Bedankt KeZa, ik heb de link naar die interviews opgeslagen om ze komend weekend eens rustig te beluisteren.

Goed, dat gezegd hebbende, bestaat de keuze uit het volgen van de reguliere adviezen, of je eigen onderzoeksmethoden en -bevindingen. Da's de technische kant van het verhaal: kiezen, je eigen mening vormen (en op basis waarvan).

Er speelt echter nog iets veel sterkers een grote rol: je eigen sociale omgeving. Het is allemaal niet erg zolang het blijft bij huismiddeltjes, maar als er serieuze klachten zijn die op ernstige ziekten kunnen wijzen, wordt het een heel ander verhaal.

Stel dat je een besluit hebt genomen het reguliere aanbod af te slaan, hoe vertel je het...
... je behandelend arts (wie heeft er hier nu eigenlijk voor gestudeerd?).
... je zorgverzekering (zit wat jij wil wel in de basis, of toch een dure aanvullende verzekering?)
... je baas (als je voor je werk ingeënt moet zijn bijvoorbeeld)
... je partner (die durft het risico niet aan om je af te laten wijken van het reguliere advies en volhardt om je op andere gedachten te brengen)
... je kinderen (durf je de verantwoordelijkheid te nemen om op eigen (onverzekerd) risico af te wijken van het reguliere advies?)
... je ouders, je vrienden, je collega's, de schoolleiding van je kinderen, noem maar op.

Je moet echt zeker van je zaak zijn en alles goed onderzocht hebben om het uit te leggen aan je directe omgeving. Sommige dingen zijn zelfs zo geregeld dat je er niet omheen kan zonder je baan te verliezen. Vandaag is in het nieuws dat kinderen in New York niet meer naar school mogen zonder griepprik. Dan zou je ook nog schoolplicht ontduiken.

De keuze om het anders te doen is veel ingrijpender dan gewoon een keuze maken op basis van (zelf)onderzoek en eigen bevindingen. Neem de hoeveelheid desinformatie mee in het geheel en de verwarring is compleet. Wanneer je al weet wat je zelf wil, loop je tegen de muur aan dat de mensen in je directe omgeving je keuze niet begrijpen en begint de strijd van voor af aan.