Ik heb niets met banken. Althans niet met die banken waarvan we vanuit diverse kanalen horen dat er geld gecreëerd wordt uit het niets. En dat gaat natuurlijk niet lang meer goed. Wijlen mijn moeder zei altijd als ze een man tegenkwam waar ze niets mee had ‘al scheet hij gouden tientjes, dan nog hoefde ik hem niet’. Als kind moest ik daar altijd om lachen omdat ik dát associeerde met geld creëren uit het niets. Dus dan kun je je misschien wel voorstellen hoe ik tegenwoordig de huidige bankiers zie.
We hebben allemaal in Tegenlicht van de VPRO kunnen kijken en luisteren naar de biecht van een bankier, waarin zo’n ‘geldschepper’ uit de doeken deed hoe de banken de hele boel belazeren. Voor mij persoonlijk niets nieuws, maar wat me wel verbaasde is dat deze man zonder zo’n zwart balkje voor zijn ‘droge’ ogen zijn ervaringen durfde op te biechten. Ik zou me doodschamen om dat zomaar voor de camera te moeten vertellen. Misschien toch een spijtoptand?
Onlangs las ik een artikel van Joost de Weter waarin hij managers ‘schijtende meeuwen’ en bonussprinkhanen noemde. Nu wil ik die prachtige witte vogels die hier dagelijks rondvliegen boven de zee absoluut niet beledigen door ze te vergelijken met bankiers. Het zou de meeuwen geen recht doen. Ook al vliegen die bankiers tegenwoordig blijkbaar met enige regelmaat ook van het dak van hun eigen hoge bankgebouwen af, maar dan zonder vleugels. Onlangs telden we er in korte tijd al achttien die zich in korte tijd van het leven zouden hebben beroofd of naar de andere wereld werden geschoten.
Ook op Texel schijnt de Rabobank een fusie te zijn aangegaan met een mistbank. Want die is wel heel snel opgetrokken rond het pand nadat er grote geldbedragen die eerder uit het niets gecreëerd waren weer net zo snel in het niets bleken te verdwijnen, zo lezen we. Bij de familie Moerbeek die al door vier generaties een grote meubelzaak runden bleken heel veel zaken niet te kloppen. En zij zijn echt niet het enige bedrijf dat hiermee te kampen heeft. Eerlijkheid en ‘waarheidszoeker zijn’ wordt (nog steeds) niet gewaardeerd in die wereld,. maar toch bleef deze familie staan en heeft ondanks alles ruim vier jaar lang gestreden om antwoorden op diverse vragen te krijgen. Maar ook die verdwenen in de mist. Het enige antwoord van de bank was het aansturen op een faillissement waarmee ze het Woonhuys ook de mist in lieten gaan. Net als reisorganisatie OAD. Hoeveel volgen er nog?
Genietend van de golven in de zee die hun eigen weg zoeken naar de branding gingen mijn gedachten weer naar het onverkwikkelijke verhaal van de familie van dit Texelse Woonhuys, al jaren een begrip op het eiland. Het verdwijnen van geld zonder dat dit ooit met antwoorden door de bank werd opgehelderd; het hebben van rente-swaps zonder aan ook maar één van de drie voorwaarden te voldoen om deze te krijgen; grote verliezen door die swaps; een accountant die het blijkbaar voor elkaar gekregen heeft om een dermate nauwe relatie met deze bank te onderhouden dat het bankgeheim met voeten getreden mocht worden. En waar ook nog het een en ander over geschreven is in een ingezonden brief die ongecensureerd op hun website staat. Hmmm…Het zijn verdachte taferelen! Ik hoop oprecht dat deze mistbank snel zal optrekken voor deze familie en ook voor alle andere bedrijven die hiermee te kampen hebben. Zoals ik al zei, ik heb het niet met banken!
Een bank waar ik wel blij van wordt zijn de bankjes die in het prachtige natuurschoon zijn geplaatst om daar even helemaal tot rust te komen en te genieten van het mooie uitzicht. Daar ga ik dan maar eens even zitten, temeer daar ik op die bank eens even niet op zwart zaad zit.
Bonussprinkhanen zie ik hier niet. Maar wel vliegt er een schijtende meeuw over en deze laat vlak voordat ik op een bank ga zitten enorme plakkaten poep vallen. Ik zit ineens in de stront. Net als die familie Moerbeek. Daar kom ik pas achter als ik weer op sta. De symboliek achter de signalen die de meeuw heeft afgegeven ontgaat mij echter niet: deze vogel heeft blijkbaar letterlijk schijt aan de bank en dankzij de meeuw weet ik het zeker: er is dus wel degelijk stront aan de knikker!