‘
Waar in hemelsnaam zijn we naar toe op weg? Komt er nog eens nieuw land in zicht? Zijn we er bijna? Hoe ver moet ik nog of hoe lang? Ik voel de veranderingen, maar ik zie ze nog niet!’ Het is de energie van dit moment die tot deze gedachten en vragen leidt en ze ‘zingen’ nog steeds in het rond als een monotone mantra.
Zijn we het zat? Zijn we het beu om gedoe te hebben over financiën, gezeur binnen relaties, met partners, familie, geen lol meer in het werk? Het lijkt er wel op als ik het zo om me heen hoor. Iedereen heeft wel wat om zich druk om te maken en het lijkt wel of de vermoeidheid bij de meesten onder ons in de aanval is gegaan en ons rechtstandig in het gezicht beukt. Het is dan ook het beste dat we daar maar even aan toegeven.
Ik hoor over slapeloosheid, terwijl ik daar zelf inderdaad ook al vrij lang aan lijd, of anderzijds over juist veel slapen en nergens zin in hebben. ‘Wanneer begint de nieuwe toekomst’, is de meest gestelde vraag. Ik kan alleen maar zeggen: ‘Nu, en zodra jij er klaar voor bent en weet wat je wilt’. En dat is voor iedereen wel helder, maar het lijkt steeds verder op te schuiven naar… ja wat? Waar wachten we eigenlijk op?
Vragen, vragen, vragen. Ik ervaar dit stuk waar we ons nu in bevinden als een stilte voor de storm, want dat het gaat ‘stormen’ is wel zeker. En dit keer niet in een glas water. De tapijten van moeder aarde worden flink opgeschud; zijn niet langer geplaveid en de stof die dit doet opwaaien is bijna mysterieus te noemen. We willen een nieuwe start, maar het is nog steeds wat mistig.
In mijn vorige artikel schreef ik al dat de poort naar het nieuwe leven dat we voor onszelf creëren smal is als het oog van de naald waarin voor rugzakken uit het verleden geen plaats is. Dus we zitten nu nog even in het ‘loslaten’ en dat kan pijn doen. Loslaten van werk, relaties, vriendschappen, geld, of huis; alles wat ons niet meer dient of te zwaar weegt in onze rugzak moeten we liefdevol durven loslaten. In dankbaarheid achterlaten als een te zware schooltas met leermateriaal dat we afgesloten hebben met een examen. We weten het nu!
En in ‘het nieuwe’ stappen kan gevoelens van angst oproepen omdat het onbekend is. Terwijl we weten dat we daarnaar verlangen. Het is even een tijd van ambivalentie, een gevoel van in twee werelden leven. De mensen die ik spreek herkennen het allemaal.
De weg van de angst gaan lopen door deze onder ogen te zien en er dwars doorheen te gaan zal groei en veel zelfvertrouwen opleveren. En vanuit dat zelfvertrouwen verkrijgen we de autonomie waar we zo naar verlangen. Velen zullen gaan verhuizen naar nieuwe oorden, of zelfs een ander land om daar die nieuwe start te gaan maken. Zie het niet als een probleem, maar liever als een uitdaging. Een nieuw avontuur.
We gaan nu al geruime tijd door de chaos in onszelf en in de wereld om ons heen. Een chaos in duisternis terwijl we proberen daarin telkens het licht te vinden. Terwijl het eigenlijk voorhanden is, je hoeft slechts te bedenken dat je dat alleen in jezelf kunt vinden. En overal waar licht is, kan de duisternis niet meer bestaan.