In mijn belevings wereld, ken ik zijdelings dit fenomeen, mijn zoon heeft een vriendin, en haar kleine jongen zegt met is autistisch, volgens mijn zoon is het heel vermoeiend om je met hem bezig te houden zijn brein werkt velemalen sneller als dat van mijn zoon, hij blijft vragen stellen, komt geen eind aan, maar ja hij is ook heel lief en soms heel teder, in zijn handelingen.

Zo oud als ik ben heb nog nooit een echte autist mee gemaakt, wel allerlei andere kinderen, een vriendje van mij is een lichte graad mongool, heel vertederend mens, kan goed met hem worden, zie hem ook niet als patient, alhoewel hij wel heel bijzonder reageerd.

Vroeger kwamen in alle families bijzondere tot exentrieke mensen voor, dat maakte het wel zo leuk, ik en vooral mijn vrouw hadden nog al wat uitvinders in onze familie, haar grootvader had steeds het voorkomen van een afgebrande lucifer, vanwege zijn fotografische expirimenten, ik bedoel maar, veel leven in de brouwerij.

Als je nu een beetje of heel anders bent, krijg je medicijnen, in het ergste geval word je opgenomen, in een huis waar je ziekte dan echte ernstige vormen aan gaat nemen, van wege de behandeling, waar naar wordt gestreeft is een samenleing met zombies gevuld, makkelijk te hanteren, en niet te veel ondernemings lust, veel voetbal en NOS nieuws.

Mijn vrouw en ik hebben veel beslissingen in ons leven genomen, met in ons achterhoofd onze kinderen, want geloof mij je kinderen, onze kinderen is wel zo'n beetje het belangrijkste in je leven!!!