Je kunt de wereld veranderen. Het is gemakkelijk. Hoe? In deze video legt wetenschapper Gregg Braden uit hoe de Wet van Aantrekking werkt. Dat er een veld om ons heen is, een collectief bewustzijn, waaraan wij allemaal deelnemen. Dit collectieve bewustzijn creëert onze realiteit. Het kan beïnvloed worden ons, via ons DNA, gebruik te maken van de macht van onze gedachten en ons hart.

Wij kunnen deze wet zowel individueel als collectief gebruiken om onze wereld te veranderen.

Er is zelfs een formule die berekent hoeveel deelnemers nodig zijn om een bepaald effect (bijvoorbeeld vrede) voor een grotere groep te bereiken. Dit is wetenschappelijk bewezen via experimenten. Het veranderen van de hele wereldbevolking, zou maar 8.000 deelnemers vergen.

De kracht van visualisatie is een gave van God aan de mensheid om het lot in eigen handen te nemen, en niet machteloos aan de zijlijn toe te hoeven kijken. Dus, laten we deze gave dankbaar aanvaarden en gebruiken!

Gregg Braden: "Van 1887 tot de vroege 90-er jaren was alle westerse wetenschap gebaseerd op het principe dat wat gebeurd op één plaats, absoluut geen effect heeft op wat ergens anders gebeurd. En nu weten wij, dat dit absoluut niet waar is.

Dus, ik zou graag drie experimenten met jullie delen, die absoluut de grondvesten doen schudden van de westerse natuurkunde. Het eerste werd uitgevoerd door een Russische natuurkundige, Vladimir Poponin, in de vroege 90-er jaren. Hij kwam naar de Verenigde Staten om deze serie experimenten te voltooien. Wat deed Poponin, hij wilde de relatie tussen menselijk DNA en het materiaal waaruit onze wereld bestaat onderzoeken.

De kleine pakketjes energie die wij fotonen noemen, kleine lichtdeeltjes, zou je ze kunnen noemen. Dus, het experiment bestond eruit dat er een buis genomen werd, een glazen buis, alle lucht werd uit de buis gezogen, zodat er wat wij vandaag de dag een vacuüm noemen ontstond, waarmee gesteld wordt dat er niets in deze buis overblijft. Echter, wij weten dat er nog steeds iets achterblijft. Het zijn deze kleine lichtdeeltjes.

Dus, Poponin mat de deeltjes, om te zien hoe ze werden gedistribueerd. Vliegen ze overal heen binnenin de buis, of klonterden ze allemaal samen op de bodem, of wat gebeurde ermee? De resultaten van dit onderdeel van het experiment waren niet verrassend. Omdat de kleine lichtdeeltjes, de fotonen, compleet wanordelijk waren.

En dit was wat men verwachtte. Het volgende onderdeel van het experiment, is waar het echt heel interessant wordt. Omdat zij wat menselijk DNA in deze buis hadden geplaatst. En het menselijk DNA, toen zij de fotonen opnieuw gingen meten, het menselijk DNA veroorzaakte dat de fotonen een lijn vormden. Het DNA had een direct effect op het materiaal waarvan onze wereld gemaakt is!

Nu, dit is precies wat oude spirituele tradities altijd gezegd hebben. Dat iets in ons een effect heeft op de wereld om ons heen.

Het tweede experiment is een fascinerend experiment. Het is een militair experiment. Wat zij in essentie deden, was dat ze wat menselijk DNA namen, wat schraapsel van het weefsel uit de mond van een donor of vrijwilliger, en zij plaatsten dit DNA in een apparaat dat het effect ervan in de ene kamer van een gebouw kon meten, terwijl de donor waar het DNA vandaan kwam in een andere kamer in hetzelfde gebouw was.

Wat zij deden was de vrijwilliger onderwerpen aan wat zij emotionele stimulatie noemen, die echte emotionele reacties zou oproepen, zoals plezier of verdriet of angst of boosheid of woede, in één deel van het gebouw. En zij maten het DNA om te zien of het DNA een effect zou hebben op de emoties van de donor.

Waarom zou het? In westerse wetenschap is er vandaag de dag absoluut niets dat stelt dat dat DNA nog steeds verbonden is met de donor aan de ene kant, en aan de andere kant, wat zij ontdekten toen zij deze experimenten uitvoerden, was precies het tegenovergestelde. Wat zij ontdekten was dat als de donor zijn emotionele pieken en dalen had in een kamer, het DNA haar emotionele pieken en dalen in een andere kamer had op precies hetzelfde moment.

Dus, het derde experiment werd, wederom, uitgevoerd in de vroege 90-er jaren door het Institute of HeartMath. Een baanbrekende onderzoeksorganisatie met als thuisbasis Noord- Californië, die het menselijk hart verkennen dat veel meer is dan simpelweg een pomp die bloed rondpompt door onze lichamen.

En hoewel onze harten precies dat doen, zou dit het minste kunnen zijn wat ons hart doet. Zij ontdekken dat onze harten het sterkste magnetische veld in onze lichamen zijn, en het elektromagnetische veld dat wordt geproduceerd door onze harten heeft een effect dat zich uitbreid ver buiten onze lichamen.

Dus ze ontwierpen een experiment om precies deze theorie te testen. Het is niet verrassend dat zij wat menselijk DNA namen en het DNA isoleerden, en individuen vroegen die getraind waren in het voelen van wat coherente menselijke emoties genoemd worden (zeer duidelijke emoties van liefde, waardering, compassie, boosheid, woede en haat), om deze gevoelens op bevel op te roepen.

Toen de mensen die getraind waren om deze gevoelens te hebben, die opriepen, maten zij de manier waarop het DNA reageerde. En wat zij ontdekten was dit. Zij ontdekten dat in de aanwezigheid van waardering, liefde, medeleven, vergeving, het DNA enorm ontspannen werd. En precies het tegenovergestelde is ook waar. In de aanwezigheid van boosheid, woede, haat, jaloezie, werd het DNA zo strak gespannen als een kleine knoop.

Nu, elk van deze drie experimenten was op zichzelf interessant. Als je ze echter allemaal samenvoegt, beginnen zij, meer nog dan interessante, geïsoleerde experimenten te zijn, een verhaal te vertellen. En het verhaal gaat ongeveer zo. Het eerste experiment, van Vladimir Poponin, zei dat het DNA in onze lichamen een direct effect op onze wereld heeft. Op het fysieke materiaal waarvan onze wereld gemaakt is, op het energetisch niveau.

Het laatste experiment laat zien dat menselijke emotie het vermogen heeft om het DNA te veranderen dat een effect heeft op de wereld om ons heen. En het middelste experiment, dat werd uitgevoerd door het leger van de VS, laat zien dat of we nu in hetzelfde gebouw zijn of 400 mijl van elkaar verwijderd, het effect hetzelfde is.

Wij zijn niet gebonden aan ruimte en tijd. En feitelijk zeggen de resultaten van de experimenten precies dit, dat jij en ik een macht hebben in onze lichamen die niet gebonden is door de wetten van de natuurkunde zoals wij die vandaag de dag begrijpen.

Oude tradities erkennen deze relatie niet alleen, zij nodigen ons uit een stap verder te gaan, en zij lieten precieze instructies na hoe wij dit in ons leven kunnen toepassen. In de late 80-er jaren was ik ingenieur, werkzaam bij defensie, in ruimtevaartbedrijven.

Ik begon deze concepten te verkennen, als ingenieur kijkend in de wereld om mij heen, om de geschiedenis te begrijpen van hen die ons voorgingen.

En het was die denkwijze die mij op reis stuurde naar een aantal van de meest wonderbaarlijke plaatsen in de wereld. Van de tempels van Egypte, naar het Andes gebergte in Bolivia en Peru. In India, Nepal, de hooglanden van centraal China en Tibet. Helemaal door de Amerikaanse Zuidwestelijke woestijn.

Zoekend naar informatie en aanwijzingen die ons zouden helpen begrijpen hoe wij ons verhouden tot de wereld en hoe wij deze macht van voelen, deze macht die de taal spreekt van de wereld om ons heen, kunnen gebruiken.

En dit is precies wat de abt in Tibet ons beschreef. Hij beschreef een manier van bidden die was gebaseerd op voelen. En hij zei: Wij moeten de gevoelens voelen alsof het gebed al beantwoord is. En in dat voelen spreken wij tot de krachten van de schepping die de wereld laten reageren op ons.

Door toe te staan dat dit veld, het kwantum hologram, de geest van God, reageert op dat wat het is dat wij voelen in ons hart. Dus, meer dan bidden en je machteloos voelen in een bepaalde situatie – Lieve God, laat er alsjeblieft vrede zijn in de wereld – nodigt deze manier van bidden ons uit ons te voelen alsof wij deelnemen aan die vrede.

In 1972, werden vierentwintig steden in de VS gebruikt om een experiment uit te voeren, waarbij mensen werden getraind in het voelen van vrede op een zeer specifieke manier. Elke stad had bevolkingsaantallen hoger dan tienduizend mensen. En deze werden gedocumenteerd in een aantal van de zeer bekende TM studies (Transcendental Meditation Studies) die werden uitgevoerd in de vroege 70-er jaren.

Wat er gebeurde, was dat gedurende de tijd dat mensen de gevoelens van vrede voelden, in de gemeenschap om hen heen, tot buiten de gebouwen waar zij de ervaringen hadden, de gemeenschappen statistisch meetbare verminderingen in criminaliteit ervoeren.

Gewelddadige criminele activiteiten tegen mensen, verkeersongevallen, verminderden. In sommige steden, zoals Chicago, waar een aandelenbeurs is, schoot de aandelenmarkt omhoog terwijl er vrede was. Toen zij hun gebeden stopten, werden alle statistieken omgedraaid. En zij deden dit steeds weer opnieuw.

En het was zo precies dat wij nu weten, de statistici konden dit bepalen, het precieze aantal mensen dat nodig is voor een kickstart van zo’n effect. Dus ik zal de formule geven, en dan zal ik omschrijven wat de formule betekent. Het effect wordt als eerste gezien als een bepaald aantal mensen deelnemen. En dat aantal, het minimale aantal, is de vierkantswortel van één procent (√1%) van een bepaalde bevolking.

Dus, wat betekent dat? Als je een stad van één miljoen mensen hebt bijvoorbeeld, neem je 1% van 1 miljoen (op je kleine rekenmachine) en dan neem je de vierkantswortel van wat dat ene procent was.

En dat aantal geeft je aan hoeveel mensen je nodig hebt – het drempelaantal om het effect te beginnen. Het is duidelijk dat hoe meer mensen deelnemen hoe groter het effect is. Voor een stad van één miljoen mensen is dat nummer ongeveer honderd. In een wereld van zes miljard mensen, is de vierkantswortel van één procent van een bepaalde bevolking maar rond de achtduizend mensen.

Ik had in die tijd de mogelijkheid om wat video-opnamen te zien van de genezing van een 3 inch blaaskanker tumor in het lichaam van een vrouw die door westerse medische maatstaven gediagnosticeerd was als niet operabel. Zij was, als laatste strohalm, naar een medicijnloos ziekenhuis in Beijing, China gegaan. [nu gesloten door de Chinese regering – VisualizeDaily.com]

Dus in de video documentaire, laat de film een vrouw zien, liggend in een ziekenhuiskamer. Zij is volledig wakker, zij is volledig bij bewustzijn, zij gelooft in het proces dat staat te gebeuren. Voor haar, bevindt zich een echotechnicus wie een echoapparaat over haar onderbuik laat gaan, die wij kunnen zien op een gedeeld tv scherm.

Aan de linkerkant van het scherm laten ze een momentopname zien, stilgezet op een bepaald moment als referentie. Op die manier kunnen wij zien wat haar conditie was op dat moment. Aan de rechterkant van het scherm, kunnen wij in werkelijke tijd meekijken, terwijl drie beoefenaars achter haar staan die werken met de energie in haar lichaam, en met de gevoelens in hun lichamen.

En wat zij doen is dat zij beginnen een woord te chanten dat voor hen, en daarover hebben zij overeenstemming bereikt, het gevoel in hen versterkt dat zij al genezen is. De chant zegt in essentie: “Al genezen”, “Al klaar”. En als zij beginnen deze gevoelens te hebben en deze woorden onder elkaar te zeggen, kunnen wij op het tv-scherm in werkelijke tijd deze kanker tumor zien terwijl die verdwijnt in minder dan 3 minuten werkelijke tijd.

Het is niet zoals bij een tijdsopname in een documentaire waar je een roos ziet ontluiken in dertig seconden terwijl dat iets is dat normaal een dag nodig heeft. Dit gebeurt letterlijk in minder dan drie minuten. Haar lichaam reageert op de gevoelens van de beoefenaars die getraind waren om het soort gevoelens te hebben die zij hadden.

En alles wat zij voelden was het gevoel dat zij zouden hebben in de nabijheid van een vrouw die al genezen is. Volledig in haar mogelijkheden, volledig capabel. Zij zagen haar niet als een vrouw die ziek is. Zei zeiden niet: “Slechte kanker, jij moet weg”.

Ik had de mogelijkheid om met de man te spreken die deze film gemaakt had: Luke Chan. En ik stelde hem een vraag. Ik zei, “Wat als die drie beoefenaars daar niet waren. Zou deze vrouw dit gedaan kunnen hebben, zou ieder van ons dit bij ons zelf kunnen doen?” Hij glimlachte naar mij toen ik hem de vraag stelde.

Hij zei, “Gregg, in alle waarschijnlijkheid zou zij dit alleen hebben kunnen doen. Echter, er is iets met ons mensen, dat ervoor zorgt dat wij ons bekrachtigd en sterker voelen als wij worden ondersteund door anderen in de dingen die wij geloven, in de dingen die wij willen bereiken."

"Liefde en Dankbaarheid" Foto van waterkristallen, gemaakt door Dr. Emoto

 Meer recent, is er onderzoek gedaan door wetenschapper Masaru Emoto, naar de relatie tussen menselijke emotie, menselijke gevoelens en waterdruppels. Het laat deze relatie nog scherper zien.

Wat er gebeurde is dat deze wetenschapper, met dit bepaalde onderzoeksproject, ontdekt heeft dat waterdruppels, die 70% van onze wereld uitmaken en 70% van onze lichamen, dat deze waterdruppels reageren op menselijke emoties.

Of het nu gevoeld wordt in het lichaam, of het zelfs opgeschreven is op etiketten die worden geplakt op flacons water met de emotie van de wetenschapper op het moment dat de etiketten worden geschreven en op de flacons geplakt worden.

De flacons werden bevroren voor een bepaalde tijd, uit het vriesproces gehaald, en terwijl zij beginnen te ontdooien, kristalliseren zij. En de kristallen vertellen het verhaal over wat er gebeurt met de emotie.

En het is een prachtig, prachtig, zeer duidelijk voorbeeld van hoe elk van ons de mogelijkheid heeft om deel te nemen. Niet om te overheersen en manipuleren, maar in plaats daarvan deelnemen aan de gebeurtenissen in onze wereld, de gebeurtenissen in onze levens, onze families, onze gemeenschappen en onze lichamen door het veld dat iedereen in de schepping verbindt."

Vertaling: Puk

Doe mee met onze eerste actie!