Twee Vlamingen en een Nederlander die in Duitsland woont, treden samen op onder de naam Meadow.

Meadow combineert het gewone met het ongewone.  Een drumstel met een fanfare trommel als bassdrum, een akoestische gitaar  en een elektrische gitaar vormen de hoofdingrediënten voor de sound waarmee het drietal haar liedjes ten gehore brengt. Opvallend is het ontbreken van een basgitaar. Dientengevolge hebben David, Tom en Marcel de ruimte gevonden voor hun aan virtuositeit grenzende creativiteit. 

 Aanvullend wordt er gebruik gemaakt van piano, glockenspiel, mandoline en als je geluk hebt wordt er ook nog eens een pedal-steel gitaar aangesleept. Uiteraard wordt er gezongen en wel door Marcel, de liedjes grossier van het trio. Zijn beschouwelijke teksten hebben vaak iets poëtisch, iets dromerigs, net als zijn prettig doorleefde stem en de muziek. Meadow speelt sfeervolle popsongs met sterke dynamische bewegingen. Momenten van verstilling worden afgewisseld met ‘grote’ klanken. Her en der zelfs licht psychedelisch. Toepasselijke stijl indicaties: Singer-song writing, semi akoestische Pop, Alternative en een vleugje Americana maar vooral veel Europeana. Meadow heeft het allemaal in zich maar laat zich niet in één van deze hokjes plaatsen. Nauwelijks drie jaar geleden bestond de band nog uit zes personen en werd er stuwende pop-rock gespeeld. Maar het lot besliste dat het anders zou gaan.Meadow zou gedragen worden door drie personen die de ruimte en de stilte zouden krijgen om zich uit te drukken in klank en kleur. Een synergie van drie toonkunstenaars die elkaar  zouden tegenkomen op hun eigen queeste. En het is juist deze synergie die de sound van Meadow definieert.

Good Morning Darling heb ik in één ademteug neergepend. Het is dan ook een beschrijving van een onbewaakt moment  aan het ontbijt  waarbij een onschuldige opmerking kompleet uit de hand loopt.  Een mooi voorbeeld van het feit dat bovengevoeligheid ook zijn minder praktische kanten kan hebben. Geeft niet schat.

Blood Clings To Your Hands is mijn protest tegen het feit dat we moeten geloven dat we deelnemen aan een oorlog vanwege bepaalde redenen maar die redenen zijn echter niet de werkelijke.  Oorlogen worden gecreëerd door onzichtbare handen die er een geheel eigen agenda op na houden. Handig geprobeerd jongens, alsof we het niet doorhebben!  Ook al hebben jullie onze regeringen onder de duim, het doek gaat een keer vallen voor jullie. Het is gewoon een kwestie van tijd en ik verheug me er nu al op!

Somewhere On The Road beschrijft de pelgrimstocht  van een zoekende ziel. Als in de verte de hemelpoorten lonken, voelt hij de hete adem van zijn oude demonen in zijn nek blazen en ze proberen hem nog één keer te verleiden. Vooral als hij de waarheid buiten zichzelf zoekt, raakt hij verstrikt in een oerwoud van antwoorden terwijl hij van de ene naar de andere goeroe struikelt. Komt uiteindelijk goed.

The Whisperer is weer een aanklacht tegen de machtselite die allerlei snode plannen uitvoert om steeds meer grip op de wereld te krijgen. Ditmaal vanuit het perspectief van de boosdoener.

Bron: Marcel Jansen  www.meadowtheband.nl