30 november 2011.

Dag

Ik ben een Britse Syriër die leeft in het Verenigd Koninkrijk. Ik verbleef recent drie maanden in Syrië. Zodoende komt mijn opinie van iemand die in Syrië was en zich mengde onder de bevolking.

Voor de revolutie begon had ik een afkeer voor de internationale politiek van het regime gedurende jaren (maar niet tegen de president of de regering die ik bewonder), de veiligheidsdiensten, de burgemeesters en het meest van al de wijdverspreide corruptie. Dus toen de betogers hervormingen eisten en inspanningen voor democratie stond ik volledig achter hun verzuchtingen, maar nadat uitgebreide hervormingen werden beloofd was iedereen – waaronder ikzelf – blij, maar sommigen (een klein aantal) hebben besloten dat het niet genoeg was en dat er een volledige regimewissel of revolutie nodig was. Dit is het ogenblik waarop de zaken een ​​bocht namen naar erger.

Ik bezocht Syrië in juni nadat mijn familie beloofde dat er niets was om zorgen over te maken. Ik was bezorgd omdat de media berichtten dat het een hel was in Syrië. Toen ik aankwam was ik enorm geschokt. Alles was absoluut normaal zoals elke zomer. We leefden in Midan – een onrustige plek – en het was er normaal. Ik liep ’s nachts overal rond waar ik wilde. Ik was zeer boos op de de media en hun dagelijkse overdrijvingen en leugens. Het enige wat ik merkte was in één moskee – met een capaciteit voor 3.000 gelovigen – op een vrijdag demonstreerden er 50 personen gedurende tien minuten en de oproeppolitie confronteerde hen met stokken en traangas (geen geweren). Dat is het dan. Vrijdag was een normale vrije dag voor iedereen, maar je schakelt Al Jazeera in en die vertelt dat activisten zeiden dat er 3.000 demonstranten in Midan waren. Op bepaalde dagen spreken ze over tanks, schietpartijen door veiligheidagenten, dode mensen, gesloten moskeeën, meerdere betogingen: allemaal leugens, leugens, leugens, natuurlijk.

Toen de islamitische vastenmaand Ramadan eraan kwam, waren de betogingen een beetje groter. Gedurende de eerste tien dagen vonden ze elke nacht plaats aan drie moskeeën in Midan. Maar ze kregen meer oproerpolitie met stokken tegenover zich; dat is alles. En dan hield het op. Eid (de feestdag ter gelegenheid van het eindigen van de islamitische vastenmaand) kwam en ging weer voorbij. Alles ging goed. De demonstraties kwamen weer terug gedurende enkele minuten op vrijdagen en nu verneem ik dat er geen demonstraties, maar bijeenkomsten zijn ’s vrijdags buiten aan de moskeeën. Je kan zeggen: “o, maar je was enkel in Damascus.” NEEN, ik begaf me verschillende keren naar de provincie Daraa. Ik ging naar de grens met Jordanië en de grens met Libanon en er was slechts EEN controlepost. Ook ging ik naar Lattakia, passeerde Homs – toen de stad zogezegd beschoten werd door tanks – en zag geen tanks, noch het leger of controleposten. In Lattakia was het druk van mensen. Ik weet niet waar de activisten het over hebben.

Het Syrische leger is extreem machtig en heeft alles totaal onder controle. Ik ontmoette bepaalde militairen aan een controlepost in Daraa. Ze begroetten me met respect en boden me koffie aan terwijl ze mijn papieren controleerden. Ik wandelde voorbij veiligheidsagenten, heel Damascus door, werd nooit tegengehouden en regelmatig toegezwaaid en begroet en mijn zoon kreeg zelfs een kus. Waren dit nu de bloedige veiligheidstroepen waarover men ons altijd vertelt? Ik zag het niet. Ik was in Rikn Al din, Qadam, Dariya, Barzeh, Midan, Nahr Aisha – de zogenaamde onrustige plaatsen – en het leven ging er zijn normale gang, afgezien van de oproerpolitie tijdens periodes van betogingen. Diegenen waarvan ik weet dat ze werden gevangen genomen, werden enkele dagen nadien reeds ongedeerd weer vrijgelaten.

Ik ga niet ontkennen dat er mensen zijn die tegen het regime protesteren. Die zijn er, in het bijzonder in de provincie Daraa. Maar die zijn niet zo extreem als die in Europa. Ze willen een machtswissel, maar niet gewapenderhand. Ik weet dat geweld niet het te bewandelen pad is. Ik ontmoette mensen die gebieden zagen waar er gewapende demonstranten waren. Ik hoorde meerdere verhalen over geld dat aan mensen gegeven wordt om te betogen en wapens te dragen. En dit is enkel in de omgeving van Damascus. Als je de huidige betogingen op YouTube ziet, dan gaat het om honderden mensen of in het beste geval enkele duizenden, geen miljoenen en dit enkel in twintig wijken/dorpen uit duizenden over heel Syrië.

Wat zich afspeelt in Syrië is geen volksrevolutie zoals beweerd wordt door de media, die niet in Syrië actief zijn. Het is een geplande buitenlandse mediaoorlog tegen Syrië, ondersteund door opgehitste activisten en met de commentaar van een harde kern van opposanten buiten Syrië. Deze betogingen vormen een minderheid en vertegenwoordigen een minderheid. De meerderheid van het volk wenst hervormingen en geen revolutie. Wat het nieuws laat zien, gaat enkel over de minderheid. Als een revolutie zich afspeelt in Syrië, dan moeten er miljoenen burgers op straat komen en dan moet dit ook gebeuren in Aleppo en Damascus, maar zonder deze aantallen zien we bijeenkomsten en geen betogingen.

Mijn oprecht advies vanuit mijn ervaring (het was voor mij als een shock dit te leren) is dat de Syrische TV en Addounia dichter bij de waarheid zitten over wat er zich afspeelt in de straten dan Al Arabiya en Al Jazeera en de tijd bewijst dat dit correct is. Men vertelde ons tijdens de eerst dagen over gewapende mannen, over betaalde demonstranten, over bloedbaden tegen veiligheidsdiensten of sektarisch geweld of ontvoeringen of gezochte gangsters of medialeugens of buitenlandse samenzweringen: dit alles blijkt waar te zijn.

Betogingen zijn nu opgehouden in de grootste delen van het land. Ze werden overgenomen door gewapende mannen, gesteund door buitenlandse financiering, mediaoverdrijvingen en bepaalde ‘kinderen’ die weglopen uit het leger. De probleemgebieden werden teruggedrongen en de regering – het regime – heeft de volledige controle. Niets werd gewonnen door de revolutionairen. Geen grote deserties. Geen land veroverd. Geen bevolking. En geen oorlog of no-fly-zones. Het ‘Vrije Syrische Leger’ verliest dagelijks manschappen; die worden gevangen genomen of gedood. Hun aantal bedraagt enkele honderden, geen duizenden. En ze worden geleid door een gepensioneerde legeringenieur die zich nu in Turkije bevindt. Ze vechten tegen een immens 300.000 man sterk leger en slechts een klein percentage daarvan is ingezet om tegen hen te vechten. Ik zag het Syrische leger zich eens ontplooien in Qadam. De Syrische militairen zijn erg indrukwekkend en goed georganiseerd, goed uitgerust en beëindigen hun werk binnen de twee uren.

De president en de regering hebben echt verbazende hervormingen aangekondigd, die onvermeld bleven in de media, ze houden ondermeer in: een kieswet, een partijwet, een nieuwe mediawet, een nieuwe grondwet (die wordt geschreven), annulatie van de noodwet, corruptiecomité aangekondigd om te strijden tegen corruptie en nog veel meer. Regionale verkiezingen gaan door op 12 december gevolgd door nationale verkiezingen met politieke partijen in februari.

Ik ben tegen de revolutie omdat ze niet geliefd is. Het is niet het antwoord. We hebben niet echt een – veilig – onafhankelijk alternatief. De revolutie wordt door de media gemaakt. Het is gewelddadig, gesteund door het buitenland en zal chaos en sektarisch geweld veroorzaken. We zagen dit in Homs en Hama. Jammer genoeg zijn Syriërs niet klaar voor een plotse verandering. Ze moeten eerst zichzelf veranderen. Hervormen. Leren om de waarheid te spreken. Eerlijk te handelen en anderen goed te behandelen. De beste manier daarvoor zijn regeringshervormingen en verkiezingen. Mijn voorspelling is meer mediaprovocatie, meer oorlogsrotzooi, maar vroeg of laat zal Syrië terug veilig zijn, terroristen zullen gevangen worden gehouden, de zaken zullen afkoelen en de sancties zullen eventueel worden opgeheven.

God bescherm de Syrische levens, zegen de martelaren en help allen die het goed menen.

Beste groeten

Oulabi.

Syrian.