Stel, u bent gepromoveerd aan een goede universiteit, u bouwt aan uw carrière en stel u wordt verliefd op een meisje. U bent in de wolken en u maakt werk van dat meisje, en zij van u! Wederzijds vliegen de vonken er van af en tot uw plezierige verbazing vraagt het meisje u ter verloving, en ja, zelfs ten huwelijk.
Haar moeder vindt het 'dolletjes' en stelt voor niet te verloven 'want dat is zo ouderwets', maar om meteen te trouwen. Nu blijkt het meisje het nichtje van het staatshoofd en kleindochter van Bernhard Pantsjoelidzef, beter bekend als 'Prins Bernhard'. Uw eigen familie staat goed bekend, ook aan het hof, en op u persoonlijk valt niets aan te merken (zie rapportages van o.a. de DKDB, KLPD, Justitieel Archief Almelo, etc.). U wordt dus hartelijk ontvangen.

 

 

U vertoeft in de zevende hemel, maar achter uw rug treedt een heel apparaat in werking waar u geen idee van hebt. Er wordt geplozen in uw persoonlijk leven, dossiers worden opgevraagd bij allerlei overheidsinstanties. Een aantal van de opdrachtgevers, zo blijkt later, zijn uw schoongrootvader, uw schoonvader en (Maartje van Weegens informant), Carlos Jr., het broertje van uw meisje.

U krijgt op relatief jonge leeftijd 'een functie van gewicht' (aldus het Amsterdamse gerechtshof) en tegelijkertijd bouwt u aan uw eigen bedrijf dat u hoopt op te stoten in de vaart der volkeren. Maar dan ontdekt u plotseling dat u wordt tegengewerkt en afgeluisterd. Door wie? Door de AIVD, in opdracht van Felix Rhodius, de directeur van het 'kabinet der Koningin', de tante van uw echtgenote.

Waarom?
Dat is simpel en niet zo simpel: het staatshoofd is gewend altijd haar zin te krijgen, en haar vader al helemaal. Dat lukt haar en hem ook want ze worden en werden omgeven door een hele schare lafaards en lui wier ruggengraat bestaat uit de vulling van een Bossche bol. Maar u bent niet zo'n lafaard en u steunt uw vrouw wanneer zij zich beklaagt over de heimelijke acties jegens haar en haar man. Ingegeven — zo blijkt veel later — door Pappa Benno, die gaandeweg door u herinnerd wordt aan zijn nazistische en later fascistische verleden, heden en toekomst. Maar daar weet u op dat moment zelf niets van af. De tante van uw echtgenote, in directe opdracht van haar vader, is inmiddels krachten in werking aan het zetten om u te dwarsbomen en publiekelijk (middels o.a. de NOS, De Telegraaf, NRC en de roddelpers) te vernederen. Maar u en uw echtgenote houden voet bij stuk. Het kerkelijk huwelijk is een sprookje.

De boze tante kan het nauwelijks geloven en is nu vastbesloten om u helemaal te gronde te richten. Zij trekt nu alle registers open en schakelt een heel leger in van laffe hielenlikkers en schoenpoetsers om haar doel te bereiken, o.a. haar secretariaat, de minister-president, geheime diensten, sociale diensten, de belastingdienst en verscheidene ministeries. Zij zal niet rusten eer u als een gebroken man het toneel verlaat. Maar u bent uit ander hout gesneden en weet dat de boze tante eigenlijk een psychisch misvormde en gemankeerde vrouw is. Talentloos, behalve wanneer het om toneelspelen gaat.

Ziedaar in het kort de situatie waarin Edwin de Roy van Zuydewijn zich bevindt. Van minder zou een mens al moedeloos worden. De Roy van Zuydewijn echter niet. Hij verzet zich, eerst samen met zijn echtgenote. Maar er zijn maar heel weinig relaties bestand tegen het soort van continu offensief dat de boze tante heeft ontketend. Tenslotte krijgt ze haar zin: de relatie (en dus het huwelijk) sneuvelt, evenals de carrière van Edwin. Erger nog, hij wordt aan de bedelstaf gebracht en alle mogelijkheden om ergens aan de slag te geraken, worden hem ontzegd. Geen woning, geen werk, geen inkomen, geen uitkering, geen verzekering, geen bankpas of rekening.

De echtscheiding moest worden uitgesproken door de rechter, zoals dat in Nederland voor alle echtscheidingen geldt, maar daarmee houdt ieder vergelijk met andere Nederlanders op.Tot driemaal toe werd Margarita ten Cate veroordeeld tot het betalen van alimentatie. Tot driemaal toe gebeurde er niets en werd uiteindelijk gesteld dat zij geen geld had en van 800 euro per maand leeft. Pardon? De familie van Margarita behoort met een vermogen van 8 miljard tot de rijkste families ter wereld. Hoe kan dat? Welnu dat kan omdat de rechters Margarita helpen om haar financiën geheim te houden. Daarvoor had Jo Baars, de thesaurier van tante, een nieuw juridisch concept bedacht: collectieve belastingaangifte.

De rechters hebben dit onzinnige juridische bedenksel omarmd. Het lijkt hier inderdaad wel een sprookjeskoninkrijk, want dit is volstrekt ongelofelijk. Gelooft u dat Margarita rond kan komen van 800 euro per maand? Nee, natuurlijk gelooft u dat niet. De rechter heeft er — ondanks verklaringen in de Tweede Kamer van het ministerie van financiën en de staatssecretaris, dat er niet zoiets als 'collectieve belastingaangifte' bestaat, geen enkel probleem mee deze onzin te accepteren. En omdat op grond daarvan Margarita geldt als niet-vermogend, betaalt zij geen alimentatie.

Hierbij plaatsen wij een aantal documenten die aantonen dat wat hierboven is beschreven geen sprookje is, maar de treurige waarheid.

Document 01 (PDF) is een brief van de voormalige minister-president J.P. Balkenende (Fruitvlieg voor intimi), waarin hij een potje liegen en draaien weggeeft, waar de honden geen brood van lusten.

Documenten 02 tot en met 07 behelzen een briefje aan de Roy van Zuydewijn van de 'thesaurier' (schatbewaarder) Jo Baars van de boze tante ter begeleiding van een door hem opzettelijk achtergehouden belastingaanslag van ruim 27.000 euro. Die aanslag had Baars in opdracht van de boze tante onderschept en achtergehouden om Edwin in een lastig parket te manoeuvreren. Uiteraard betreft het hier een onwettige daad, waarvoor een gewone Nederlander zonder pardon tegen een zware veroordeling door de rechter zou aanlopen. Maar tante staat blijkbaar buiten, boven of onder de wet. Dat geldt blijkbaar ook voor de talrijke lafaards die haar op haar wenken bedienen.

Documenten 08 en 09 zijn brieven van de Roy van Zuydewijn en zijn echtgenote aan mevrouw Roberts van de belastingdienst waarin zij opheldering vragen over de gang van zaken.

Document 10 is een ontvangstbewijs van de brief van schatbewaarder Baars, waarmee wordt aangetoond dat de belastingaanslag voor 27.000 euro is verstuurd vanaf Paleis Noordeinde.

Document 11 is een brief van de secretaris-generaal van het ministerie van Algemene Zaken, W.J. Kuijken, waarin hij meedeelt dat zijn baas, de bij Barend en Van Dorp door zijn tanden heen liegende Wim Kok, geen verantwoordelijkheid neemt (!) voor hetgeen er op bevel van tante allemaal wordt uitgespookt.

Document 12 is een lange brief van de Roy van Zuydewijn en zijn echtgenote, waarin zij Wim Kok om opheldering vragen. Kok is tenslotte min of meer op grond van een verkiezingsuitslag op de post van minister-president terechtgekomen.

Document 13, weer een laf briefje van lakei Kuijken, waarin hij aan de Roy van Zuydewijn en zijn echtgenote meldt dat zijn baas, Pontius Pilatus Kok, zijn handen wast in onschuld. Let u er ook op dat die boef van een Kok zelf geen brieven schrijft of ondertekent! En hij durft deze brief te laten uitgaan onder de titel PERSOONLIJK/VERTROUWELIJK. Je moet maar het lef hebben.

Document 14 is een transcriptie van een gesprek bij hen thuis op hun kasteel Bartas, tussen de Roy van Zuydewijn, zijn echtgenote met twee journalisten van HP/De Tijd, Vaessen en Steenhuis.

Document 15 betreft een zeer recent uittreksel uit het handelsregister van de Kamer van Koophandel waaruit blijkt dat Pearl Design, het bedrijfje van Margarita, nog steeds bestaat en is gevestigd op de Santhorstlaan 10 in Wassenaar. Het daarbij gevoegde document 16 is een specificatie van de huur van het riante pand op Santhorstlaan bestaande uit 3 woonlagen met zes kamers en twee badkamers.

Leest u deze documenten, bestudeert u ze en laat een en ander op u inwerken. Bedenk dat Edwin de Roy van Zuydewijn, wellicht met een iets andere achtergrond dan de meesten van ons, in de allereerste plaats een Nederlander is. Net als u en ik. Bedenk daarbij dat uit alle hierbij gereproduceerde documenten blijkt, dat hij geen enkele bescherming geniet van de Nederlandse staat. Integendeel, het hele staatsapparaat wordt straffeloos ingezet door tante om hem te vermorzelen.

Bedenk ook dat wat de Roy van Zuydewijn vandaag overkomt, morgen in beginsel ook u kan overkomen. Als namelijk de rechten van één Nederlander zo flagrant worden geschonden als de zijne, dan zijn wij allen het slachtoffer. Het onrecht dat één ingezetene wordt aangedaan is een onrecht dat iedereen wordt aangedaan. De Nederlandse staat kan uw vriend niet zijn als deze uw medeburgers behandelt zoals Edwin wordt behandeld. U kunt uw schouders wel ophalen, maar doordat Edwin rechteloos wordt gemaakt, doordat hij de facto het slachtoffer is van een sinds 1815 afgeschafte straf (die van de civiele dood), staat de weg nu vrij om ook andere Nederlanders te behandelen zoals hij wordt behandeld.

Slaap zacht.

Bron: ProRepublica

 

In naam der.........

 

Ademloos luisterde ik als jong ventje naar de verhalen van mijn vader over de Duitse bezetting. Helder staat mij nog voor de geest wat hij vertelde over de hongerwinter. Hoe hij met schamele bij elkaar gescharrelde etenswaren van het boerenland probeerde terug te keren naar Den Haag. Wie de stad in wilde, moest de doorlaatposten passeren van de Duitse bezetter. Dat was niet gemakkelijk maar wel mogelijk. Erger waren de doorlaatposten van de WA (weerbaarheidsafdeling), de gewapende arm van de NSB. Deze posten werden bemand door WA'ers, diep gefrustreerde, pokdalige melkmuilen, schimmelige straatrovers met schichtige oogopslag, die met grof geweld hun medeburgers probeerden te beroven van hun bijeengesprokkelde voedsel.

Ik moest aan dat verhaal denken afgelopen vrijdag tijdens de zaak tegen de journalist Micha Kat en zijn cameraman Eric Donk. Zoals gebruikelijk in Nederland, vond de zitting plaats in een zaaltje onder het portret van mevrouw Amsberg.

Het is eigenlijk te dol voor woorden dat dit tweetal is gedagvaard wegens 'vernielingen', want uit de aanklacht van de officier van justitie (de overijverige en ambitieuze immigrantenzoon Joesoef Djamil), viel niet anders te constateren dat het slechts ging om het aanbrengen van teksten met een spuitbus. De aanklacht werd met gefluit, gejoel en hoongelag vanuit de zaal begroet. Aangezien de rechter weigerde het gebruik van camera's in de zaal toe te staan, werd een wrakingsverzoek ingediend.

Vervolgens werd de zitting na een onderbreking voortgezet door de wrakingskamer. Maar eerst werd een klein legertje nerveuze dienders het zaaltje binnengelaten. De jongens en meisjes van de politie gingen langs de wanden staan en namen hier en daar op stoeltjes in de zaal plaats. Daarna mochten de ca. 50 toeschouwers pas de zaal in. Een potsierlijk bekakt pratende schooljuf zat deze zitting voor en maande tot rust en kalmte op straffe van verwijdering uit de zaal. Maar deze boodschap werd begroet met smalend gegrijns, gesis en andere geluiden waaruit een totaal gebrek aan respect voor de rechterlijke macht viel af te leiden. 'Ga je nou huilen?' vroeg iemand in de zaal aan het geaffecteerde rechtertje. Gelukkig voor haar werd zij samen met haar secondanten ook gewraakt, waardoor de voorstelling als beëindigd werd verklaard.

Binnen het tijdsbestek van enkele uren hebben wij, de toeschouwers, kunnen constateren hoe de rechterlijke macht (inclusief het OM) zich volkomen, maar dan ook werkelijk volkomen belachelijk maakte. De organisatie loopt op haar tandvlees. Dat is niet zo verwonderlijk, want de combinatie van hoogmoed, minachting, geldzucht en baantjesjagerij, slaat maar al te gemakkelijk om in onzekerheid, vertwijfeling, angst en verlamming zodra er van buitenaf wat tegenstand komt.

Mevrouw Amsberg zou er goed aan doen straks te kijken naar de videoverslagen. Zij zal dan kunnen zien dat haar naam en gezag juist in de rechtszaal niets meer voorstellen. Een land waar de rechtspraak niet meer serieus wordt genomen is in diep verval geraakt.

Hoe je het ook wendt of keert, er is maar één oplossing denkbaar. Het hele systeem moet op de schop en mevrouw Amsberg moet vooral snel haar biezen pakken.

Het helpt niet meer om de politie in te zetten. Wie zich daartoe laat verleiden, heeft het pleit al verloren. Na afloop van de zitting werd de politie losgelaten op enkele tientallen volstrekt vredelievende, en vooral vrijheidslievende Nederlanders. Twaalf mensen zijn bij razzia's opgepakt en urenlang vastgehouden. Dit alles 'in naam der koningin'.

Het is verschrikkelijk voor de onschuldige wandelaars die door de Haagse politie op gezag van een eigentijdse Rauter (burgemeester Jozias van Aartsen) zijn gearresteerd. Maar eigenlijk moeten we ook een beetje blij zijn met de fouten van rechters en politie op 11 februari. Een systeem dat zich zó gedraagt is de ontbinding nabij.

Het optreden van de politie riep bij mij de herinnering wakker aan de WA-knokploegen die mijn vader tijdens de hongerwinter van 1944-1945 probeerden te beroven.

Na de hongerwinter was het snel gedaan met de WA.

 

Als het straks weer eens koninginnedag is en je wilt gaan zwaaien met een vlaggetje, bedenk dan waarnaar je zwaait. Het mag er allemaal fraai uitzien, een gelikte show, maar ons koningshuis is niet pluis. Niet een beetje niet pluis maar heel erg veel niet pluis. Ga daarom eens wat vaker kijken op Prorepublica want deze mensen leggen bloot wat wij eigenlijk niet mogen weten. ( Nexus )