Twee woorden die het echte leven omschrijven van echte mensen.

Moraliteit zou je kunnen uitleggen met, wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.

Empathie, heb uw naaste lief als uzelf.

De heilige boeken die de wereld rijk is spreken stuk voor stuk boekdelen over deze twee woorden en hun betekenis, ze worden te pas en te onpas ingezet om mensen de les te lezen in kerken, op scholen, verenigingen etc.

Vreemd genoeg lijken deze twee woorden geschrapt te zijn uit het vocabulaire van onze leiders, naar het volk toe hebben ze er de mond van vol maar in realiteit blijkt het met de moraliteit en zeker de empathie zeer slecht gesteld.

Kijk gewoon eens om je heen, lees wat berichten in kranten, zie de journaaluitzendingen en ander opiniemakend nieuws, het is kommer en kwel. Alleen slecht nieuws is nieuws en als je goed kijkt en andere bronnen raadpleegt kom je er al snel achter dat nieuws vaak geen nieuws is maar propaganda.

Berichtgeving komt nog maar uit enkele bronnen die op de een of andere manier het monopoly op de waarheid hebben verworven. Het maakt niet uit wat andere bronnen, buiten het mainstreamnetwerk, vertellen of laten zien, het is pas waar wanneer het op mainstream gezien of gehoord is. Dit is een zeer gevaarlijke ontwikkeling die zich de laatste jaren steeds duidelijker aftekent tegen de achtergrond van vrije mensen die nieuws niet zomaar aannemen maar toetsen aan feiten, maakt niet uit waar die feiten vandaan komen.

Bovendien heeft zich ten tijde van de “humanitaire” no fly zones van de Verenigde naties afgelopen jaar tegen Libië, duidelijk afgezet tegen het mainstreamnieuws en met succes. De eerste reacties op die andere kant van het verhaal waren van mensen die geschokt werden doordat wij zichtbaar maakten wat anderen bewust verborgen hielden. Soms kregen wij woeste reacties maar meestal positieve. Het is schandalig om te zien hoe journalisten van kranten en nieuwskanalen bewuste en vooropgezette leugens verkondigen als de waarheid.

Nieuwskanalen hebben een bepaalde verantwoordelijkheid naar de burgers toe, ze fungeren als een doorgeefluik van informatie waardoor burgers zich kunnen inlezen in situaties over de hele wereld.  Om dit te kunnen doen moet je een goede moraal hebben, je moet eerlijk zijn, oprecht en niet te beïnvloeden door partijen die daar wellicht baat bij zouden kunnen hebben wanneer bepaalde berichtgeving anders overkomt dan werkelijk waar is. Helaas is het vandaag de dag normaal dat berichtgeving uit andere landen gecontroleerd wordt, niet door journalisten, maar door eindredacteuren die bevooroordeeld zijn en zelf bepalen wat er wel en niet verteld mag worden. Deze mensen doen dit natuurlijk niet uit vrije wil, het is ooit anders geweest. Deze mensen doen dit omdat ze er, of goed voor betaald krijgen en/of weggepromoveerd worden wanneer ze dit niet doen of zelf een eigen agenda hebben. Dit klinkt hard maar is helaas waar. Check de lijsten van bijvoorbeeld de genodigden van Bilderbergerconferenties maar eens en bekijk hoe vaak eindredacteuren aanwezig zijn op zo’n gesloten vergadering waar wereldleiders, multinationals, banken, politici en koningshuizen aan deelnemen.

De documentaire, Het Grote Complot, laat zien hoe dit werkt en laat zelfs mensen aan het word die dit ronduit vertellen alsof het de normaalste zak van de wereld is. Nu zullen ongetwijfeld mensen boos worden over deze informatie en terecht maar met de moraliteit van ons, de burgers, is ook iets goed mis. Dat heeft echter meerdere oorzaken waarvan sommige alleen te bestrijden zijn wanneer je weet hoe het werkt, dan kun je er rekening mee houden.

Oorzaken van slechte moraal burgers;

- valse berichtgeving door mainstream media

- vanaf jonge leeftijd conditionering door media via radio, tv, kranten, scholen, spelcomputers

- prestatiedruk en stress waardoor mensen alleen nog hun eigen situatie zien

- social media en aandachtsduur

Valse berichtgeving door mainstream media

Dit thema is eigenlijk al uitvoerig aan bod gekomen tijdens de intro van dit stuk.

Vanaf jonge leeftijd conditionering door media via radio, tv, kranten, scholen, spelcomputers

Kinderen zitten al op jonge leeftijd aan computers en tv en horen altijd wel ergens nieuwsberichten op radio of op school, waar regelmatig de jeugdjournaals worden besproken.

De films en series die ze kijken staan vaak bol van het geweld en pesterijen, zogenaamde bullies die zwakkere kinderen onderdrukken voor eigen gewin. Tekenfilms zitten vol met vooroordelen zoals de moslim of Arabier die al sinds Disney begon, als dieven of moordenaar worden weggezet. Kinderen vinden het daarom logisch dat moslims of Arabieren, kortom, mensen die er anders uitzien, de boeven zijn. Ik zie maar weinig ouders die naast de kinderen zitten en wijzen op dit soort verwarringen.

Computerspelletjes, je hebt ze in alle kleuren en soorten. Sommige zijn leuk en zelfs leerzaam maar veel spelletjes kun je amper nog spelletjes noemen. Vooral jongens worden aangesproken op hun capaciteiten als soldaat, commando of geheimagent, die vrolijk schietend tientallen mensen omver kegelen omdat de introductie van het spel vertelde wie de goeden zijn en wie de slechten. Hoe meer bloed hoe beter, hoe spectaculairder de explosies hoe mooier. Kinderen krijgen daarmee een beeld van oorlog dat haaks staat op de realiteit, oorlog is geen spel en moorden is geen leuk tijdverdrijf. De implicaties voor de slachtoffers worden natuurlijk niet weergegeven, dat zouden de ouders immers niet goed vinden. Stel je voor dat wanneer een speler een ander doodschiet in een spel, dat die speler geconfronteerd zou worden met de nabestaanden van het slachtoffer, het verdriet maar vooral de vragen waarom? Dat zou de moraliteit van het kind zelfs kunnen verhogen in plaats van verlagen! Maar dat gebeurt niet. Ze schieten en bombarderen, slachten en maaien erop los, zonder ooit maar 1 keer geconfronteerd te worden met hun eigen moraliteit. Wat denken jullie hoe deze kinderen straks in de samenleving zullen staan?

Het vervelende aan deze spellen is dat ze zo realistisch zijn dat kinderen wennen aan de beelden en aan de situaties waarin ze mensen in opdracht moeten vermoorden om ‘ beter’ te zijn dan je tegenstanders. De beelden van een vluchtsimulator, bijvoorbeeld van een apachehelikopter, zien er zo realistisch uit dat er nauwelijks nog verschil te zien is. In werkelijkheid gebruiken dit soort helikopters ook digitale beelden om de ‘vijand’ te raken. Meestal van kilometers afstand zodat de gezichten, de mens achter het doel, niet gezien hoeft te worden. Moorden wordt zo wel heel comfortabel.

Op school krijgen kinderen les in geschiedenis, maar zelden laten leerkrachten ook de negatieve kanten van ONZE geschiedenis zien, neem bijvoorbeeld het slavendrijven dat wij jaren deden of de opiumhandel van onze VOC vloot. Men weet het wel maar die geschiedenis is blijkbaar niet geschikt. Kinderen zouden hieruit kunnen concluderen dat wij zelf het ook niet altijd bij het rechte eind hebben en misschien aangezet worden om die geschiedenis eens wat beter te bekijken. Neen, de geschiedenis wordt gebracht met de Nederlanders als stoere en trotse zeevaarders die de wereldzeeën bevoeren en zorgden voor de welvaart van ons land. Moordenaars, verkrachters, beulen en waanzinnigen krijgen een heldenstatus aangemeten, de vreselijke misdaden die wij begaan hebben worden nauwkeurig buiten zicht gehouden.

Wel de geschiedenis van andere landen wordt conform de algemeen geldende normen uitvoerig uit de doeken gedaan. Ik heb het dan over landen zoals Duitsland, Japan, Italië, Spanje en andere. Bij deze landen weet men niet hoe vaak men de ellende moet laten zien die deze destijds veroorzaakt hebben. 6 miljoen joden verbrand lees je te pas en te onpas. Dat deze meldingen al gedaan werden in kranten wereldwijd nog voor de eerste wereldoorlog blijkt niet relevant te zijn. Ik meen echter dat wanneer een zo forse beschuldiging gedaan wordt eenieder het recht heeft dit te onderzoeken. Het is toch vreemd dat er al over 6 miljoen doden gesproken werd voor WO1, ruim voordat WO2 startte en de Jodenvervolging begon. Afijn, in sommige landen is het zelfs strafbaar om onderzoek te doen naar die zogenaamde Holocaust. Ik begrijp dit nu nog steeds niet en zal dit ook nooit begrijpen. Wanneer het daadwerkelijk gebeurd is zal iedereen tot dezelfde conclusies komen. In dit specifieke geval is dit niet zo en misschien dat daar de schoen wringt.

Voor de meeste mensen geldt dan, doe maar wat ze vragen, ga niet op zoek, daar komt alleen ellende van. Precies die instelling en mentaliteit is waar ik wars van word.

Hoe dan ook, op veel vlakken krijgen kinderen zaken aangeleerd als zijnde de absolute waarheid waardoor hun gezichtsveld vertroebeld, ze worden versluierd, zaken worden minder erg of net erger voorgesteld. Mijn dochtertje komt laatst thuis, ze hadden les gehad over Egypte. In de grote piramides hebben ze een mummie gevonden van een Farao! Oh ja, vroeg ik aan mijn dochter, wie heeft je dat verteld? De jufvrouw! Daags later even meegelopen naar de jufvrouw om navraag te doen over haar bijzondere ontdekking. Ja, klopt, wij hebben gisteren les gegeven in geschiedenis en daar zijn de Farao’s ook voorbij gekomen. Op de vraag van wie ze de informatie had dat Toetanchamon in de piramides gevonden was antwoordde ze; National Geographic. De beelden even erbij genomen en wat blijkt. Men laat eerst de piramides zien en meteen daarna de sacrofaag van Toet. Zowel de jufvrouw als de kinderen maken hier automatisch van dat Toet in die piramides gevonden is.

Waar ik nog de meeste moeite mee heb is dat leraressen, samen met de jonge kinderen, de jeugdjournaals doornemen. Op zich vertellen deze journaals, net als de andere nieuwskanalen, het nieuws niet zoals het zich daadwerkelijk afspeelt, maar geven ze er het gewenste kleurtje en effect aan om zodoende de opinie van de kinderen te beïnvloeden. Als je nu vraagt aan kinderen waarom Irak werd aangevallen krijg je te horen dat de dictator daar heel gevaarlijke wapens had. Waarom men Afghanistan is binnengevallen, omdat El Qaida daar woonde. Waarom sommige landen zich verzetten, de andere kant van de medaille, wordt niet besproken. Dit loopt dan weer parallel met het hoor en wederhoor dat door de journalistiek niet meer bedreven wordt. Slechts 1 kant wordt belicht, die kant die ons in een goed daglicht zet en de andere partij in een kwaad daglicht.

Prestatiedruk en stress waardoor mensen alleen nog hun eigen situatie zien

Voor volwassenen is er een ander scenario. De mensen worden gek gemaakt door de media door reclames. Via de brievenbus, de kranten, spellen en applicaties voor de smartphone, tv en ontelbare reclame-uitingen langs de weg van en naar je werk. Zelfs wanneer je helemaal niet bezig bent met het aanschaffen van het een of ander, wanneer je niets nodig hebt, is het moeilijk niet aan de verleiding toe te geven, zeker wanneer je voldoende geld hebt. Kopen kopen kopen, is het motto, je bent toch niet gek! Ik vind het jammer als mensen zaken aanschaffen, enkel omdat ze het zich kunnen veroorloven. Sommige mensen hebben spullen waarvan ze zelf niet weten dat ze het hebben. Oh de nieuwste smartphone is uit, weg met dat oude ding, ik wil de allernieuwste! Kunnen ze er meer mee, heeft het apparaat een betere verbinding? Is allemaal niet van belang. Het is modern en heel normaal om steeds het ‘nieuwste’ te willen hebben, die behoefte is doelmatig gekweekt. Als het om peperdure objecten gaat zoals dure sportauto’s, overgewaardeerde kleding omdat de naam van een ontwerper erop staat, krijgen wij deze zaken via verschillende tv programma’s aangereikt. De Rich and Famous pronken ermee en als rijke en/of bekende mensen iets gebruiken, dan wil half Nederland dat ook hebben. Ook hier doet de daadwerkelijke waarde van het product er niet echt toe. Die aparte jurk van die beroemde ontwerper is echt niet gemaakt van goudstof of diamantgaren, neen, het is enkel de stempel van de ontwerper die de jurk aantrekkelijk maakt.

Mensen die minder gefortuneerd zijn willen die zaken ook, ze hebben het gezien op tv, in bladen, kranten, noem maar op. Zelfs wanneer ze hun eigen bestaan in gevaar brengen willen ze het nog. Banken en overheden hebben hierin voorzien, je kunt dan in termijnen betalen of zelfs geld lenen. Die nieuwe auto die eigenlijk niet nodig is, die peperdure jurk van de ontwerper, de nieuwste led-superbreedbeeld-internet- tv, die waanzinnige vakantie, het lijkt bereikbaar en zal in veel gevallen het plezier geven wat men ervan verwacht. Wat minder plezier geeft is het gegeven dat veel mensen zaken kopen terwijl ze dit eigenlijk financieel niet aankunnen. Die 50 euro extra betalen per maand, dat zal wel los lopen maar vaak zien wij dat mensen zichzelf niet in toom kunnen houden en maar door blijven kopen met geld dat ze niet hebben. Ergens komt dan toch die welbekende meneer met die hamer, die duidelijk aan je te kennen geeft dat je moet betalen of anders…... In mijn tijd als financieel adviseur voor een grote bank ben ik mensen tegengekomen zonder eigen huis met schulden van meer dan 100.000 euro. Als ik dan rondkeek in het huis vroeg ik mij af waar dat geld allemaal aan uitgegeven was en of er wellicht nog iets te verkopen viel, meestal was dit niet zo. Kooplust had het zoveelste leven geruïneerd. Het komt in alle lagen van de bevolking voor. En waarom?

Omdat mensen menen dat ze anders, beter gezien worden wanneer ze in die nieuwe sportauto rijden, of die laatste modegril van die en die ontwerper aan hebben, ze horen erbij. Voor de meeste geldt echter dat ze er inderdaad bij horen, bij die alsmaar groeiende groep die zoveel schulden hebben dat ze meerdere levens zouden moeten leven om die schulden te kunnen voldoen. De grote vraag in deze kwestie is wie nu schuld is aan dat waanzinnige koopgedrag? De kopers of de aanbieders? Natuurlijk beide maar mag ik stellen dat wanneer mensen niet zo vaak geconfronteerd zouden worden met ongevraagde en ongewenste reclames, dat zij dan minder snel en minder hoeveelheden zouden kopen?

Ik meen, probeer eens een film te volgen op 1 van de commerciële kanalen, aan het einde van de rit heb je meer reclames gezien in echte tijd dan film. Nog niet te spreken van al die sluikreclames die vandaag de dag schijnen te mogen, ze noemen dat nu product placement. Hiermee kunnen ze de mensen thuis nog beter bedienen of moet ik schrijven, nog beter verleiden om iets aan te schaffen. Mensen kijken naar populaire series en zien bepaalde producten op de ontbijttafel staan van hun idolen, enkele dagen later een winkel binnenlopend staan precies deze producten op het niveau waar iedereen ze moet zien. Let eens op hoe vaak deze producten meegaan in de boodschappen, ongeacht ze nodig zijn of niet.

Mede door het aanschaffen van onnodig veel producten die ons leven zouden moeten vergemakkelijken raken mensen steeds vaker en steeds dieper in de problemen. Enkel om mee te kunnen doen met wat IEDEREEN doet. Sommige aanbieders van telefonie en aanverwante producten/diensten laten ronduit weten

Inderdaad, schapen, dat zijn wij en zij weten het. Wij gedragen ons als een kudde schapen. Als het ene schaap iets doet, doen de andere schapen mee.

Ben je dan op dat punt beland waar je de vaste lasten niet meer kunt ophoesten, of dat nu wel of niet aan jezelf te wijten is, vaak kunnen mensen er ook echt niets aan doen, dan slaat de stress toe. Je weet dat je een bepaald salaris hebt maar je weet ook dat je elke maand weer een bedrag moet betalen dat opgaat aan vaste lasten en voor sommigen aan leningen, afbetalingsregelingen, etc. Wanneer de maandelijkse uitgaven de maandelijkse inkomsten overstijgen wordt het echt peniebel. Wanneer komt het kindergeld, wanneer krijg ik mijn vakantiegeld, krijg ik belastingen terug of moet ik misschien betalen, als die wasmachine het nog maar even blijft doen. Elk ogenschijnlijk wissewasje kan je op dat moment de das om doen, einde oefening, u bent wanbetaler, de deurwaarder komt volgende week bij u langs.

Die voortdurende stress, dat Zwaard van Damocles, de gedachte dat je als gezinshoofd niet meer kunt voldoen in de meest elementaire wensen van je gezin, een dak boven het hoofd, eten en drinken, kleding en rust, maakt dat mensen soms zelfs zover gaan dat ze zichzelf van het leven beroven en soms zelfs nog hun partner en kinderen. En waarom? Om dat vermaledijde geld. Door de alsmaar duurder wordende vaste lasten komen steeds meer mensen aan op dit vreselijke punt. Nu is het al zo ver dat de meeste mensen in onze samenleving slechts 1 maandsalaris verwijderd zijn van hun eigen faillissement. Bekijk je eigen situatie maar eens. Hoe zou je ervoor staan wanneer deze maand geen salaris uitgekeerd zou worden? Dit geeft stress, veel stress maar het doet nog meer.

Doordat heel veel mensen bezig zijn met hun financiën, om er maar voor te kunnen zorgen dat alle rekeningen betaald kunnen worden, dat ze niet in de problemen komen, maand in maand uit, hebben mensen minder oog voor zaken die feitelijk veel belangrijker zijn. Wat doet mijn zoon of dochter zolang op het internet, welke spelletjes spelen ze en welke invloed hebben die spellen op ze, waar houden ze zich op als ze gaan spelen met andere kinderen, hoe gedragen zij zich als papa of mama niet in de beurt zijn. Maar ook zaken zoals, waarom valt het ene na het andere moslimland uit elkaar, hoe kan het dat gebouwen in hun eigen voetsporen in elkaar zakken. Waarom krijgen de banken steun en waarom de bevolking die lijdt niet? Je begrijpt het wel. Door de eigen situatie worden andere situaties minder belangrijk en dat is logisch maar ook zeer gevaarlijk. Door de eigen situatie wordt de empathie die mensen normaal zouden hebben met anderen aan de kant geschoven. Momenteel lijkt het alsof overheden, banken en financiële instellingen, multinationals en officiële organen zoals VN en de EU zich alles kunnen permitteren. Zonder overleg en zelfs na overleg met de bevolking worden zaken aangenomen als wetmatig waar geen enkele burger baat bij heeft. Over de hele wereld worden oorlogen getriggered en krijgen mensen ongevraagd bommen op hun dak, mensen die ons helemaal niets misdaan hebben, mensen die wij zogenaamd helpen. Nu vraag ik jullie, hoe kun je mensen helpen door ze met bomen te bestoken? War for peace? Dat gelooft toch geen mens meer. Als wij ook maar een greintje empathie zouden hebben met mensen die dit lot begaan is, zouden wij met zijn allen op de barricades staan om te verlangen dat het stopt. Die barricades lijken spookbeelden uit een lang vervlogen tijd waar saamhorigheid en empathie nog de normaalste zaak van de wereld waren. Hadden buren problemen, dan hielp je ze, al was het maar door ze af en toe aan te laten schuiven en iets te eten maar je hielp ze. Buren die dit zagen droegen ook een steentje bij en zo deed de hele gemeenschap iets voor hen die het even moeilijk hadden. Waar zie je dit vandaag de dag nog?

De stress en het eigenbelang zorgen ervoor dat empathie ver te zoeken is. Saamhorigheid, dat gevoel is er in de meeste gevallen ook niet meer want je staat alleen met je problemen, waarom zou je anderen dan wel helpen?

Social media en aandachtsduur

De zogenaamde sociale media heeft een gigantische vlucht genomen de afgelopen jaren, twitter en facebook  steken er met kop en schouders bovenuit. Korte zinnetjes, vaak in turbotaal, komen in rap tempo aan je voorbij. Je hebt nauwelijks tijd om je te verdiepen in een onderwerp en het volgende onderwerp dient zich alweer aan. De aandachtsspanne voor onderwerpen is minimaal. Ja, heb ik gelezen, als je iemand vraagt of ze een bepaald onderwerp gezien hebben. Gelezen? Het is voorbij gekomen, maar weinig mensen verdiepen zich nog in belangrijke onderwerpen en weten de volgende dag niet meer waarover het ging. Nieuws is geen nieuws meer maar een opsomming van ogenschijnlijke feiten, feiten die aan geen enkele toetsing meer onderworpen worden.

Het is geweldig dat mensen elkaar overal en altijd kunnen spreken via social mediakanalen maar het spreken is vaak niet meer als het gesprekje dat je voert met de man of vrouw achter je in de supermarkt, oppervlakkig en nietszeggend.

Het is onvermijdelijk dat de samenleving zelf ook oppervlakkig en nietszeggend wordt, in mijn ogen al vaak is. Wie maakt zich nog druk over de mensen aan de andere kant van de Aarde die omkomen van de honger als half Nederland druk aan het twitteren is over de tweet van Gordon dat hij gisteren met Gerard Joling getongzoend heeft of dat Jolante ergens halfnaakt een lapdance heeft gegeven. Het gaat alleen nog maar om de hype van de dag en wie de populairste uitspraak doet. In die zin is het geen aanwinst maar afkalving van de reeds bestaande communicatiemethoden, anoniem, snel en meestal gaat het over niets. Mensen die bezig zijn met niets, hebben geen tijd om zich te verdiepen in zaken die er echt toe doen. Het hebben over niets is veel makkelijker dan een thema waarover nagedacht moet worden, onderzoek naar moet worden gedaan.

Al met al de volgende bijdrage aan een samenleving die alleen samen leeft maar niet samenleeft.

Geen wonder dat de moraliteit en de empathie steeds verder weg gezocht moeten worden.

De mensen die echt aan de touwtjes trekken zien dit morele verval als winst want mensen die niet om elkaar geven, geen eenheid meer vormen en alleen met zichzelf bezig zijn, zijn mensen die makkelijk te controleren en te sturen zijn. En daar draait het uiteindelijk allemaal om. Controle en macht.