Dit verhaal is mijn persoonlijke verhaal, in het kort over vaccinaties en autisme. Het is geschreven met het moeder-gevoel, een oer-gevoel, waar naar mijn mening, menig arts iets van kan leren!

Autisme explosie

Op een koude avond in februari 1999 werd mijn dochtertje geboren. Zo lang naar verlangd, negen maanden ongeduldig gewacht en genietend van ieder moment dat ze in mijn buik groeide, zag ze na een voorspoedige bevalling het levenslicht. Het is en blijft de mooiste gebeurtenis van mijn leven!

Overspoeld grenzeloze liefde en bewondering voor haar begon mijn nieuwe leven.

Ze groeide en bloeide, was een ontzettend blije en tevreden baby en liep vooral voorop in haar praten, zindelijkheid en slimheid. Toen ze bijna twee jaar oud was, kreeg ik weer een oproep voor de inentingen. Ik was er in die tijd nog van overtuigd dat ik mijn dochter met deze inentingen beschermde tegen ziektes en aandoeningen. Nadat ze s’middags haar inentingen had gehad, waar ze overigens het hele consultatie-buro bijelkaar heeft geschreeuwd, zat ze die avond in haar kinderstoel en probeerde ik haar wat te eten geven. Plotseling werd haar kleine lichaampje slap, sloot ze haar twinkelende ogen en was simpel gezegd verdwenen. Paniek sloeg toe, ik tilde haar uit de stoel, liep met haar rond en belde meteen de huisarts. Voor deze dokter was ik slechts een “hysterische moeder”, want terwijl ik met hem sprak, ontwaakte mijn dochter schreeuwend en huilend. ‘Geef haar maar een paracetamol’ was het enige advies wat ik kreeg.

Deze dag veranderde alles in mijn dochters leven. Ze heeft twee dagen hoge koorts gehad en haar vrolijke gepraat werd steeds minder. Ze weigerde nog gebruik te maken van het potje, iets wat ze al enige maanden uit eigen beweging deed. Ik was bezorgd, maar iedereen wuifde mijn woorden weg. Er was niks aan de hand. Ook toen ze enige tijd later al drie dagen niets gedronken had, en totaal apatisch werd, mocht ik van mijn huisarts niet naar het ziekenhuis. Hij had zelfs het ziekenhuis gebeld met de mededeling dat ik een hysterische moeder was, en dat ze mij niet serieus moesten nemen. Ik ben toen naar een ander ziekenhuis gegaan, waar mijn dochter aan een infuus werd gelegd, omdat ze totaal uitgedroogd was.

De maanden hierna bleef ik verandering in mijn dochters gedrag bemerken, al waren die veranderingen soms heel klein en niet voor iedereen zichtbaar.

Eerlijk gezegd kreeg ik steeds vaker te horen dat ik overbezorgd was, hysterisch en niet rationeel.

Twee jaar verstreken en ik kreeg steeds meer kritiek op mijn opvoedcapaciteiten, een tijd waarin ik vooral vertwijfeld was: ‘wat deed ik verkeerd?’.

Toen mijn dochter met vier jaar naar school ging werd ze in een taalstimuleringsgroepje geplaatst, en werd ik op het matje geroepen voor haar fantasierijke verhalen. En al die tijd moest ik mijn unieke meisje dagelijks het schoolgebouw insleuren. Zo machteloos en onbegrepen heb ik mij nog nooit gevoeld! De school wilde graag dat we wat onderzoek deden, beginnend bij de neuroloog. Deze neuroloog vertelde mij na een aantal onderzoeken dat mijn kind nooit zou leren lezen of schrijven en verwees ons naar een psycholoog. In december 2004 kreeg ik van deze psycholoog te horen dat men het vermoeden had dat mijn dochter een pervasieve ontwikkelingstoornis  had, oftewel: Autisme!

Twee jaar volgen van onderzoek na onderzoek. De ene psycholoog was het weer niet eens met de andere, dus wederom een nieuw onderzoek dan maar. Mijn dochter is tot op heden “allergisch” voor alles wat met onderzoek te maken heeft. In die tijd leerde mijn dochter met heel veel plezier lezen, en verslindt boeken dagelijks!

Bij de eind-diagnose krijgt mijn kind het stickertje: autisme, al zijn de psychologen het niet eens over de mate en hoedanigheid. ‘Mevrouw, uw dochter zit in een grijs gebied’.

Ook haar schoolprestaties verlopen totaal anders dan de neuroloog mij voorspelde. Ieder jaar worden alle kinderen volgens het CITO getest, en mijn meisje haalt voornamelijk A scores! Behalve dan met rekenen, maar dat is een ander verhaal.

Drie jaar lang strijd ik samen met mijn goede vriend tegen het schoolsysteem, om mijn dochter op het reguliere onderwijs te laten gaan. Ik geloof in mijn dochter, en als men op school de schrijfles opgeeft, ga ik thuis met haar aan de slag. En na zes weken kan mijn dochter schrijven, al schrijft ze niet volgens het schoolsysteem ‘aanelkaar’. Boeiend of niet, het is een reden om haar buiten te sluiten. De juf deelt vulpennen uit in de klas, en slaat mijn dochter over met de woorden: “jij kunt niet schrijven, dus geen vulpen”.

Zo kan ik nog meer totaal pedagogisch onverantwoorde uitspraken hier neerzetten, die mijn dochter in haar jonge leven van leerkrachten te horen kreeg.

Maar ik dwaal nu af, want het gaat erom dat ik denk dat door de vaccinatie die mijn dochter kreeg toen ze bijna twee jaar oud was, veranderde! Ze is niet ‘autistisch’ geboren. Die dag dat ze die koorts kreeg en compleet van de wereld was, heeft haar veranderd. Het kwikgehalte heeft iets veranderd in haar hoofdje. Ik heb het altijd geweten, en heb zoveel gelezen erover, gezocht naar informatie en alles wat de mainstream media erover schreef voelde niet goed.

Natuurlijk waren de reakties uit mijn direkte omgeving dat ik hartstikke gek ben, en dat ik niet wil accepteren dat mij dochter autisme heeft. Die mensen die dat willen denken, mogen dat van mij gerust. Want hoe dan ook is mijn dochter mijn zonnenstraaltje, een heel bijzonder meisje, met of zonder autisme.

En toen ze met negen jaar haar laatste vaccinatie’s moest krijgen, en wij in een voetbalstadion gevuld met kinderen uit hetzelfde geboortejaar als schapen dichterbij de spuiten kwamen, werd mijn dochter steeds onrustiger. Toen ze op een stoeltje werd neergezet, en beide armen ontbloot werden, sprong ze schreeuwend op: “Jullie willen mijn toekomst!”

Ik kan nu slechts tegen nieuwe ouders zeggen: denk goed na voor je je kind al die vaccinaties laat geven. Als ik geweten had wat de gevolgen konden zijn, zou ik zeker niet mijn dochter hebben laten volspuiten met kwik! Doe zelf onderzoek, vraag bij de vaccinaties welke bestanddelen er allemaal inzitten.

Ik heb die vaccinaties in goed vertrouwen laten geven, maar zeg nu: vertrouw je eigen gevoel.

Uiteraard is dit heel beknopt het verhaal van mijn dochter, de vaccinaties en het etiketje ‘autisme’. Ik had vroeger wel eens van autisme gehoord, en ook wel eens een film erover gezien, die ik me als heel heftig herinner. Mijn dochter is een geweldig meisje, heel gevoelig en ik heb bewondering voor haar, zoals ze nu met al met de vooroordelen die onze maatschappij heeft, omgaat. En ook is zij niet zoals ik me de personages uit die films herinner. Maar ja, zij zit dan ook in een grijs gebied volgens de medici…

Deadly Immunity

BMR-vaccinatie en Autisme

In ieder geval zal ik haar zeker niet die nieuwe HPV-vaccinatie geven, al vinden veel mensen mij dan een ‘slechte moeder’.

Phoenix