecten ervan. Tegenwoordig wordt er van alles door elkaar gehaald. De meeste mensen stellen zich helemaal geen vragen. Misschien dat vijf percent van de wereldbevolking zich vragen stelt. Maar hoeveel van die vijf percent hebben antwoorden gevonden? Guénon heeft die antwoorden. Op dit gebied wordt ook veel gefantaseerd. De meeste filosofen hebben er maar op los gefilosofeerd, het lijkt veel op een spel, maar dat brengt ons niets.'

Ik haak daarop in door te stellen, dat het meeste gefilosofeer enkel plaats vindt vanuit en binnen het mentale en daarom geen verbinding heeft met het absolute weten van de ziel.

Alejandro heeft een Joodse moeder en een katholieke vader en heeft het over de polemiek die er bestaat tussen Joden en Christenen. Hij vindt dat je God niet kunt controleren. 'Het tegendeel is waar', zegt hij. 'Hetgeen me als Jood interesseert zijn de boodschappen van Jezus. Ik heb respect voor iemand die zich laat doden voor zijn overtuiging.' Ik citeerde de conclusie van John, de Zuid Afrikaan, die ik ook in het Citadel Hostel had ontmoet en voor wie de belangrijkste opdracht in het leven bestaat uit het realiseren van de verbinding met God. De godsdienst neemt daarbij slechts een ondergeschikte rol in. En daar kunnen we ons allen bij aansluiten.

Ik vraag Marius voor wat meer informatie over zijn wetenschappelijke werk. Zijn opleiding plaatst hem ergens tussen arts en ingenieur. Voor hem is het moment gekomen voor een heel nieuwe wetenschap samengesteld uit wat hij noemt: Preventica en Inventica (preventie en onderzoek/uitvinding). Om dat serieus te kunnen ontwikkelen is er veel geld nodig, maar dat wordt niet ter beschikking gesteld.

Zijn vraag aan de medische wetenschap is om hem de ruimte te geven om vóór de behandeling de preventie in te voeren. Als basis voor zijn project kunnen de data dienen die in de medische wereld al bekend en voorhanden zijn.

Marius: "Tot nu toe werd preventie niet serieus genomen omdat de opvatting heerste dat de geneeskunde alle problemen kon oplossen. In mijn familie zijn er velen werkzaam op medisch gebied en allen zeggen dat ze de toestand van patiënten eventueel kunnen verbeteren maar nooit in staat zijn om ze te genezen. In Montreal kwam men in de jaren zestig tot de conclusie dat de technische ingenieurs nooit de taal van artsen zouden kunnen verstaan. Er bestaat geen gemeenschappelijke taal. Om een antwoord hierop te vinden is daar die tak van wetenschap ontstaan. Hoe meer onderzoek we doen hoe duidelijker het wordt dat we alles in de context van het milieu moeten bekijken.

Telkens als er nieuwe problemen opdoken werd ons gevraagd wie er zich mee zou willen bezighouden. De ingenieurs kunnen er geen oplossingen voor vinden omdat ze medisch niet geschoold zijn en omgekeerd begrijpen de artsen de technische problemen niet. Zo ver ik weet zijn er geen andere universiteiten die zich met deze problematiek bezig houden. Ik heb me gespecialiseerd in voedselveiligheid : H.A.C.C.P (Hazard Analysis Critical Control Points). De regering gebruikt de resultaten van ons onderzoek in alle voedselfabrieken. Overal waar voedsel wordt geproduceerd wordt HACCP toegepast. Vandaag de dag is dat ginder verplicht.'

Ik vraag wat Marius van de praktijken van Monsanto houdt. Marius: 'Voor mij is Monsanto een van de grootste criminele organisaties ter wereld. Vijftien jaar geleden heb ik een document gelezen van een vijftigtal pagina's formaat A4 waarin te lezen stond dat vanaf de jaren zeventig Monsanto in staat was om alle dieren en planten van deze planeet genetisch te manipuleren. Misschien is dit een weinig overdreven, langs de andere kant ligt dit duidelijk in hun interessesfeer. Ze hebben overal te wereld drinkwatervoorzieningen opgekocht, zaadbanken en dergelijke, alles om de hele voedselvoorziening te kunnen controleren. Ik geloof ook dat ze wegen zijn ingeslagen waarbij uiteindelijk zal blijken dat hun die controle ontglipt, want bij het inslaan van nieuwe wegen duiken er altijd zijwegen op waarvan zij denken dat dit hun streven naar volledige controle niet in de weg zal staan. Daarom zullen ze, winstgericht zoals ze zijn, geen geld investeren in onderzoek naar de consequenties van deze laterale wegen'.

Ik haak hierop weer in en zeg: 'Deze laterale wegen zijn voor mij de schadelijke effecten van hun doen en laten, waarvoor ze geen enkele interesse hebben. En als deze schadelijke bijwerkingen voor ieder duidelijk worden, dan zijn er genoeg 'wetenschappers' te vinden die tegen vorstelijke vergoedingen 'wetenschappelijk' onderzoek publiceren dat aangeeft dat schadelijke effecten wetenschappelijk niet zijn vast te stellen, waardoor de corrupte politici zonder kleerscheuren te vrezen wetgeving kunnen goedkeuren, die de markten openen voor deze schadelijke producten. Ook is het zo dat de industrie universiteiten financieel ondersteunen, waardoor ze hun grip op het onderzoek nog kunnen verstevigen.

Het is vastgesteld dat de meerderheid van de Europarlementariërs niet de burgers dienen die ze geacht zijn te vertegenwoordigen, maar de belangen van de industrie en van zichzelf, natuurlijk. Dat blijkt uit de stemresultaten bij dergelijke uiterst belangrijke wetgeving waarvan de inhoud van de door de parlementariërs ingediende amendementen meestal woordelijk zijn overgenomen uit de teksten waarmee de industrielobbylisten met hun gigantische budgetten de parlementariërs overstelpen. En dan spreken we nog niet eens over de Eurocommissarissen. Après nous le déluge... (Na ons de zondvloed).'

Marius: 'Om nog een voorbeeld te geven over de invloed van de industrie op het regeringsbeleid: Begin jaren negentig werd in Québec een elektrische auto ontwikkeld met een actieradius van zo'n 400 kilometer. De industrie bekeek deze ontwikkeling met argusogen, bang om hun controle op de gang van zaken te verliezen. Over het hele project werd een videoreportage uitgezonden, die ik gezien heb, waarna ik in de kranten las dat de algemeen directeur was ontslagen, dat de hele ontwikkelingsafdeling werd ontbonden, alle wetenschappers en ontwikkelaars werden over het land verspreid terwijl het voertuig werd gedemonteerd en de onderdelen in een hangar werden opgeslagen. Naar mijn mening gebeurde dat hoogst waarschijnlijk onder druk van de Amerikaanse auto-industrie.'

Aan Alejandro vraag ik hoe hij zijn Joods geloof beleefd. Op dat moment komt een jonge vrouw uit Hawaii naar ons toe en biedt gebak aan. Ik dank haar en zeg dat we het met plezier later zullen eten. Alejandro antwoordt op mijn vraag:: "Mijn moeder was als Joodse niet erg religieus en mijn vader was katholiek. Thuis werden deze religies niet gepraktiseerd. Dat moest ik buitenshuis doen. Voor mijn vrienden en familie was ik katholiek. Ik ging naar de mis ofschoon ik niet gedoopt was. Nochtans beschouw ik me niet als een katholiek, noch als Jood in religieuze zin." Ik weer:: "In etnische zin?" Alejandro: 'Ja, per slot van rekening geloof ik in God, maar behoor niet tot een religie. Zou ik naar de Joden gaan, dan worden daar de Christenen aangevallen en ga ik naar de Christenen, dan is het daar precies hetzelfde naar de Joden toe."

Marius: "Ja, het komt weer op hetzelfde neer, de scheiding van mensen, net zoals de verschillende nationaliteiten tegen elkaar worden uitgespeeld. In Roemenië worden steeds weer de verschillen met de Hongaren onderstreept."

Alejandro: '"k zou niemand kunnen aanvallen. Zelf wordt ik wel aangevallen omdat ik de wetten van het geloof niet naleef. Daarom wordt ik als idioot en erger uitgemaakt. Ik ben voor reconciliatie tussen de verschillende groepen. Geen mens is perfect. We zijn hier om onze ervaringen op te doen, om te leren Wat de bestaande verschillen betreft, de mensen hebben alles ingewikkeld gemaakt, terwijl het in feite eenvoudig is. God houdt van ons allen en wij zouden de anderen moeten liefhebben als onszelf. Maar ik denk dat het moeilijkste juist is om onszelf lief te hebben. En dat is onze opdracht: Leren onszelf lief te hebben. Het is moeilijk en ingewikkeld. Maar naar mijn mening is dit het enige 'gebod' van Jezus."

Marius: "Het is inderdaad heel simpel, elkaar gewoon respecteren. Wat er in feite gebeurt is dat de machthebbers de informatie naar de massa toe geheim houden, ze aansluitend manipuleren om de massa daardoor makkelijker te kunnen controleren. Ze stellen alles in het werk om dit te kunnen handhaven. Dat is door de hele geschiedenis zo geweest, al duizenden jaren. Het gebeurde van het kleinste dorp tot in het grootste imperium. De macht grijpen en dat op eender welke wijze om dan te kunnen controleren. Vanaf het moment dat deze machthebbers enig inzicht in de spirituele werkelijkheid kregen, hebben ze dit misbruikt om nog meer te kunnen controleren."

Alejandro: "Aan de andere kant hadden veel mensen die ervaring, om gemanipuleerd te worden, ook nodig. Het zijn ervaringen op weg naar de vrijheid.' 'De weg naar de vrijheid is lang', haakt Marius in, 'En het verwerven van de vrijheid verloopt stapsgewijze."

Alejandro: "Neem nu het katholicisme, niet naar de mis gaan op zondag is een zonde. Ik ga naar de mis als ik daar behoefte aan heb, als daarvoor een spirituele aanleiding bestaat. Naar de mis gaan kan geen mechanische of technische zaak zijn. Daarom is de spirituele ervaring ook totaal verschillend van mensen waarvan de ene groep 'verplicht' naar de kerk gaat en de andere groep enkel vanuit een behoefte gaat vanuit het hart. In de spirituele werkelijkheid bestaat er geen verplichting. Als ik honger heb, dan eet ik. Heb ik dorst dan drink ik. Heb ik behoefte aan een spirituele ervaring, dan ga ik naar de kerk."

Marius: "Ja dat is de vrijheid van een mens die bezig is zichzelf op te bouwen, zichzelf te realiseren. Die verplichting bestaat overigens niet in het orthodoxe, Christelijke geloof."

Zelf haal ik nog aan dat, ofschoon ik tot geen enkele religie behoor, een van mijn beste vrienden een Evangelische pastor is en dat hij en ik op spiritueel gebied precies dezelfde visie hebben. Hij tracht die dan ook in zijn preken zoveel mogelijk tot uitdrukking te brengen. Natuurlijk aangepast aan het religieus bevattingsvermogen van zijn gehoor.

Alejandro: "Ik sta de religie niet vijandig tegenover. Elke religie is enkel een bepaalde manier om de dingen te bekijken. Ook al is het een mechanisch en gereglementeerd gebeuren, het is een weg zoals er meerdere zijn. En het aspect manipulatie: Er zijn ook mensen die zich graag laten manipuleren, die behoefte hebben aan een kunstmatige religie. Allen die niet nadenken leven in een kunstmatige religie."

Uiteindelijk kwam het gesprek op mijn werk, het celwerk. Ook deze twee academici luisterden aandachtig naar mijn verhaal waarbij ik wel vertelde van wie en hoe ik deze technieken had ontvangen. En toen ik klaar was, zei de een: ‚Dat klinkt mij heel waarschijnlijk in de oren want we weten al lang dat de geest over de materie en dus ook over het lichaam regeert, maar hoe dat werkelijk functioneert en hoe dat concreet kan worden toegepast, dat ben ik nog niet tegengekomen.“

Ik antwoordde: “Vijf jaar geleden zou ik wellicht nog moeite hebben gehad om het idee te aanvaarden dat we instaat zijn om het fysieke lichaam dermate te verjongen, dat we er zolang als we maar willen gebruik van kunnen maken. Dit door de lichaamscellen te verjongen en ze regelmatig van nieuwe energie en kracht te voorzien waardoor we zelfs het uitzien van het lichaam drastisch kunnen verjongen.

De ander knikte en zei dat hij het had afgeleerd om dingen die tot nog toe onmogelijk leken af te wijzen en verwees naar de geschiedenis van de mensheid: “Er zijn steeds mensen opgedoken die de hele wetenschappelijke wereld op de kop hebben gezet met hun ontdekkingen. In de Middeleeuwen kon het hebben van afwijkende gedachten zelfs de dood betekenen. Nu worden pioniers vaak bewust genegeerd of belachelijk gemaakt.

De ontmoeting met deze twee universiteitsprofessoren toonde me in ieder geval aan dat niet iedereen meeloopt met de mainstream wetenschap en dat er mensen zijn die zich niet wensen neer te leggen bij de beperkingen die nog steeds worden oplegd.

Meer over het celwerk:

http://www.elias-medium.info/NL/elias/20-algemeen/seminars/50-herfstseminar-celwerk-update