Over autisme is steeds meer bekend. Waar vroeger iemand nog ‘apart’ was, of een beetje op zichzelf, is het nu een officiële diagnose. Je hoeft helemaal geen problemen te ervaren. Het is steeds gewoner dat leerkrachten of zelfs peuterleidsters alert zijn op afwijkend gedrag.

Het argument is dat er vroeg rekening mee gehouden kan worden en het kind zich zo optimaal kan ontwikkelen.

Van het volgende krijg ik het echt koud:

Of zou het een idee zijn om alle baby's kort na hun geboorte standaard te screenen op hun genetisch risico voor autisme, zoals bijvoorbeeld nu al gebeurt bij volwassen vrouwen in bevolkingsonderzoek naar baarmoederhals- of borstkanker?   

http://www.ouders.nl/mgez2008-autisme.htm

Kinderen bij voorbaat screenen, ook als er geen problemen zijn.

Dat er kanker bij gehaald wordt, zegt genoeg over hoe er over autisme gedacht wordt.

Deze gevoelige kinderen kunnen zich niet afschermen voor hun omgeving en passen dus niet in het productiesysteem. Dan moeten er harde maatregelen worden getroffen. We vangen hun gedrag en gevoelens in een ziektebeeld. We geven het een psychiatrische stempel en noemen de eigenheid van het kind een stoornis of ziekte.

Eenmaal een label dan is behandeling bijna vanzelfsprekend. De jongste kinderen krijgen al ‘medicijnen’ om paniek of woede te onderdrukken of zelfs om toekomstige problemen te voorkomen.

De psychiatrie is altijd op zoek naar patiënten. Er bestaan al gedragstesten voor baby’s.

Tot voor kort was er geen betrouwbare manier om te bepalen of een jong kind autistisch zou kunnen zijn. Maar vorig jaar heeft een team van Nederlandse psychologen toch een test ontwikkeld om autisme vroeg op de sporen, namelijk rond de leeftijd van 1½ jaar.

Deze nieuwe Early Screening of Autistic Traits (ESAT) is gebaseerd op gedrags-observatie. Hierbij wordt gelet op kenmerken als:

·  spelen met speeltjes;

·  de reactie op zintuiglijke prikkels;

·  het tonen van emoties;

·  gebaren maken;

·  en brabbelen. 

Op basis van hoe je reageert kun je een stempel krijgen, ook als je gelijkmoedig bent en lekker in je vel zit.  

Deskundigen borduren voort op de diagnose, met prognoses over het verdere leven. 

Ouders nemen die manier van kijken over, wat afstand schept tussen ouder en kind. 

Voor het kind is een zware belasting, de suggestie dat er iets heel erg mis met hem is, waardoor hij nooit een normaal leven zou kunnen hebben en zijn leven lang is aangewezen op behandeling en zorg.

Volgens alternatieve kringen zouden schadelijke invloeden, waaronder vaccineren weer de oorzaak zijn van het ontstaan van autisme.

 Wat als deze kinderen hier zijn om de wereld wakker te schudden? Het is niet zo zweverig bedoeld als het klinkt. Het kan best gewoon een volgende stap in de evolutie zijn.

Andere diersoorten veranderen ook. Dieren met een goed aanpassingsvermogen, ook als soort, hebben betere overlevingskansen. We zijn instinctief gericht op ons voortbestaan.

Momenteel scheppen we ons eigen ondergang. De technologie en status gaan boven liefde. Zo hebben veel ouders nauwelijks een band met hun kind. Ze worden in beslag genomen door andere zaken. Werk, het huishouden en hun sociale contacten.

Mensen handelen steeds meer uit angst en frustratie in plaats van liefde en intuïtie. Kinderen lopen vaak vast door afwijzing, onbegrip of pesten, of omdat opvoeders ze in een mal proberen te duwen waar ze niet inpassen. In een maatschappij, waar haast, prestatiedruk en mindcontrol de orde van de dag zijn. Kinderen van zes jaar moeten al als ambtenaren stapels papier afwerken.

Thuis is er haast en kunnen kinderen hun verhaal niet kwijt. Zij komen even tussendoor. Gevoelens mogen er eigenlijk niet meer zijn.

Dat kinderen met autisme zich wel uiten of alleen iemand aankijken wanneer ze dat zelf willen en niet omdat dat sociaal gepast is, zou een stoornis zijn in plaats van puur en oprecht. Stress, angst en verdriet, (vaak onbewust) uitgelokt door de omgeving, zouden bij het ziektebeeld horen. Waar het kind mee zit, daar kijken we niet naar. De uitingen van het kind proberen we glad te strijken, uit te vlakken. 

Dat iemand met autisme moeite heeft zich aan te passen aan de groep, kan in dit gaval een redding zijn in plaats van een probleem. De wereld heeft bewuste zielen nodig. Mensen die met hun gevoel verbonden zijn.

Ik heb zelf autisme, net als een paar vrienden die kritischer en bewuster in het leven staan dan de ‘aangepaste mens’. Zij denken echt na over wat er in de wereld aan de hand is. Zij voelen me ook aan, merken dingen sneller op dan anderen. Hoe ik me voel, wat mijn verlangens zijn.

En dan zegt ‘men’ dat autisten zich niet kunnen inleven. Bij mezelf merk ik dat ik vaak precies aanvoel hoe iemands toestand is, alleen anders reageer dan mensen gewend zijn.  

Waar andere mensen onbegrijpelijk lijken voor iemand met autisme, voelen ze dieren intuïtief aan. Ook komen ze door contact met dieren los uit hun blokkades en gaan zich in veel gevallen ook naar mensen toe socialer gedragen. Een bekend voorbeeld is de auteur Temple Grandin. Zij kan mensen vertellen waarom hun dieren bepaald gedrag vertonen.

Zelf kan ik kinderen ook doorgaans veel beter aanvoelen dan volwassenen. Zolang een kind nog oprecht is.

Dit zegt misschien ook iets over hoe de moderne mens van de natuur is afgedwaald?   

Natuurlijk zijn er ook hulpverleners die het kind voor vol aan zien. Die autisme niet als een defect zien, maar een alternatieve werkelijkheid. Die snappen dat de kinderen het moeilijk hebben in deze wereld, in plaats van dat die kinderen het probleem zijn.

Er zijn ook wakkere ouders, voor wie het kind dezelfde blijft, wat hulpverleners ook zeggen. Die voor hun kind op blijven komen, in plaats van alles op het autisme afschuiven.

Als een kind, met of zonder autisme, krijgt wat het nodig heeft, liefde, waardering om wie het is en zich op een manier kan ontwikkelen die bij hem past, zit het lekkerder in zijn vel en ontwikkelt zich beter. 

Als ik zelf in evenwicht ben, hou ik meer het overzicht en kan ik informatie beter plaatsen.

Hebben we niet allemaal als we gestrest zijn, dat informatie of te intens binnenkomt, of langs je heen gaat?

Mijn hersenen werken misschien anders, maar ze zijn niet defect. 

Sarah Morton.

Sarah is een nieuwe schrijfster voor Bovendien. Haar specalisatie ligt met name op het gebeid van autisme. Sarah, welkom!!!

Levensverhaal van een autist.

Afwijkend en toch zo gewoon

Sarah was er in haar prille jeugd van overtuigd dat ze een normaal, alleen wat eigenzinnig kind was. Haar omgeving zag echter dat haar gedrag afweek van dat van de meeste andere kinderen.
Toen de diagnose autisme was gesteld, had dat zekerheid moeten bieden en een basis om adequaat met haar om te gaan. In plaats daarvan begon de angst, de afwijzing en langzame touw- trekkerij. Geen basisschool durfde haar nog toe te laten nu ze dit etiket had.
Op haar twaalfde belandde ze op een school voor Zeer Moeilijk Opvoedbare Kinderen. Met het verstrijken van de jaren kwam ze er steeds meer achter hoe de buitenwereld tegen haar anders-zijn aankeek. Dat zelfs beroepskrachten haar dieper in de problemen konden brengen — in plaats van hulp bieden om een zinvol leven op te bouwen.
Toen de school ervan overtuigd was dat ze het niet ging redden buiten een beschermde omgeving en haar niet in staat achtte om zelf keuzes te maken, leken haar kansen op een toekomst zoals ze die zelf in gedachten had, helemaal verkeken.

(Recensie van NBD|Bibllion)


Afwijkend en toch zo gewoon

De 21-jarige Sarah schreef dit boek om de lezers de unieke kans te bieden de opvoedkundige problemen van een kind met autisme vanuit het perspectief van dat kind te ervaren. Bovendien kon zij zichzelf op deze wijze een stem geven, want autisten voelen zich vaak onbegrepen en afgewezen - zelfs in een orthopedagogische omgeving. De diagnose 'autisme' werd bij Sarah al op zesjarige leeftijd gesteld. Zij kwam in een draaikolk van angst, afwijzing en problemen terecht.
Uiteindelijk lukte het haar met behulp van een begeleidster een positieve groei door te maken en haar eigen leven zelf vorm te geven. Sarah is nu op weg naar een mbo-diploma. Op intensieve en overtuigende wijze maakt de lezer kennis met de zwarte, maar ook de leuke en mooie momenten van een jong leven met autisme.
Gemakkelijk taalgebruik; meeslepende, optimistische stijl. Geschikt voor een groot lezerspubliek.

(NBD|Biblion recensie, G. Brandorff)

Collision. De catastrofe.

Sarah Morton kan niet leven met wat een leraar, Gustaaf, heeft gedaan. Vorig schooljaar viel hij haar lastig. Sarah vermoedt dat andere leerlingen ook onder zijn gedrag lijden. Er werkt ook een spelbegeleidster op school, Luka. Sarah vindt haar bijzonder en ze raakt steeds meer op Luka gesteld. Ze ziet in haar een geduchte medestander en is vastbesloten te vertellen over Gustaaf. Maar plotseling verschijnt Luka niet meer.... Sarah mist haar zo schrijnend, dat het keer op keer escaleert. Na maanden van kwellende onzekerheid komt ze iets schokkend over Luka te weten. Zal Luka van haar voetstuk vallen?
 

Recensie(s)

NBD|Biblion recensie
Sarah Morton (15+) is autistisch en zit op een school voor speciaal onderwijs. Intimidaties, schreeuwpartijen en geweld komen dagelijks voor. Vorig schooljaar werd ze geintimideerd door een leraar, Gustaaf Straker. Sindsdien voelt ze zich niet meer veilig op school. Sarah heeft het idee dat ook andere leerlingen onder zijn gedrag lijden. Sarah vindt Luka Jarvis, de spelbegeleidster, een aardige, betrokken vrouw en raakt steeds meer op haar gesteld en zelfs geobsedeerd door haar. Ze besluit Luka in vertrouwen te nemen en wil haar over Gustaaf vertellen. Als Luka door een flinke burn-out niet meer op school komt, mist Sarah haar enorm en heeft ze moeite zich te handhaven op school. Sarah verandert van een meisje met een doel in een geestelijk wrak. Haar lot lijkt verbonden met dat van Luka. Gebaseerd op persoonlijke ervaringen van de auteur (1987), die met dit boek wil laten zien wat autisme is en wat mensen met autisme anders maakt. Een indringend en triest verhaal, waarvan het de vraag is in hoeverre het jongeren en volwassenen zal aanspreken. De enorm volle bladspiegel en de vele taal- en stijlfouten maken het boek beslist niet beter leesbaar. Waarschijnlijk alleen interessant voor een kleine, specifiek geinteresseerde groep lezers. Vanaf ca. 15 jaar.

(NBD|Biblion recensie, Rineke van Teeseling)

Collision. Engagement.

Dit is het vervolg op 'Collision De catastrofe'. Nog steeds kan Sarah Morton zich nauwelijks staande houden. Ze is helemaal opgebrand. De strijd met haar leraar Gustaaf gaat intussen onverminderd door. Onverwachts blijkt Gustaaf lang niet haar ergste bedreiging te zijn. Op dat punt beland lijkt er al geen uitweg meer mogelijk… Ook het leven dat ze pas over jaren zal hebben, lijkt afgrijselijk betekenisloos.
Een ontmoedigende en frustrerende periode, waarin haar idealisme en het schoolse realisme lijnrecht tegenover elkaar komen te staan, breekt aan. Dan stort er opnieuw iemand in elkaar, die erg belangrijk is geworden voor Sarah.

Websites: www.dus-sarah-morton.nl

http://www.positievenood.nl/Sarah_Morton/